<p>Lieve mama’s,</p><p>ik ben 7 maanden geleden moeder geworden van een geweldig meisje. <br />Door middel van een spoedkeizersnede kwam zij vliegensvlug ter wereld en helaas hebben wij een heftige start gehad. Zij was een huilbaby en ik herstelde pas na een maand of 4 van een postnatale depressie. <br /><br /></p><p>ik heb nooit een hele sterke kinderwens gehad maar toen ik onverwacht toch zwanger bleek wilde wij het graag houden en ervoor gaan. <br /><br /></p><p>al snel besloten wij dat ik het eerste jaar zou thuisblijven met onze dochter. ik had een leuke baan en verdiende lekker, mijn werk gaf mij een gevoel van vrijheid en zelfredzaamheid maar Je baby zien opgroeien is natuurlijk het mooiste wat er is.. dacht ik. mijn man heeft een goedlopend eigen bedrijf en hierdoor hebben we maar recht op een klein deel vergoeding voor de opvang en hierdoor zou zelf thuisblijven de voordeligste optie zijn. Daarnaast leek het mij ook heel fijn om zo betrokken te zijn bij de opvoeding van ons kindje. <br /><br />Ik heb spijt van deze beslissing en toch voelt hij onomkeerbaar.</p><p>Het maakt mij ongelukkig zo afhankelijk te zijn van mijn man en merk dat ik me verdrietig en tot mijn schrik ook jaloers voel op zijn onbewogen leven. Dit is natuurlijk niet de werkelijkheid want ook zijn dingen voor hem veranderd maar het feit dat hij nog kan gaan werken en zijn eigen geld verdiend, bij wijze van nog bij zijn naam genoemd wordt, toekomstplannen kan maken mbt zijn werk en ontplooiing daarvan, gesprekken kan voeren en een invulling van zijn dag heeft zonder alleen maar papa te zijn en zorg hoeft te dragen voor het huishouden, maakt mij jaloers en ik voel me daarover vreselijk schuldig tegenover hem maar ook tegenover mijn dochter .. wie wil dit nou niet? En waarom voel ik me zo vastzitten? Als ik naar school wil heb ik opvang nodig, daarvoor betalen we dan heel veel, hij moet dat betalen maar als ik ga werken dan werk ik waarschijnlijk voor de kosten van de opvang en hou ik weinig over.. ook dat vind ik zonde want dan ben ik liever bij mijn dochter.. denk ik... maar als ik thuis blijf dan blijf ik compleet afhankelijk van mijn man en ben ik bang dat ik in een gat beland en dat ik, op het moment dat mijn dochtertje naar school gaat, niet meer weet wat werken ook alweer is en ik getransformeerd ben in een superhuisvrouwmoeder die hammetjes smeert voor haar kroost in overdeknie vouwrokken en spelden in haar haren die alle schoonmaak trucs in pacht heeft om haar huis spic en span te houden..Help help ik krijg het echt benauwd als ik daaraan denk</p><p>Ik ben nu aan het kijken naar een opleiding om me te laten omscholen en weer iets te gaan doen wat mij voldoening geeft.. maar het feit dat hij dat voor mij moet betalen geeft me het gevoel opgesloten te zitten. En hij doet alles met zoveel liefde voor mij en gunt me alles... daarom voelt alles wat ik voel jegens hem zo verkeerd! ik wil helemaal niet jaloers zijn op hem! Ik wil hem dat met al mijn liefde gunnen zoals ik dat eerder altijd deed! Blij met en voor hem zijn dat hij zo vooruitdenkt en zich ontplooit.. maar... ik voel me zo’n huisvrouw en het past zo niet bij me maar tegelijkertijd wil ik mijn dochter ook niet 5 dagen in de week naar de opvang brengen... daarbij komt ook dat dat ons zoveel gaat kosten dat het eigenlijk niet haalbaar is als ik een opleiding wil gaan volgen en ook weinig geld in het laatje breng. <br />ik weet hoe onmogelijk ik klink maar ik heb zoveel moeite met het vinden van mijn balans in deze compleet nieuwe setting... wie ben ik nou eigenlijk? Moeder of ook nog mezelf en wat wil ik nou en als ik daar uit ben kan het dan überhaupt wel? Het voelt zo ver weg en onmogelijk allemaal en ik mis mijn onafhankelijkheid. Het lukt me maar moeilijk om te denken in de mogelijkheden die ik wel heb en daarom weet ik eigenlijk niet meer zo goed wie ik zelf ben en wat ik nou eigenlijk wil?!</p><p>klinkt dit voor iemand dan ook maar een klein beetje herkenbaar? </p><p> </p><p> </p>
Help! Een identiteitscrisis?!
- Onderwerp starter Lelala
- Startdatum
Ik heb niet helemaal hetzelfde maar ik herken wel heel erg de vragen over wie ben ik, én wat wil ik? Ons hele leven staat op zijn kop met deze nieuwe persoon erbij. Ik ben een totaal ander mens en leer kanten van mezelf kennen waarvan ik niet wist dat ze bestonden, haha. Ik denk dat dat ook nog wel even een zoektocht blijft. 7 maanden is helemaal niet super lang om je nieuwe leven te interpreteren.
Zelf ben ik zelfstandige en kan in grote mate zelf bepalen hoeveel tijd ik aan mijn werk besteed. Mijn man heeft op dit moment het grootste inkomen en onderhoud ons maar ik voel me daar niet ongemakkelijk bij. Het is ook wel eens anders geweest en wellicht is dit in de toekomst weer andersom. Mijn man houdt van zijn werk en verdient goed, en wordt er alleen maar blij van dat hij veel "mag" betalen.
Is financiële onafhankelijkheid het grootste probleem? Of zelfredzaam zijn? Want misschien is dat alleen maar een kwestie van wennen dat jij nu even wat minder, of niets, verdient. Je zou dus aan dat perspectief kunnen werken.
Anderzijds weet je juist heel duidelijk wat je wilt dus ik denk dat jullie samen moeten uitvogelen hoe dit haalbaar wordt! Want je leeft nu en jouw welzijn is heel belangrijk, zeker ook na zo'n postnatale depressie.
Je zegt dat het niet haalbaar is om 5 dagen naar het kdv te gaan maar misschien is iets minder wel haalbaar? 1 dag werken/school? Of 2 dagen? Misschien kan je man een dag minder werken? Denk eraan dat het niet alleen maar om geld gaat maar voornamelijk om dat jij meer voldoening uit het leven haalt.
Zelf geniet ik er (nog) wel van om superpoetsvrouw/mama te worden ? Dat had ik nooit van mezelf verwacht, en soms voel ik me er ook schuldig over.. zo van dit was niet de afspraak en verlies ik niet te veel van wie ik was. Maar ik bekijk het nog steeds van moment tot moment en gelukkig krijg ik ook de ruimte om het allemaal opnieuw uit te vinden.
Zelf ben ik zelfstandige en kan in grote mate zelf bepalen hoeveel tijd ik aan mijn werk besteed. Mijn man heeft op dit moment het grootste inkomen en onderhoud ons maar ik voel me daar niet ongemakkelijk bij. Het is ook wel eens anders geweest en wellicht is dit in de toekomst weer andersom. Mijn man houdt van zijn werk en verdient goed, en wordt er alleen maar blij van dat hij veel "mag" betalen.
Is financiële onafhankelijkheid het grootste probleem? Of zelfredzaam zijn? Want misschien is dat alleen maar een kwestie van wennen dat jij nu even wat minder, of niets, verdient. Je zou dus aan dat perspectief kunnen werken.
Anderzijds weet je juist heel duidelijk wat je wilt dus ik denk dat jullie samen moeten uitvogelen hoe dit haalbaar wordt! Want je leeft nu en jouw welzijn is heel belangrijk, zeker ook na zo'n postnatale depressie.
Je zegt dat het niet haalbaar is om 5 dagen naar het kdv te gaan maar misschien is iets minder wel haalbaar? 1 dag werken/school? Of 2 dagen? Misschien kan je man een dag minder werken? Denk eraan dat het niet alleen maar om geld gaat maar voornamelijk om dat jij meer voldoening uit het leven haalt.
Zelf geniet ik er (nog) wel van om superpoetsvrouw/mama te worden ? Dat had ik nooit van mezelf verwacht, en soms voel ik me er ook schuldig over.. zo van dit was niet de afspraak en verlies ik niet te veel van wie ik was. Maar ik bekijk het nog steeds van moment tot moment en gelukkig krijg ik ook de ruimte om het allemaal opnieuw uit te vinden.
Wat is het zoeken he? Je zegt het heel goed; je zoekt naar balans en die is er nu even niet. Ik herken heel erg het gevoel opgesloten te zitten en dat de ander nog wel een identiteit is buiten ouder zijn. Ik zit alleen nog in mijn verlof, ik ga na mijn zwangerschapsverlof wel weer werken, omdat ik anders geen leuke moeder ben.
Als ik het zo lees, leg je je lat heel hoog. Je moet zo veel van jezelf.
Je moet werken, een opleiding volgen, niet jaloers zijn, niet afhankelijk, denken in mogelijkheden, financieel zelfredzaam enz. Volgens mij mag je de stapjes iets kleiner maken. Ik weet natuurlijk niet wat bij je past, maar je kan natuurlijk ook gewoon een cursus gaan doen ipv een fulltime opleiding, om eens mee te starten. Of de opleiding uitstellen voor over een paar jaar, en nu eerst gewoon lekker een paar dagen per week te gaan werken, maakt niet uit wat.
Ook zou ik niet zo streng zijn voor jezelf; je moet het samen doen met je man, en als dat betekent dat hij nu iets meer betaalt, dan is dat even zo. En je mag ook gewoon jaloers zijn. Sta jezelf iets meer toe om je rot te voelen, dan hoef je minder je gevoel weg te drukken want dat helpt niet.
Kies er in ieder geval voor om weer iets te gaan doen, wat dat dan ook is, want het klinkt alsof je daar gelukkiger van wordt, en daarmee je dochtertje en je man ook!
succes
Als ik het zo lees, leg je je lat heel hoog. Je moet zo veel van jezelf.
Je moet werken, een opleiding volgen, niet jaloers zijn, niet afhankelijk, denken in mogelijkheden, financieel zelfredzaam enz. Volgens mij mag je de stapjes iets kleiner maken. Ik weet natuurlijk niet wat bij je past, maar je kan natuurlijk ook gewoon een cursus gaan doen ipv een fulltime opleiding, om eens mee te starten. Of de opleiding uitstellen voor over een paar jaar, en nu eerst gewoon lekker een paar dagen per week te gaan werken, maakt niet uit wat.
Ook zou ik niet zo streng zijn voor jezelf; je moet het samen doen met je man, en als dat betekent dat hij nu iets meer betaalt, dan is dat even zo. En je mag ook gewoon jaloers zijn. Sta jezelf iets meer toe om je rot te voelen, dan hoef je minder je gevoel weg te drukken want dat helpt niet.
Kies er in ieder geval voor om weer iets te gaan doen, wat dat dan ook is, want het klinkt alsof je daar gelukkiger van wordt, en daarmee je dochtertje en je man ook!
succes
Als ik je verhaal zo lees is het tijd om weer werk te zoeken of een opleiding te zoeken.
Ook ik ben gek op mijn kinderen, maar na mijn verlof voelde ik het weer kriebelen. Fijn om weer op een andere plek te zijn, en weer iets voor mezelf te hebben. Je oude baan vond je erg leuk. Kan je niet misschien terug? Of een soortgelijke functie? Dat scheelt weer een opleiding.
ik zou er met mijn man over praten. Open zijn hoe jij je nu voelt thuis. Ik neem aan dat hij ook graag wil dat je gelukkig ben en wellicht is daar een oplossing voor. Ga er voor zou ii zeggen!
Ook ik ben gek op mijn kinderen, maar na mijn verlof voelde ik het weer kriebelen. Fijn om weer op een andere plek te zijn, en weer iets voor mezelf te hebben. Je oude baan vond je erg leuk. Kan je niet misschien terug? Of een soortgelijke functie? Dat scheelt weer een opleiding.
ik zou er met mijn man over praten. Open zijn hoe jij je nu voelt thuis. Ik neem aan dat hij ook graag wil dat je gelukkig ben en wellicht is daar een oplossing voor. Ga er voor zou ii zeggen!
Om een goede moeder te zijn, ben ik van mening dat je ook zelf goed in je vel moet zitten. Als jij energie krijgt van je baan, dat is dat zeker iets positiefs!
Ik ben van mening dat jij en je partner een team zijn, jullie hebben samen gekozen voor een kind en moeten ook samen kijken hoe jullie je leven in willen richten zodat jullie allemaal gelukkig zijn. Als dit voor jou betekent omscholen, bespreek dit dan met je man en kijk wat hij er van vindt. Er zijn ook deeltijdopleidingen he. Die financiële afhankelijkheid is ook maar tijdelijk.
Mijn advies zou zijn, ga eens met je partner aan tafel zitten en leg hem uit waar jouw probleem is. Wellicht komen jullie samen tot een passende oplossing.
Ik zelf ben van mening dat ik een betere moeder ben, juist doordat ik werk. Op mijn werk is het een hele andere soort van uitdaging en zo geniet ik dubbelop van de dagen dat ik thuis ben met de kids.
Ik ben van mening dat jij en je partner een team zijn, jullie hebben samen gekozen voor een kind en moeten ook samen kijken hoe jullie je leven in willen richten zodat jullie allemaal gelukkig zijn. Als dit voor jou betekent omscholen, bespreek dit dan met je man en kijk wat hij er van vindt. Er zijn ook deeltijdopleidingen he. Die financiële afhankelijkheid is ook maar tijdelijk.
Mijn advies zou zijn, ga eens met je partner aan tafel zitten en leg hem uit waar jouw probleem is. Wellicht komen jullie samen tot een passende oplossing.
Ik zelf ben van mening dat ik een betere moeder ben, juist doordat ik werk. Op mijn werk is het een hele andere soort van uitdaging en zo geniet ik dubbelop van de dagen dat ik thuis ben met de kids.
Ik ben ook stapelgek op mijn dochter (nu 6 maanden) maar ik ben mij toch ook een partij gelukkig dat ik mag werken. Ik werk in de zorg dus ik ben alsnog erg veel met haar samen, werk feitelijk als zij slaapt maar im heb dat echt nodig. Ik zei laatst ook; het js maar goed dat ik geen 30/40 jaar geleden moeder ben geworden want ik was doodongelukkig geweest.
Het is niet erg om dat te benoemen. Je houd niet minder van je kind erom. Je mag toegeven dat je voor jezelf meer wilt dan dat het nu is. En qua financiële opties, zou je moeten kijken wat kan. Omdat ik vaak de avonden werk of heel kort nog in de ochtend hebben wij weinig opvang nodig en kost het ons dus niet zoveel geld.
Het is niet erg om dat te benoemen. Je houd niet minder van je kind erom. Je mag toegeven dat je voor jezelf meer wilt dan dat het nu is. En qua financiële opties, zou je moeten kijken wat kan. Omdat ik vaak de avonden werk of heel kort nog in de ochtend hebben wij weinig opvang nodig en kost het ons dus niet zoveel geld.