Help, ben ten einde raad!

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo allemaal,

Wie heeft voor mij een oplossing of idee....

Isabelle(bijna 2,5) sliep altijd prima. Tot ze vorige week is geholpen aan haar neusamandel en buisjes. Sindsdien is er geen land meer met haar te bezeilen en ik weet niet of het komt door de hele zh kwestie of dat het een fase is maar ik ben inmiddels ten einde raad!

Rond 19.00 gaan we beneden opruimen en weet ze dat we naar boven gaan, we poetsen de tanden, wassen handen en gezicht en doen de pj aan. Vervolgens nemen we door wat we allemaal hebben gedaan we zingen een slaapliedje en ze doet zelf het nachtlampje aan, daarna leg ik haar in bed. Tot zover geen probleem, alles gaat rustig en met veel plezier. Maar dan ben ik 5 minuten de kamer uit en gaat ze huilen wat overgaat in schreeuwen en gillen om na 10 minuten(als ik tussentijds niet naar haar toe ga) in kotsen uit te barsten....Dit gebeurt nu al voor de 6e achtereen volgende avond. Als ze dan uiteindelijk in slaap is, sluip ik naar beneden in de hoop dat de trap niet kraakt want anders kan ik weer van voren af aan beginnen. Dan is het 2 uur 's nachts en gaat het hele feest weer gebeuren, haar in slaap sussen, naast haar zitten, slokjes water brengen en liedjes neurien alles heb ik geprobeerd. Heel af en toe werkt het waarna ze om 4 uur weer wakker is en ik weer kan beginnen! Ik heb haar al een paar keer laten krijsen(de buurman kwam de volgende dag vragen wat er met Isabelle is) en ook toen is ze na een paar minuten gaan kotsen en moest ik in het holst vand e nacht gaan verschonen. De volgende ochtend is mevrouw trouwens gewoon om 7 uur wakker en klaar om de dag te beginnen!

Ik ben na 6 avonden/nachten aan het eind van mijn latijn, ben inmiddels ruim 6 maanden zwanger en heb dus mijn slaap hard nodig.

Ik heb haar net even met haar hoofd onder de koude kraan gehouden in de hoop het hysterische gegil te doorbreken en dat is me nu gelukt.

Wie kan mij vertellen wat ik meer kan doen om het slapen gaan voor haar en mij weer leuk te maken?

alvast bedankt,

een uitgeputte Odette
 
Hoi Odette,
Dit klinkt heel herkenbaar voor me.
Mijn zoontje was 1,5 toen hij voor z'n neusje en buisjes ging.
Vanaf dat moment is het een drama.
Ik ben ervoor naar de huisarts geweest en die zei dat je het een beetje kunt zien als een traumatische ervaring van hun.
Het enige wat ik heb gedaan is er steeds bij blijven zitten tot hij sliep. Iets anders wilde hij ook niet. Geen verhaaltjes,liedjes of wat dan ook.
Hij is nu net 2 en het slapen gaat wel beter al is het nog steeds niet als daarvoor.
Suc6 ermee!!
groetjes Mirella
 
Hallo Odette.
Ik vind het heel erg vervelend voor je dat dit zo gaande is en je weet niet wat je moet doen.
Maar om je kind  met het hoofd onder de koude kraan te houden als het hysterisch is?!
Sorry, hoor,   met alle rspect en ieder uiteraard op zijn manier, maar dit vind ik persoonlijk toch wel drastisch.
Als ik je verhaal zo lees heeft het gedrag toch veel met het ziekenhuis te maken. Misschien is je kindje wel erg bang en durft hij/zij (sorry, ik weet het even niet meer) niet in het donker te gaan slapen of schrikt hij/zij heel erg van iets.
Hoe moeilijk het ook is, maar probeer toch geduldig te blijven, vaak helpt niets doen maar er wel zijn ook al bij zo'n kleine.
Mijn dochter van bijna 3 heeft ook wel eens van die buien, maar meestal is dat een paar dagen en dan is het weer voorbij. Vaak zie ik dan ook dat ze zich niet lekker gevoeld heeft of er is weer een kies bij of wat dan ook.
Ik wens je heel veel succes en sterkte, het gaat ook wel weer voorbij.
Groeten, Claudia.
 
Hoi,
Ik weet hoe frustie het is als je kind zo te keer gaat. Ons meisje heeft het 2 weken gedaan. En waarom we weten het nog niet. Iedere nacht was het raak. Van alles geprobeerd. Maar we hebben het op het laatst heel streng maar positief benaderd.
Persoonlijk vind ik het niets om een kind onder de koude kraan te houden. VInd het meer iets wat je uit onmacht doet. Waar je kind naar mijn idee niets aan heeft. Misschien helpt het maar dat komt denk ik meer omdat het een schrik effect heeft dan dat het voor langere tijd zou werken. Maar wat dat betrefd ieder zijn eigen aanpak.

Wij zijn er uitgekomen met veel geduld. Het positieve belonen en het negatieve negeren. Als ze zo hard krijste zei ik gewoon mama komt pas als je rustig bent en gewoon roept en dan ging ik weer weg. Met pijn in mijn hart. Maar het werkte als ze stil was en me riep ging ik er meteen heen dan wist ze waar ik wass. Ik bleef in de buurt zodat ze me kon horen. Ik deed een wasje of ruimde wat op. En warempel na 2 dagen ging het beter en daarna steeds meer en meer. tot het helemaal overwas en ze weer vertrouwd was met haar bed.

Ik denk dat je kind het als erg naar misschien idd traumatisch ervaren heeft. En moet ze weer vertrouwen krijgen in het slapen en de dagelijkse dingen.
Maar vergeet vooral niet dat ze nu buisjes heeft. Veel mensen vergeten dat kinderen dan een beter gehoor krijgen.Dat is aan de ene kant natuurlijk hartstikke fijn maar aan de andere kant hoort ze ook meer dan ze deed. Dingen die voor ons heel normaal zijn. Bv de telefoon, een deur die dicht valt, praten op de trap, het lopen van water, de wc die doorstpoeld enz. Met deze geluiden moet je kind weer vertrouwd worden en heeft ze jou daar bij nodig. Want jij bent haar steun en toeverlaat. Denk dat je er op zo een moment vooral helemaal voor haar moet zijn en haar weer op nieuw moet leren vertrouwen.

Dat is wat ik me zo kan voorstellen.
Maar ik weet ook hoe intens moe je kan zijn na die avonden van spuug ruimen, troosten, boos worden, troosten, instoppen, slokje water en dan het sluipen naar je eigen bed en als je net zelf in slaapvalt weer opnieuw beginnen. En nog een baby in je buik. Het word er niet makkelijker op maar misschien als je het zelf op een rijtje zet je haar beter kan helpen.

Heel veel succes groetjes
 
Hoi Odette,

Mijn dochter heeft ook al een aantal ziekenhuis opname kleinere operaties achter de rug.
Zo heeft ze ook buisjes en al twee keer haar neusamandel verwijdert en daarna nog een keer de keelamandelen en als ze dan uit het ziekenhuis kwam was ze ook altijd over haar toeren als ze naar haar bed moest en uiteindelijk ben ik zelf tot de conclusie gekomen dat IK diegene was die haar naar het ziekenhuis heeft gebracht en haar daar heb moeten laten slapen (narcose).IK moest weer met haar in het reine komen want ze was ook het vertrouwen in mij kwijt want IK had het gedaan als ze gaat slapen is ze bang dat ze met pijn wakker wordt Dus heb ik haar uiteindelijk een paar nachtjes bij mij in bed genomen (nu zijn er ouders die dit echt niet willen) ik was er ook zo een!! Maar ik had wat goed te maken.Dit heb ik 3 nachten gedaan en toen weer met haar op een kinderlijke manier gepraat dat als ze thuis is en wakker wordt s'morgens dat ze dan echt geen pijn heeft en het terug krijgen in haar eigen bedje was geen enkel probleem daarna want ze had mij weer in vertrouwen kunnen nemen.

Ik wil je alleen 1 tip mee geven mocht het nu weer een keer gebeuren dat je dochter naar het ziekenhuis moet haal dan een boekje "ik moet naar het ziekenhuis"dit is speciaal voor kinderen en wordt dan op een speelse manier uitgelegt wat er in het ziekenhuis gaat gebeuren.

Succ6 verder ik hoop dat ik je een beetje heb kunnen helpen.

Ritschella
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan