HELLP Syndroom

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi,

Wie heeft ervaring met het HELLP-syndroom.
Ik ben vorige week moeten bevallen omdat ik het HELLP-syndroom had. Graag hoor ik wat reacties over het herstel van dit syndroom.

Groetjes Ping
 
hoi,

Mijn schoonzusje heeft 3 jaar geleden bij haar eerste kindje ook Hellp gekregen.
Ook zij moest gelijk bevallen.
Ze heeft daarna ong. 3 weken geïsoleerd gelegen, en afgesloten van haar kindje.
Alle invloeden van buiten af waren niet goed voor haar.
Na 3 weken mocht ze eindelijk met haar wondertje naar huis, waarna het verwerkingsproces begint.
Ze heeft een tijdje niet kunnen genieten van haar baby, en was ook depressief.
Ze heeft wel hulp gezocht door met iemand te praten over wat er allemaal was gebeurt,
en ook heeft ze lotgenoten opgezocht op internet.
Nu 3 jaar later is ze weer op de goede weg en zelfs al 38 weken zwanger van haar 2e kindje.
Na vele onderzoeken kregen ze groen licht om er weer voor te gaan.
Ze heeft nu wel extra controle bij de gyn. en alles gaat super!!

Ik wens je heel veel beterschap en sterkte om deze zware gebeurtenis
te verwerken.

liefs
simone
37 w.
 
hallo ping!!

och, ook jij een van de ongelukkige met het hellp syndroom!!!
alles goed met jullie kindje en met jou??

er is een stichting voor hellpsyndroom die ook eens in de zoveel tijd een boekje uitbrengen met oa ervarings verhalen... een poosje geleden stond mijn verhaal er ook in...

Ik ben december 2003 bij 34 weken moeder geworden van een mooi meisje.
Ik kreeg hellp syndroom bij 30 weken, in Amc ziekenhuis wisten ze het een tijdje onder controle te houden met veel medicijnen en magnesium.
maar bij 34 weken kreeg onze dochter het zwaar en moest met spoed gehaald worden.

ze was en is nogsteeds een pittig meisje en het gaat erg goed met haar!!
mijn herstel ging langzaam maar uiteindelijk werd ik weer de oude.
ik heb allen nog last van mijn ogen die steeds sterk achteruit gaan.

Ik heb, mede door dat onze dochter ziek was en we haar de eerste maanden hebben moeten prikken, een onrustige eerste tijd gehad, maar toen dochtertje beter was kwam de emotionele klap!! Ik ben een paar keer naar verwerkings therapie geweest en dat deed met goed, ook heb ik dagboeken vol geschreven!!

en nu... ben ik 32 weken en 5 dagen zwanger van de tweede.. (nooit gedacht en durven hopen dat we weer voor zwangerschap zouden gaan, heeeel erg getwijfeld!!!!)en het gaat erg goed!!!
mijn bloeddruk was afgelopen vrijdag 130/70!!! Ik slik op aanraden van mijn gynaecoloog acsal (een bloedverdunner om doorbloeding van placenta te bevorderen)
ik ben nu ook pas 8 kilo aangekomen (bij eerste zwangerscahp was ik bij 34 weken rond de 50 kilo aangekomen ivm heeeeel veeeel vocht!!!   na een dag of 10 was ik 45 kilo alweer kwijt!)
de baby is wel erg klein en daarom sta ik onder strenge controle, maar verder gaat alles prima, al wordt ik met de dag nerveuser!!
ach, iedere dag en iedere week zijn mooi meegenomen!! geschatte gewicht van de baby nu 1750 gram, dus dat gaat de goede kant op!!

ik wens je heel veel sterkte, en zou graag je verhaal lezen!!!
groetjes missC
 
Ja alles is goed nu. Met onze zoon Cas gaat het helemaal prima. Die groeit als kool. Ikzelf ben nog wel heel moe en kan niet veel tegelijk doen. Dan raak ik helamaal in de war.
Ik heb geen keizersnee gehad. Ik was 37 weken zwanger en Cas had het prima naar zijn zin in mij.  Maar het is  wel een lange weg  geweest voordat hij geboren werd.
Ik zou ingeleid worden maar dat  verliep veel langer dan normaal. We hebben er alles bij elkaar 5 dagen over  gedaan voor dat we onze zoon konden bewonderen.  
Het meest vermoeiende vind ik nu nog (Cas is drie en een halve week oud)  dat ik er 's nachts een paar keer uit moet om te voeden. Dat breekt overdag zo enorm op.
Maar dat zal wel goed komen
Nu kunnen we nog gezellig met z'n drieen van elkaar genieten, want mijn vriend heeft nog vakantie.
Ik doe gewoon lekker rustig aan en ik ga heerlijk van mijn kind genieten.
Groetjes
 

Hoi,

toen ik 40 weken en  1 dag zwanger was moest ik weer voor controle naar de verloskundige. Mijn bloeddruk bleek te hoog te zijn en ik moest in een potje plassen, er zaten eiwitten in mijn urine. Er werd ook bloed afgenomen en ik werd doorverwezen naar de gynecoloog, die zei dat het niet goed ging met mijn nieren en lever en ik moest in het ziekenhuis blijven. Ik had wat ze vroeger noemde zwangerschapsvergiftiging, zwangerschapshypertentie.
In het ziekenhuis werd ik aan 2 apparaten verbonden, 1 voor mij, 1 voor mijn kindje.
Met mijn kindje ging gelukkig alles goed alleen ik ging steeds meer achteruit. Mijn vliezen werden de volgende dag gebroken en ik kreeg wee-opwekkende middelen zodat de bevalling op gang zou komen. Ondertussen werd ik steeds slechter en slechter, mijn bloeddruk steeg en aan de hand van de bloedonderzoeken zagen ze dat mijn lever en nieren ook achteruit gingen. Na een paar uur bleef de ontsluiting hangen op 8 cm. Aangezien ik zieker en zieker werd (tijdens de weeën moest ik ook nog eens overgeven) besloot de gynecoloog na 8 uur dat ze een keizersnee zouden doen, onder algehele narcose want mijn bloed stolde niet dus konden ze geen ruggenprik geven. Helaas heb ik hierdoor de bevalling gemist. Tijdens de operatie heb ik ook nog eens 3 liter bloed verloren en kwam ik heel beroerd uit de narcose, ik moest eigenlijk naar de IC maar omdat er 2 verpleegsters waren mocht ik terug naar mn kamer.
We hebben echt een prachtdochter: Daniëlle,  (vandaag precies 12 weken). In de 1e week was ik heel erg moe en huilerig en vond ik de borstvoeding verschrikkelijk. Ik zat soms huilend de borst te geven. Gelukkig ging het daarna al iets beter met me en ging het ook beter met de borstvoeding.
Ik ben nog wel moe (ook door de borstvoeding) en ben erg vergeetachtig (dit was ik nooit, maar vergeet gelukkig niet mn kind in de auto), ik heb ook last om me te concentreren.
Ik ben ook nog niet aan t werk omdat ik dit psychisch nog niet aan kan. Ben benieuwd hoe jij dit ervaart. Vooral mensen in mijn omgeving hebben er niet echt begrip voor, de meeste hebben zoiets van:  je hebt een prachtige, lieve dochter en jij ziet er toch ook weer goed uit!(make-up doet wonderen)
Ik ben normaal gesproken ook echt een stoere meid en zeur niet vaak dus daarom hebben mensen denk ik niet echt begrip want ze vinden dat ik makkelijk weer kan werken. Nouja ik ga weer werken als ik denk dat de tijd daar rijp voor is!
Heel veel succes met je herstel en geniet van je kindje.
Groetjes van Sonja.
 
Hallo Sonja,

Wat een herkanbaar verhaal. Inderdaad zijn er veel (de meeste) mensen die er totaal geen begrip voor hebben. Maar ik neem het ze niet kwadelijk want HELLP is niet een bekende ziekte. Als je nou aan bed gekluisterd zou zijn of je hebt iets zichtbaars dan is het voor de buitenwereld gemakkelijker te begrijpen.
Ik hoop dat mijn omgeving het langzaam aan in gaat zien. Ik was altijd haantje de voorste met alles. Sportief, enthousiast, vrolijk en erg druk. Nu kan ik het niet eens hebben als de radio aanstaat of als de t.v. iets te hard staat. Ik ben voorlopig nog een heel andere persoon.
Ik kom wel eens mensen tegen, die weten dat Cas geboren is, en die feliciteren mij heel lief. Dan vragen ze hoe het gaat en dan zeg ik dat het helemaal nog niet zo goed gaat. Je ziet ze dan schrikken en denken als eerste dat er iets met mijn kindje aan de hand is. Als ik ze dan vertel dat het met mij niet goed gaat wordt het gesprek vrij snel afgebroken. Mensen weten gewoon niet hoe om te gaan met minder nieuws. Jammer, maar dat begrijp ik ergens wel. Ik zou nl. ook zo reageren. Zeker bij iemand die je wat oppervlakkig kent.
Typisch dat iedereen dat zo ervaart.
Groetjes
 
hoi meiden,

haha, dat van de tv die te hard staat komt me heel bekend voor!!
Ik moest heeel erg wennen aan aale harde geluiden (die waren volgens mijn man amper te horen, maar voor mij heeel hard!!)
gewoon heel snel prikkelbaar.

omgeving denkt idd snal dat alles goed gaat als je er goed uitziet!!
 Bij mij heeft het een poos geduurd voordat ik mezelf weer was. en toen ik me weer mezelf voelde begon de twijfel over het wel of niet krijgen van een tweede..

Ik ben nu 35 weken en 2 dagen zwanger van de tweede, en ik heb me de laatste jaren niet zo goed gevoelt als ik me nu voel!!
lichamelijke en geestelijk!!
we gaan nu echt aftellen en hopelijk begint de bevalling vaanzelf voordat ik 42 weken ben!!

succes!!!
groetjes MissC

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan