Tja, daar zit Eveline nu midden in en ik ben eigenlijk wel benieuwd naar jullie ervaringen.
Eveline heeft een eenkennige fase gehad met 7-8 maanden, maar na paar weken was dat weer over. Maar nu de laatste 3-4 weken is het in toenemende mate hommeles.
- ze slaapt moeilijk en kort op andere plaatsen dan eigen bedje
- wordt elders overstuur krijsend wakker (na max 45 minuten, terwijl ze thuis rustig 1-3 uur achter elkaar slaapt)
- als vreemden naar haar kijken kruipt ze helemaal tegen/in me aan en als dat niet kan: huilen
- als ik haar achterlaat op KDV tranen met tuiten en als ik haar kom halen dan begint ze (van opluchting?) ook heel hard te huilen
- op KDV wil ze eigenlijk alleen bij een van 2 (erg) bekende leidsters zitten, andere leidsters (die ze echt wel kent hoor, alleen iets minder goed) vindt ze maar niets
- ik heb verlengde opvang van 18:00-18:30 uur waarin er dus meestal een relatief vreemde bij haar is (als ik er gebruik van maak, is zeker niet iedere keer, ik heb het voor 'noodgevallen' om niet te hoeven stressen op mijn werk) en dat huilt ze ontroostbaar tot ik kom
- zelfs bij haar favoriete leidsters begint na 15:00 uur erg jengelig en huilerig te worden, terwijl ze dan helemaal opbloeit zodra we thuis zijn (zelfs eigenlijk al op de weg naar huis toe...)
- afgelopen weekend waren we op een verjaardag en ondanks het feit dat wij erbij waren, had ze het na een paar uurtjes helemaal gehad daar (huilen), maar wederom zodra we thuis waren... helemaal niets meer aan de hand en nog uren vrolijk en actief gespeeld
En vandaag was een dieptepunt (waar ze geen gewoonte van moet maken). Ik werd gebeld op mijn werk of ik haar wilde komen halen, want ze huilde ontzettend veel (niets was goed), tenzij die ene leidster haar op de arm had. Het was 'geen doen' voor haar. Ik hoorde haar (idd) op de achtergrond overstuur huilen, dus ik ben meteen gekomen. Wel goed gegeten en geen koorts en ze was zichtbaar opgelucht toen ze me zag. Op weg naar huis begon ze vrolijk te babbelen en ze heeft de rest van de middag en avond thuis vrolijk en actief gespeeld (hoefde niet eens op schoot of geknuffeld ofzo, gewoon thuis zijn met mij in het vizier was blijkbaar genoeg?). Ik kan er dus niets anders van maken dan flinke heimwee??
Maar ja, het kan toch niet zo zijn dat ik straks niet/nauwelijks meer kan werken omdat ze anders door het lint gaat?
Gaat het snel over, denken jullie?
Eveline heeft een eenkennige fase gehad met 7-8 maanden, maar na paar weken was dat weer over. Maar nu de laatste 3-4 weken is het in toenemende mate hommeles.
- ze slaapt moeilijk en kort op andere plaatsen dan eigen bedje
- wordt elders overstuur krijsend wakker (na max 45 minuten, terwijl ze thuis rustig 1-3 uur achter elkaar slaapt)
- als vreemden naar haar kijken kruipt ze helemaal tegen/in me aan en als dat niet kan: huilen
- als ik haar achterlaat op KDV tranen met tuiten en als ik haar kom halen dan begint ze (van opluchting?) ook heel hard te huilen
- op KDV wil ze eigenlijk alleen bij een van 2 (erg) bekende leidsters zitten, andere leidsters (die ze echt wel kent hoor, alleen iets minder goed) vindt ze maar niets
- ik heb verlengde opvang van 18:00-18:30 uur waarin er dus meestal een relatief vreemde bij haar is (als ik er gebruik van maak, is zeker niet iedere keer, ik heb het voor 'noodgevallen' om niet te hoeven stressen op mijn werk) en dat huilt ze ontroostbaar tot ik kom
- zelfs bij haar favoriete leidsters begint na 15:00 uur erg jengelig en huilerig te worden, terwijl ze dan helemaal opbloeit zodra we thuis zijn (zelfs eigenlijk al op de weg naar huis toe...)
- afgelopen weekend waren we op een verjaardag en ondanks het feit dat wij erbij waren, had ze het na een paar uurtjes helemaal gehad daar (huilen), maar wederom zodra we thuis waren... helemaal niets meer aan de hand en nog uren vrolijk en actief gespeeld
En vandaag was een dieptepunt (waar ze geen gewoonte van moet maken). Ik werd gebeld op mijn werk of ik haar wilde komen halen, want ze huilde ontzettend veel (niets was goed), tenzij die ene leidster haar op de arm had. Het was 'geen doen' voor haar. Ik hoorde haar (idd) op de achtergrond overstuur huilen, dus ik ben meteen gekomen. Wel goed gegeten en geen koorts en ze was zichtbaar opgelucht toen ze me zag. Op weg naar huis begon ze vrolijk te babbelen en ze heeft de rest van de middag en avond thuis vrolijk en actief gespeeld (hoefde niet eens op schoot of geknuffeld ofzo, gewoon thuis zijn met mij in het vizier was blijkbaar genoeg?). Ik kan er dus niets anders van maken dan flinke heimwee??
Maar ja, het kan toch niet zo zijn dat ik straks niet/nauwelijks meer kan werken omdat ze anders door het lint gaat?
Gaat het snel over, denken jullie?