Oef, heftig hoor als het telkens mis gaat. Bij mij was de 4e zwangerschap die regenboog en heb ook lang moeite gehad om er vertrouwen in te hebben. Dat kwam wel steeds iets meer nadat je enerzijds de momenten voorbij ging dat het in de vorige zwangerschappen mis ging (ik weet niet hoe ver dat was bij jou) en voor een deel ook als je belangrijke mijlpalen haalt zoals het eerste trimester voorbij, de eerste schopjes voelen en zeker die mijlpaal van de levensvatbare fase in gaan vond ik toen erg prettig. Elke echo die goed is helpt natuurlijk ook: zwangerschap op de juiste plek, kloppend hartje, yes er zijn 4 ledematen en een herkenbaar hoofdje etc etc. Maargoed, daar heb je zo weinig controle over tot je daar bent, de eerste weken vind ik ook absoluut niet leuk: ik voel me dat eerste trimester steevast beroerd, maar er is absoluut geen garantie dat dat beroerd voelen ergens goed voor is. Zwangerschap 5 ging ook weer mis, en nu is zwangerschap 6 wel weer verder dan de verste miskraam en begint het vertrouwen dus een beetje te komen. En ironisch genoeg, hoewel elke echo die goed is wat vertrouwen kan bieden, is de aanloop naar elke extra controle natuurlijk mega spannend, want je bereid je toch voor op dat je geen goed nieuws zal krijgen. Bloedverlies helpt natuurlijk niet mee, ook al betekent het in ongeveer de helft van de gevallen niets slechts voor de zwangerschap, het is toch erg spannend.
Ik heb dus niet echt tips voor hoe het vertrouwen terug komt, maar herken wel heel erg dat het een worsteling is om 'ervan te genieten' of 'er vertrouwen in te hebben', gezien dat vertrouwen maar langzaam komt en heel snel kan vertrekken als het telkens mis blijft gaan. Ik zou wel zeker je zorgen/gebrek aan vertrouwen bespreken met je gynaecoloog of verloskundige. Misschien kom je daarmee in aanmerking voor extra controles (als je dat prettig zou vinden) of kunnen ze je verwijzen naar iemand om erover te praten zodat het makkelijker wordt voor jezelf om ermee om te gaan.
Gezien je meerdere miskramen gehad hebt, heb je ooit onderzoek laten doen naar de oorzaak hiervan of dat overwogen? Meestal komt er niets uit, maar soms ook wel, en soms zelfs iets wat te verhelpen is (wat natuurlijk nog steeds geen garantie geeft op een goede zwangerschap). Ik stond zelf op het punt om dat onderzoek te laten doen toen ik zwanger bleek te zijn, maar weet dat bij vrienden van ons er een oorzaak gevonden is dat ze vaker miskramen hebben, en waar ze evt embryoselectie (op wel of niet de afwijking die hij draagt) bij ivf kunnen toepassen om onnodig veel miskramen te voorkomen, al kiezen ze er voorlopig voor om het nog gewoon zelf te blijven proberen zonder ivf (en dus te accepteren dat waarschijnlijk tenminste 50% van hun zwangerschappen zal eindigen in een miskraam).