Help... ben zo onzeker

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hi ladies,

Vorige week ontdekten we dat ik voor de 4e keer zwanger ben reden voor een klein feestje samen!  ik had hiervoor 3 vroege miskramen (2x 5 wkn en 1x 7 wkn). Ik ben  zo onzeker en  bang dat het weer mis gaat. Inmiddels hadden we al aangeklopt bij de gyaecoloog na de 3e mk begin april, ik  heb  de eerste onderzoeken  gehad  en volgende week zou ik eigenlijk mijn hysteroscopie krijgen (daarvoor stond ik op de wachtlijst), alleen kon ik gister  heel blij aan de verpleegkundige aan de telefoon vertellen  dat het op dit moment niet nodig was, want ik ben weer zwanger!! Hoe  eng en onzeker ik het ook vind op dit moment.  

Morgen ben ik 5 weken zwanger (de laatste 2x ging het daar mis) en  ik ben inmiddels in  een week tijd 3 zwangerschapstesten verder. Ik word soms gek van mezelf: voel ik mijn gespannen borsten nog? Zijn ze nog wel ietwat opgezwollen of zie ik toch alweer die normale borstgrootte? Af en toe buikkrampen en vaak een zwaar gevoel in mijn onderbuik, is dat nu wel of niet een goed teken?  Ben ik nu wel of niet misselijk? En komt dat door te snel eten, de trap op rennen (haal ik het in mijn hoofd?) of ben ik gewoon toch nog echt zwanger?

Pfff, ik word soms gek van mezelf. Dus vanavond toch  weer een  test gedaan en gelukkig: nog steeds positief! Ik mag er blijkbaar  dus nog steeds van uitgaan dat ik nog bij het rijk der  zwangeren hoor. Joepie!! Dat zou fantastisch zijn!  Op 11 juni  hebben we een termijnecho bij de gyneacoloog. Ik ben zoooo benieuwd of  ons kleine vruchtje dit keer wel zoveel kracht heeft om zich goed te nestelen en te blijven zitten. I'll keep my fingers crossed...

Herkent iemand van jullie dit? Graag jullie reacties.

Lfs. Paddy
 
Hoi Paddy,

Ik herken je verhaal helemaal.

Ik heb vorig jaar oktober een miskraam gehad. Was toen 9 weken maar het vruchtje was met 6 weken gestopt met groeien. Ik had al die weken al een voorgevoel dat er iets niet klopte. Ik voelde me gewoon niet zwanger, had ook geen symptomen, niets. Ik heb zelf toen die echo geregeld omdat ik gek werd van mezelf. Mijn vermoedens werden toen dus bevestigd.

Ik heb destijds gekozen voor een curretage omdat ik niet wilde wachten tot de miskraam vanzelf zou komen. Na die ingreep wilden mijn man en ik even rust aan ons hoofd. We zouden rustig aan doen en er pas echt weer voor gaan in het nieuwe jaar. Maar wat bleek, na de curretage was ik meteen weer zwanger. Ik geloofde het  zelf niet maar toch was het zo. We hebben meteen weer een echo laten maken want we wilden weten wat er aan de hand was want natuurlijk voelde ik weer niets. Ik bleek pas 4 weken op weg; we zagen alleen een zwart stipje op het scherm. Maar goed, het was een mooi rond stipje dus dat was een goed teken.

De volgende dag kreeg ik een bloeding. Ik was natuurlijk meteen weer in paniek en dacht dat het weer mis ging. De verloskundige zei dat ik maar moest afwachten tot onze termijnecho anderhalve week later omdat het nu te pril was, ze konden toch niets zien. Die anderhalve week kropen voorbij. Bij die termijnecho zagen we toch een klein wormpje met hartje! We waren nog zwanger! Ik kon het niet geloven. Ik heb menigmaal naar de echofoto lopen staren want het drong bij mij niet door.
Uiteindelijk toch heel blij natuurlijk, tot de volgende dag......... Ik zat op het werk en voelde dat ik bloed verloor. Ik ben naar de wc gerend en daar gutste het met straaltjes eruit. Ook met stolsels..... Ik dacht dat ik ons kind door de wc had gespoeld. Ik heb mijn spullen gepakt en ben naar huis gegaan. Ondertussen mijn man gebeld dat ie naar huis moest komen. Die is als een gek naar huis gereden en samen zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Weer kregen we een echo. Wat bleek, ons kindje zat er nog! Waar het bloed vandaan kwam, wisten ze niet. Ik heb daarna nog vaak bloedingen gehad en heb het ziekenhuis vaak bezocht. Gelukkig is het na de 11e week gestopt.

Door al die emoties en de miskraam heb ik ook niet echt kunnen genieten van de zwangerschap. Want weet je, er is altijd wel iets om je druk over te maken. Eerst waren het de bloedingen, toen de symptomen die je altijd hoort die ik niet had (misselijk, moe.....), daarna de buik die maar niet wilde groeien, vervolgens het kindje maar niet kunnen voelen (tja, voorliggende placenta)......

Pas na de 20 weken echo kreeg ik wat meer rust. Toen zag ik dat ons knulletje het prima doet daarbinnen. Hij is rond en gezond. En nu voel ik hem regelmatig bewegen (soms wat minder.... stressen!). Mijn buik is goed te zien en door alle voorbereidingen thuis leef ik er meer naartoe. Ben nu inmiddels 30 weken op weg.

Je zorgen zal je nog wel houden; dat krijg je toch niet weg, hoe graag je dat ook zou willen. Ik ben gelukkig ontzettend goed opgevangen in het ziekenhuis. Als ik ergens over twijfel, mag ik altijd bellen of langskomen. En soms moet je jezelf gewoon streng toespreken, dat je op moet houden met je druk maken. Je moet de natuur ook de kans geven zich te bewijzen dat het ook goed kan gaan. En de gynaecoloog heeft me na 16 weken echt op het hart gedrukt dat je ook moet genieten want het gaat zo snel.....

Heel veel succes de komende tijd en probeer er toch een beetje van te genieten.....

Groetjes,
Maike

 
Hoi Maike,

Bedankt voor je reactie! Jouw verhaal doet me idd goed. Ik weet dat ik het los moet laten allemaal, maar dat is natuurlijk moeilijk. Ik ben in ieder geval wel weer ietsje geruster na de positieve test van gister. Je zoekt gewoon constant bevestiging en als je dat dan krijgt, komt de rust ook wel weer gelukkig. Vandaag zit ik op het voor mij psychologisch kritieke punt van de laatste twee miskramen. Als we dat voorbij zijn en als ik het haal tot 11 juni, de dag van de echo,  (dan ben ik ook het psychologische moment van de eerste miskraam voorbij) en we het echt kunnen zien op de echo, dan pas zal ik meer gerust zijn. Al blijven er (wat je zegt) vast wel vaker puntjes aan het licht komen van onzekerheid gedurende de zwangerschap. In ieder geval heel erg bedankt voor je reactie!! Super!

Grtjs. Paddy
 
Beste Paddy,

Ik weet precies wat je voelt. Jouw onzekerheid gaat voorlopig nog niet over. Het spijt mij. Ik heb net als jij 3 vroege miskramen gehad en ben toen zwanger geraakt van mijn eerste kind.
Dat is allemaal goed gegaan, maar omdat je zo vaak teleurgesteld bent bouw je voor jezelf een soort reserve in en laat je je niet meer helemaal gaan. Toch ben je bang dat je alsnog teleurgeteld wordt.

Maar gelukkig is die zwangerschap wel goed gegaan. Wij hebben verder niet veel onderzoek gehad, het was domme pech. (aanlegfouten).

Vervolgens was ik vorig jaar zwanger en leek alles goed te gaan. Zelfs bij de 14 weken echo nog, maar toen ging het toch nog mis.

Nu ben ik weer zwanger en 9,5 week onderweg. Heb vandaag mijn tweede echo gehad en alles gaat goed.

Ik probeer hoop te putten uit de echo's en vooral postief te blijven. Ook ik zoek steeds mijn lichaam af of ik genoeg signalen heb om aan af te meten of het goed gaat. Maar helaas kan je dat niet aan je lichaam zien.

Probeer positief te blijven en te hopen dat de natuur ook zijn werk goed kan doen, het is heel moeilijk, ik weet dat als geen ander, maar als je geen hoop hebt heb je niets meer. Weet ook dat de miskramen niet voor niets zijn geweest en je raakt wel zwanger! Dus het kan ook goed gaan! Al schiet je honderd keer op het doel, ooit krijg jij ook een doelpunt.

Ik hoop met je mee dat alles goed gaat! Ik zit regelmatig op het december forum en moet ook 11 juni voor mijn derde echo!

Succes en sterkte en blijf hopen!!!

gr mama van MD
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan