Hallo,
Ik ben even benieuwd of meer mensen dit ervaren... Momenteel lig ik in het ziekenhuis met 39 weken en bijna 5 dagen. Ze wilden me afgelopen zondag graag hier houden omdat ze denken dat ik een zwangerschapsdepressie heb (al een hele tijd) en dat wilden ze in de gaten houden. Nu of het een depressie is weet ik niet, wat ik wel weet is dat het afschuwelijk is en ik vroeg me af of meerdere vrouwen hier last van hebben of hebben gehad. Echt somber voel ik me niet.. Toch niet voortdurend. Wat ik wel voel is NIKS. Ik voel niks, geen emoties, geen blijdschap of vreugde omdat het kindje er over een paar dagen is waarschijnlijk... Echt werkelijk niks. Wat ik wel voel, of eigenlijk wéét is dat het écht de hel is. Zeker vergeleken met de persoon die ik normaal ben. Altijd opgewekt, ik kon overal van genieten, van de kleinste dingen. Misschien was ik zelfs een beetje TE overgevoelig/emotioneel.. En het kindje, écht wel super gewenst hoor!! Inmiddels al 7,5 jaar bij elkaar maar door studies e.d. hebben we het altijd maar uitgesteld. Maar op het begin van onze relatie hadden we de kindernamen al bedacht dus het kindje is méér dan gewenst zelfs. Op het begin van de zwangerschap al super veel geregeld, de box staat al vanaf maand 3 in de kamer, met 5 maanden hebben we het kamertje helemaal klaargemaakt, kast hangt vol met mooie kleertjes. En BAM nu dit. Ineens in de loop van de 5e maand. Ineens een raar gevoel van 'er klopt iets niet', ineens piekergedachten over het leven, over mensen,... Dingen waar je gewoon niet aan zou moeten denken. En dat wou ik ook niet maar er zat geen rem op. En dat is blijven sluimeren en sluimeren en aan blijven dikken.. Tot ik op een gegeven moment heel de connectie tussen mij en de wereld en mij en mezelf ben kwijtgeraakt. Inmiddels voel ik dus écht helemaal niets meer qua emotie. Ik zit af en toe te huilen omdat het zoooo akelig voelt om niks te voelen, dat wel. Zeker in deze tijd dat ik niks anders dan dol gelukkig had willen zijn. Maar eigenlijk voel ik het huilen ook niet echt, het lucht niet op. Ik ben me suf aan het zoeken naar verklaringen op internet en tja.. Vind wel het een en ander, dat het toch ook hormonen zijn. Vind het alleen zo raar dat je door hormonen niks zou kunnen voelen.. Maar goed blijkbaar bestaat het en heb ik al mijn hoop gevestigd op het feit dat ik hopelijk gewoon als een normaal mens werk en dat het echt hormonen zijn... En dat het hopelijk straks helemaal opklaart. Ik vrees er wel héél erg voor dat het bij mij weer wat anders is en dat ik er niet uitkom.
Maar goed, hoop doet leven... Als ik maar van mn kind kan houden.. Want da's ook een hele grote angst. Is er misschien iemand die zich hierin herkent?!?
Ik ben even benieuwd of meer mensen dit ervaren... Momenteel lig ik in het ziekenhuis met 39 weken en bijna 5 dagen. Ze wilden me afgelopen zondag graag hier houden omdat ze denken dat ik een zwangerschapsdepressie heb (al een hele tijd) en dat wilden ze in de gaten houden. Nu of het een depressie is weet ik niet, wat ik wel weet is dat het afschuwelijk is en ik vroeg me af of meerdere vrouwen hier last van hebben of hebben gehad. Echt somber voel ik me niet.. Toch niet voortdurend. Wat ik wel voel is NIKS. Ik voel niks, geen emoties, geen blijdschap of vreugde omdat het kindje er over een paar dagen is waarschijnlijk... Echt werkelijk niks. Wat ik wel voel, of eigenlijk wéét is dat het écht de hel is. Zeker vergeleken met de persoon die ik normaal ben. Altijd opgewekt, ik kon overal van genieten, van de kleinste dingen. Misschien was ik zelfs een beetje TE overgevoelig/emotioneel.. En het kindje, écht wel super gewenst hoor!! Inmiddels al 7,5 jaar bij elkaar maar door studies e.d. hebben we het altijd maar uitgesteld. Maar op het begin van onze relatie hadden we de kindernamen al bedacht dus het kindje is méér dan gewenst zelfs. Op het begin van de zwangerschap al super veel geregeld, de box staat al vanaf maand 3 in de kamer, met 5 maanden hebben we het kamertje helemaal klaargemaakt, kast hangt vol met mooie kleertjes. En BAM nu dit. Ineens in de loop van de 5e maand. Ineens een raar gevoel van 'er klopt iets niet', ineens piekergedachten over het leven, over mensen,... Dingen waar je gewoon niet aan zou moeten denken. En dat wou ik ook niet maar er zat geen rem op. En dat is blijven sluimeren en sluimeren en aan blijven dikken.. Tot ik op een gegeven moment heel de connectie tussen mij en de wereld en mij en mezelf ben kwijtgeraakt. Inmiddels voel ik dus écht helemaal niets meer qua emotie. Ik zit af en toe te huilen omdat het zoooo akelig voelt om niks te voelen, dat wel. Zeker in deze tijd dat ik niks anders dan dol gelukkig had willen zijn. Maar eigenlijk voel ik het huilen ook niet echt, het lucht niet op. Ik ben me suf aan het zoeken naar verklaringen op internet en tja.. Vind wel het een en ander, dat het toch ook hormonen zijn. Vind het alleen zo raar dat je door hormonen niks zou kunnen voelen.. Maar goed blijkbaar bestaat het en heb ik al mijn hoop gevestigd op het feit dat ik hopelijk gewoon als een normaal mens werk en dat het echt hormonen zijn... En dat het hopelijk straks helemaal opklaart. Ik vrees er wel héél erg voor dat het bij mij weer wat anders is en dat ik er niet uitkom.
Maar goed, hoop doet leven... Als ik maar van mn kind kan houden.. Want da's ook een hele grote angst. Is er misschien iemand die zich hierin herkent?!?