Mijn zoontje heeft zijn eigen wil ontdekt. Schijnt nodig te zijn volgens de psychologen (haha) maar die zeggen er niet bij hoe je hier als mama mee om moet gaan. Ik vind het zo vreselijk vermoeiend. Het begint 's ochtends al als hij zijn kleren aan moet, dan wil hij 's middags zijn slaapzakje niet aan, dan weer niet uit, de fiets niet op willen en vervolgens niet meer af willen. Dit zijn maar een paar voorbeelden en ik begin steeds meer aan mezelf te twijfelen of ik er wel goed mee omga. Zoveel mogelijk negeren wordt er altijd gezegd maar ja, ... hij zal toch kleren aan moeten. Ik heb alle mogelijke manieren (volgens mij geprobeerd) ruim van tevoren aankondigen, helemaal niet aankondigen, lief vragen, boos worden, zelf laten doen enz. enz. Niks helpt. Ik probeer zo rustig mogelijk te blijven wat niet altijd makkelijk is. We eindigen toch vaak ik boos en hij in tranen. Die gelukkig meestal wel weer snel over zijn maar toch. Ik vind het soms ook wel zielig want het is ook een stukje frustratie van het zelf willen maar nog niet kunnen doen volgens mij. Ze zeggen altijd dat er wel wat "in" moet zitten maar soms vraag ik me af of er niet te veel "in" ons zoontje zit. Is dit nu de beruchte peuterpubertijd en ben ik de enige die het best moeilijk vind??