<p>Echt, wie kan me helpen? Ik weet niet wat ik met mezelf en de situatie aan moet. Ik sta voor een tweesprong en het is kiezen uit 2 slechtsten. </p><p>Ik heb een zoontje van 15 maanden en ik heb altijd gewenst/gedacht; nadat hij 1 is geworden gaan we voor een 2e proberen. Mijn vriend riep, zelfs toen ik zwanger was nota bene, nee hoor meteen doorpakken voor de volgende, dan zijn we daar van af! Ook toen ons zoontje er net was heeft hij geregeld gezegd; als het aan mij ligt is ze in korte tijd weer zwanger. Ik heb dat altijd weg gelachen, want ik moest er niet aan denken! ZO snel weer, ik wilde eerst alles meemaken en ervaren. Bovendien ben ik net pas een beetje die hormonen wervelwind te boven (ook wegens pilgebruik, borstvoeding). Toch denk ik nu soms: had ik het maar gedaan, dan wist ik nu zeker dat ik mijn ALLERALLERALLERgrootste wens; 2 kinderen, in vervulling zou zijn gegaan. </p><p>Want nu ineens wil mijn vriend niet meer. Hij vindt het zwaar, vindt dat hij zijn vrijheid kwijt is en dat gaat met een 2e alleen maar erger worden. Hij heeft zelfs al tegen me gezegd: ik weet het niet zeker of ik wel een 2e wil, dus als je om die reden bij me weg wilt, dan begrijp ik dat. </p><p>HOE DAN?! Dan ben ík de boeman, het verschrikkelijke mens dat vanwege haar eigen wil/wens een kind heeft ontnomen op te groeien met zijn moeder én vader samen. Tegelijkertijd; ik heb altijd gezegd dat als het me gegund is, ik heel graag 2 kinderen wens te krijgen. Dat ik trouwen opzij kan zetten voor de ander, maar dat niemand mij weerhoudt in mijn kinderwens (nogmaals, mits dat lukt en gaat), want anders is hij voor mij niet de geschikte man/ware liefde. Dus als ik bij hem blijf en we krijgen geen 2e kind, dan weet ik vrijwel zeker dat ik dit hem kwalijk ga nemen en verwijten. </p><p>Echt, ik hou zielsveel van mijn zoon en hij is het mooiste en beste dat me ooit is overkomen, ik ben heel heel gelukkig met hem, dat staat buiten kijf. Maar, mijn wens, echt het énige dat ik zeker weten wil in dit leven, is nog niet vervuld. Als ik een zwangere vrouw zie denk ik: dat wil ik weer. Ik ben zelfs jaloers: “zij wel”. Als iemand begint over een tweede voel ik de tranen op komen. Het beheerst een groot deel van mijn leven op het moment.</p><p>En als ik dit zo opschrijf voel ik mezelf een verschrikkelijk mens, een heks echt, want waarom kan ik niet volledig genoegen nemen met wat ik heb en verder maar zien hoe het loopt? Ik hoop dat iemand dit herkent. Alle hulp, tips en hart-onder-de-riempjes zijn welkom</p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
HELP! Héle grote 2e kindwens, maar mijn vriend wil niet
- Onderwerp starter LNO
- Startdatum
Waarom vind je jezelf een verschrikkelijk mens? Alleen maar omdat je een tweede kinderwens hebt? Daar niks verschrikkelijks aan. Ik vind het iets heel natuurlijks is.
Echter, je probleem is wel dat als je een kind wilt dat je er dan wel samen voor moet gaan. Daar zul je wel een uitweg in moeten vinden denk ik. Ik vind het wel wat vreemd dat je vriend eerst wel graag snel een kleine te willen, en nu ineens weer niet. Ik denk als hij gauw weer z'n vrijheid wil hebben dat hij juist niet te lang moet gaan besluiten of jullie voor die 2e gaan, want stel dat jullie nu besluiten met z'n drieen te blijven dat die wens later nog de kop op gaat steken en dan zit je weer in de luiers en de peuterpuberteit, dan kan je het beter allemaal achter elkaar hebben. En die echt vrijheid, met kinderen, die ga je nooit echt meer terug krijgen tot je kinderen het huis uit zijn, het wordt straks makkelijker als ze meer hun eigen gaan, maar dat is dat. Kinderen brengen ook een hoop vreugde en gezelligheid.
Misschien dat hij nu zo over denkt, maar dat kan net zo goed weer veranderen. Misschien helpt het als je zegt dat je niet wilt dat je zoon alleen blijft, dat hij altijd iemand zal hebben om mee te spelen. Alleen is ook maar alleen. En zo niet, dan zul je er wel vrede mee moeten hebben, misschien helpt de gedachten dat er genoeg vrouwen zijn die veel moeite hebben om uberhaupt 1 kind te krijgen.
Ik vind het ook wel een beetje vreemd dat hij zegt: als je bij hem weg gaat om die reden dat hij dat zou begrijpen.... Jullie houden toch van elkaar? En willen het allerbeste voor jullie zoon?
Een hele moeilijke keuze voor jou, en ik hoop voor je dat je vriend bijdraait. Ik heb zelf 2 meiden, iets meer dan 2 jaar leeftijdverschil, en ze zijn zo leuk samen en in deze barre tijden hebben ze ook veel aan elkaar en hopelijk ook voor in de toekomst.
Voel je ajb geen heks;-)
Echter, je probleem is wel dat als je een kind wilt dat je er dan wel samen voor moet gaan. Daar zul je wel een uitweg in moeten vinden denk ik. Ik vind het wel wat vreemd dat je vriend eerst wel graag snel een kleine te willen, en nu ineens weer niet. Ik denk als hij gauw weer z'n vrijheid wil hebben dat hij juist niet te lang moet gaan besluiten of jullie voor die 2e gaan, want stel dat jullie nu besluiten met z'n drieen te blijven dat die wens later nog de kop op gaat steken en dan zit je weer in de luiers en de peuterpuberteit, dan kan je het beter allemaal achter elkaar hebben. En die echt vrijheid, met kinderen, die ga je nooit echt meer terug krijgen tot je kinderen het huis uit zijn, het wordt straks makkelijker als ze meer hun eigen gaan, maar dat is dat. Kinderen brengen ook een hoop vreugde en gezelligheid.
Misschien dat hij nu zo over denkt, maar dat kan net zo goed weer veranderen. Misschien helpt het als je zegt dat je niet wilt dat je zoon alleen blijft, dat hij altijd iemand zal hebben om mee te spelen. Alleen is ook maar alleen. En zo niet, dan zul je er wel vrede mee moeten hebben, misschien helpt de gedachten dat er genoeg vrouwen zijn die veel moeite hebben om uberhaupt 1 kind te krijgen.
Ik vind het ook wel een beetje vreemd dat hij zegt: als je bij hem weg gaat om die reden dat hij dat zou begrijpen.... Jullie houden toch van elkaar? En willen het allerbeste voor jullie zoon?
Een hele moeilijke keuze voor jou, en ik hoop voor je dat je vriend bijdraait. Ik heb zelf 2 meiden, iets meer dan 2 jaar leeftijdverschil, en ze zijn zo leuk samen en in deze barre tijden hebben ze ook veel aan elkaar en hopelijk ook voor in de toekomst.
Voel je ajb geen heks;-)
Heel logisch dat dat verlangen er voor jou is en dat maakt je echt geen slecht mens hoor, zeker niet!!
Ik vind het niet helemaal eerlijk van je man dat hij eerst zo snel mogelijk een 2e wilt en een jaar later ineens helemaal niet meer. En dat hij jou voor de keuze stelt: Of 1 kind en dan blijf je bij me, en als je een 2e kind wilt dan ga je maar bij me weg. Kom nou! Zo werkt het toch niet in een relatie? Je houdt toch van elkaar en je gaat hier toch samen over praten en hier kom je toch samen uit? Het klinkt alsof hij het wel prima zou vinden als je weg zou gaan. Beseft hij wel wat dat écht betekent, ook voor de relatie tussen hem en jullie zoontje?
Ik kreeg 2 kinderen in 2 jaar tijd. Ja dat is pittig en druk, maar eerlijk gezegd vond ik de overgang van 0 naar 1 veeeeeel zwaarder. Je bent toch al alle dagen druk met kind 1, kind 2 doe je er echt makkelijker 'bij'. Je 'vrijheid' geef je toch al een eindje op bij de komst van een eerste kindje, dat veranderd echt niet bij een tweede. Ja, je zit wel weer even gebonden aan slaapjes en voedingen het eerste jaar. Maar daarna is dat ook weer voorbij. 2 Kindjes zijn zo gezellig samen.
Beseft je man ook wat het inhoudt als jullie zoontje opgroeit als enigst kind en dat hij dus nooit een speelkameraadje heeft en daarom juist veel meer van jullie aandacht zal vragen dan wanneer hij een broertje of zusje heeft?
Praat veel met elkaar hierover. Vertel hem ook hoe verdrietig je bent en dat het niet eerlijk van hem is om zolang te zeggen dat hij wel een tweede wilt en nu laat hij jou alleen met je verdriet en sta je voor een onmogelijke keuze. Laat hem je topic en deze reacties lezen. Zoek samen een uitweg hierin. Geef hem idd zijn vrije avondjes/dagje, vooral dat eerste jaar. Neem dat babyjaar dan maar op jouw schouders, volgens mij doe je dat met liefde.. en daarna is alles alweer zoveel makkelijker!
Veel sterkte en succes!
Ik vind het niet helemaal eerlijk van je man dat hij eerst zo snel mogelijk een 2e wilt en een jaar later ineens helemaal niet meer. En dat hij jou voor de keuze stelt: Of 1 kind en dan blijf je bij me, en als je een 2e kind wilt dan ga je maar bij me weg. Kom nou! Zo werkt het toch niet in een relatie? Je houdt toch van elkaar en je gaat hier toch samen over praten en hier kom je toch samen uit? Het klinkt alsof hij het wel prima zou vinden als je weg zou gaan. Beseft hij wel wat dat écht betekent, ook voor de relatie tussen hem en jullie zoontje?
Ik kreeg 2 kinderen in 2 jaar tijd. Ja dat is pittig en druk, maar eerlijk gezegd vond ik de overgang van 0 naar 1 veeeeeel zwaarder. Je bent toch al alle dagen druk met kind 1, kind 2 doe je er echt makkelijker 'bij'. Je 'vrijheid' geef je toch al een eindje op bij de komst van een eerste kindje, dat veranderd echt niet bij een tweede. Ja, je zit wel weer even gebonden aan slaapjes en voedingen het eerste jaar. Maar daarna is dat ook weer voorbij. 2 Kindjes zijn zo gezellig samen.
Beseft je man ook wat het inhoudt als jullie zoontje opgroeit als enigst kind en dat hij dus nooit een speelkameraadje heeft en daarom juist veel meer van jullie aandacht zal vragen dan wanneer hij een broertje of zusje heeft?
Praat veel met elkaar hierover. Vertel hem ook hoe verdrietig je bent en dat het niet eerlijk van hem is om zolang te zeggen dat hij wel een tweede wilt en nu laat hij jou alleen met je verdriet en sta je voor een onmogelijke keuze. Laat hem je topic en deze reacties lezen. Zoek samen een uitweg hierin. Geef hem idd zijn vrije avondjes/dagje, vooral dat eerste jaar. Neem dat babyjaar dan maar op jouw schouders, volgens mij doe je dat met liefde.. en daarna is alles alweer zoveel makkelijker!
Veel sterkte en succes!
Dankjewel lieve allemaal! Ik zal proberen even op jullie reacties te reageren: Ik voel me een verschrikkelijk mens omdat ik van dichtbij weet wat een geluk het is dat we een kind hebben gekregen, want teveel mensen om mij heen lukt het niet. Dus om dan zo "per se" nog een kind te willen. Daarnaast verschrikkelijk, omdat ik serieus ben over mijn wens een 2e te willen en ik die niemand in de weg laat staan. Dus weggaan een mogelijkheid is (wel heel ver weg in mijn achterhoofd, als aller-allerlaatste keuze). Dus verschrikkelijk omdat ik dan het gezin zou opbreken. Verder ben ik het volledig eens met wat jullie zeggen! Ik vind het ook heel raar en inderdaad voelt het soms alsof het een uitweg is, dat hij het wel prima zou vinden. Ook het stuk over vrijheid, beter verdelen en overleggen, de verrijking die een 2e kind brengt, maar ook de "handigheid" dat ze elkaar hebben... Alles heb ik al aangehaald. Ook dat het me verdriet doet en ik niet weet wat ik ermee aan moet. Zijn respons is dan: moet ik dan maar voor een 2e kind gaan omdat jij dat wilt en negeren wat ik zelf wil? In alle eerlijkheid; ik neem al bijna volledig de zorg op me. Ik heb hem een jaar lang borstvoeding gegeven, ik leg hem elke avond op bed incl. fles, tanden poetsen, verhaaltje voorlezen, zingen etc. Als hij 's nachts wakker wordt ga ik er uit, ik maak zijn eten, ik heb alle CB afspraken alleen gedaan en ga zo maar door. Voor een tweede zou dit dus vooral voor mij zwaarder zijn lijkt me. Maar inderdaad; ik heb het er compleet voor over, omdat mijn wens zo sterk is. En afwachten... Ik weet niet hoe lang ik dat nog volhoud. Voor mijn gevoel heb ik al zoveel voor hem gedaan, omdat hij dat zo graag en sterk wilde, wat niet per se mijn keuze was (bijv. met een klushuis starten toen ik 7 maanden zwanger was). Ik heb altijd "maar" twee échte wensen gehad: trouwen en 2 kinderen. Ik heb al geaccepteerd dat hij me nooit ten huwelijk gaat vragen, maar moet ik nu ook nog mijn 2e kindwens voor hem laten gaan?
Hee LNO, wat een nare situatie! Ik heb zelf alleen nog maar een kinderwens, geen kinderen, dus op sommige onderdelen kan ik niet reageren, maar ik wilde toch nog even iets meegeven wat je misschien kan helpen.
Als ik je verhaal zo lees, is het in enorm veel emotie getypt. Begrijpelijk, je verbazing/verdriet/frustatie over dit hele proces zal zich hebben opgestapeld, en misschien ook bij jouw vriend! Hij ging misschien van "ach, wat lieve/leuke/makkelijke baby" naar "jemig, kunnen we nu nog niet doorslapen", terwijl hij dat niet had verwacht van zichzelf (ik noem maar iets, ik ken je vriend natuurlijk niet). Ik herken al die emotie heel erg van mijzelf bij mijn eigen kinderwens. Deze is al een paar keer uitgesteld en op die momenten werd de wens ineens het allerbelangrijkste in mijn leven, absoluut onoverkomelijk, moest en zou aan worden voldaan en wel het liefst vandaag nog... Heel begrijpelijk, vind en vond ik voor mezelf. Maar echt goede beslissigen kon ik op dat moment toch niet nemen. Daarvoor hielp het toch beter het gevoel even te laten rusten, wat dingen op een rijtje te zetten, een beetje te Googlen enz. om er dan later nog eens over te praten.
Lang verhaal kort, wat ik eigenlijk wil zeggen, is er ruimte voor een beetje rust omtrent deze beslissing? Je zoontje is echt nog jong, zelfs al is hij 3x zo oud als nu dan is het nog leuk om een tweede erbij te krijgen! Ik denk dat rust over (en uitstellen van) deze beslissing echt enorm helpend kan zijn.
Heel veel succes, het lijkt me erg lastig. Probeer je aandacht te verzetten en laat je niet teveel opvreten door gedachtes hierover.
Als ik je verhaal zo lees, is het in enorm veel emotie getypt. Begrijpelijk, je verbazing/verdriet/frustatie over dit hele proces zal zich hebben opgestapeld, en misschien ook bij jouw vriend! Hij ging misschien van "ach, wat lieve/leuke/makkelijke baby" naar "jemig, kunnen we nu nog niet doorslapen", terwijl hij dat niet had verwacht van zichzelf (ik noem maar iets, ik ken je vriend natuurlijk niet). Ik herken al die emotie heel erg van mijzelf bij mijn eigen kinderwens. Deze is al een paar keer uitgesteld en op die momenten werd de wens ineens het allerbelangrijkste in mijn leven, absoluut onoverkomelijk, moest en zou aan worden voldaan en wel het liefst vandaag nog... Heel begrijpelijk, vind en vond ik voor mezelf. Maar echt goede beslissigen kon ik op dat moment toch niet nemen. Daarvoor hielp het toch beter het gevoel even te laten rusten, wat dingen op een rijtje te zetten, een beetje te Googlen enz. om er dan later nog eens over te praten.
Lang verhaal kort, wat ik eigenlijk wil zeggen, is er ruimte voor een beetje rust omtrent deze beslissing? Je zoontje is echt nog jong, zelfs al is hij 3x zo oud als nu dan is het nog leuk om een tweede erbij te krijgen! Ik denk dat rust over (en uitstellen van) deze beslissing echt enorm helpend kan zijn.
Heel veel succes, het lijkt me erg lastig. Probeer je aandacht te verzetten en laat je niet teveel opvreten door gedachtes hierover.
Ik begrijp wat je zegt Anne-VA en inderdaad: ik zit nu absoluut in zo'n emotie dat dit het enige is waar ik aan kan denken. Met vlagen kan ik het inderdaad naast me neer leggen, tot iets het weer triggert. Dit keer was het iemand die zei: ik zou niet al teveel moeite steken in afvallen als je toch op korte termijn weer zwanger wil zijn. Wist zij veel natuurlijk, maar zo'n opmerking maak dat het mijn gedachten compleet beheerst. Ik moest er serieus zelfs om huilen.
Rationeel begrijp ik dat dit niet bepaald gezond gedrag is, emotioneel zijn er echter zoveel factoren die mee spelen... onder andere dat ik om mij heen teveel mensen ken bij wie het niet lukt (echt als in een 10 jaar voortslepende emotionele rollercoaster). Tel daarbij op dat mijn moeder vervroegd in de overgang kwam (eind 30) en ik inmiddels midden 30 ben, wat mij er allemaal niet geruster op maakt dat (af)wachten de beste optie is. En dan maar hopen dat mijn vriend nog bijdraait ook. Bovendien heb ik natuurlijk, net als veel vrouwen met mij denk ik, een bepaald droombeeld in mijn hoofd.Het is gewoon heel moeilijk dit alles naast me neer te leggen. Zoals ik al aan gaf; dat lukt redelijk, tot het er in alle hevigheid weer is.
Dankjewel in ieder geval voor je hulp en bemoedigende woorden. Ik hoop van harte voor je dat jouw kinderwens ook in vervulling mag gaan!
Rationeel begrijp ik dat dit niet bepaald gezond gedrag is, emotioneel zijn er echter zoveel factoren die mee spelen... onder andere dat ik om mij heen teveel mensen ken bij wie het niet lukt (echt als in een 10 jaar voortslepende emotionele rollercoaster). Tel daarbij op dat mijn moeder vervroegd in de overgang kwam (eind 30) en ik inmiddels midden 30 ben, wat mij er allemaal niet geruster op maakt dat (af)wachten de beste optie is. En dan maar hopen dat mijn vriend nog bijdraait ook. Bovendien heb ik natuurlijk, net als veel vrouwen met mij denk ik, een bepaald droombeeld in mijn hoofd.Het is gewoon heel moeilijk dit alles naast me neer te leggen. Zoals ik al aan gaf; dat lukt redelijk, tot het er in alle hevigheid weer is.
Dankjewel in ieder geval voor je hulp en bemoedigende woorden. Ik hoop van harte voor je dat jouw kinderwens ook in vervulling mag gaan!
Ja, ik reageer op een oud topic. Maar ik zat afgelopen nacht weer met onze 8 maanden oude baby in de schommelstoel omdat hij niet wilde slapen en mijn vingers begonnen te jeuken.
Wellicht ook interessant om het perspectief van een man te lezen wat betreft deze situatie aangezien ik mij er goed in kan inleven. Ook ik zei tijdens de zwangerschap van mijn vrouw dat ik het niet erg had gevonden als het een tweeling was, of dat ik de tweede het liefst direct er achteraan zou willen. Wist ik veel. Zo veel mensen zijn ouders, zo zwaar kan het allemaal niet zijn toch?
Nu twijfel ik over een tweede, ik neig naar nee. Nu ik 8 maanden vader ben heb ik het meegemaakt, ik heb het ervaren. Nu weet ik waar ik over praat als het over kinderen hebben gaat. En ik vind het loodzwaar. En ook echt niet leuk soms. Lees mijn woorden niet verkeerd trouwens; ik ben helemaal gek met en op ons zoontje. Ik doe ook alles met dat kleine mannetje. Iets dat mij ook zeer bevreemd uit bovenstaand bericht is dat de man/vader niets met de baby doet? Ik vind dat echt bizar. Mijn vrouw zou dat niet eens pikken, die zou serieus van me scheiden, ook al is de baby nog maar 3 maanden oud. Als ik niets toevoeg, wat doe ik hier dan? En ik begrijp dat volkomen. Ook ik breng de baby naar bed voor slaapjes of de nacht. Maak zijn groentehapjes, heb een 'papadag' geregeld met werk, en verschoon hem de hele dag door. We hebben zelfs afgesproken dat ik alle en alles in de nacht doe. Dus sinds de baby op zijn eigen kamer slaapt, ben ik er elke nacht uit (doorslapen is nog een utopie), zeg nu dus een nacht of 90 op rij.
In dat opzicht begrijp ik niet dat je man geen tweede wil. Hij hoeft er dus niets voor te doen? Of aan de andere kant, dan is het wel echt dudielijk dat hij het niet wil. Want stel je voor dat je hem zou betrekken in de opvoeding, dan rent ie helemaal weg. Zie dit ook nog vaak om me heen trouwens bij vrienden. De moeders vinden het nog veel te vaak normaal dat de vader niets hoeft te doen. 'Ja maar hij doet zo leuk met dat jochie'. Ja, als dat alles is..
Maar goed. Hoe dan ook vind ik het dus niet hypocriet om eerst, zonder kennis, te roepen dat je snel een tweede kindje zou willen. Je weet op dat moment gewoon niet beter. Ik kan me heel goed voorstellen dat je toeleeft naar het moment van uit de luiers zijn en weer redelijk kunnen doorslapen. En dan moet je het nog een keer allemaal doen! Of overlaten aan de mama Maar zoals gezegd, dan slaap ik heel snel bij m'n ouders op zolder..
Wellicht ook interessant om het perspectief van een man te lezen wat betreft deze situatie aangezien ik mij er goed in kan inleven. Ook ik zei tijdens de zwangerschap van mijn vrouw dat ik het niet erg had gevonden als het een tweeling was, of dat ik de tweede het liefst direct er achteraan zou willen. Wist ik veel. Zo veel mensen zijn ouders, zo zwaar kan het allemaal niet zijn toch?
Nu twijfel ik over een tweede, ik neig naar nee. Nu ik 8 maanden vader ben heb ik het meegemaakt, ik heb het ervaren. Nu weet ik waar ik over praat als het over kinderen hebben gaat. En ik vind het loodzwaar. En ook echt niet leuk soms. Lees mijn woorden niet verkeerd trouwens; ik ben helemaal gek met en op ons zoontje. Ik doe ook alles met dat kleine mannetje. Iets dat mij ook zeer bevreemd uit bovenstaand bericht is dat de man/vader niets met de baby doet? Ik vind dat echt bizar. Mijn vrouw zou dat niet eens pikken, die zou serieus van me scheiden, ook al is de baby nog maar 3 maanden oud. Als ik niets toevoeg, wat doe ik hier dan? En ik begrijp dat volkomen. Ook ik breng de baby naar bed voor slaapjes of de nacht. Maak zijn groentehapjes, heb een 'papadag' geregeld met werk, en verschoon hem de hele dag door. We hebben zelfs afgesproken dat ik alle en alles in de nacht doe. Dus sinds de baby op zijn eigen kamer slaapt, ben ik er elke nacht uit (doorslapen is nog een utopie), zeg nu dus een nacht of 90 op rij.
In dat opzicht begrijp ik niet dat je man geen tweede wil. Hij hoeft er dus niets voor te doen? Of aan de andere kant, dan is het wel echt dudielijk dat hij het niet wil. Want stel je voor dat je hem zou betrekken in de opvoeding, dan rent ie helemaal weg. Zie dit ook nog vaak om me heen trouwens bij vrienden. De moeders vinden het nog veel te vaak normaal dat de vader niets hoeft te doen. 'Ja maar hij doet zo leuk met dat jochie'. Ja, als dat alles is..
Maar goed. Hoe dan ook vind ik het dus niet hypocriet om eerst, zonder kennis, te roepen dat je snel een tweede kindje zou willen. Je weet op dat moment gewoon niet beter. Ik kan me heel goed voorstellen dat je toeleeft naar het moment van uit de luiers zijn en weer redelijk kunnen doorslapen. En dan moet je het nog een keer allemaal doen! Of overlaten aan de mama Maar zoals gezegd, dan slaap ik heel snel bij m'n ouders op zolder..
Ik ben wel benieuwd hoe het met LNO gaat.
Mooie toevoeging Crossfitpapa. (Hoezo ga jij er alle nachten uit dan...daarin een verdeling is toch veel logischer of mis ik iets.) Helemaal met je eens dat het bizar is als een man vrijwel niets van de verzorging op zich neemt. De waarheid is dit gewoon: een man die geen of bijna geen interesse heeft in het verzorgen van zijn kindje, is eigenlijk niet echt een ouder. Ouderschap/papa of mama zijn draait om het verzorgen van je kindje. Dat is wat het is, alle leuke dingen maar ook de tijd en energie die het kost. Wil zo'n man dan eigenlijk wel kinderen überhaupt? In mijn ogen eigenlijk niet echt. Dat meen ik serieus. Het klinkt alsof je man het flink heeft onderschat maar dat ie het zelfs nu al te zwaar vindt met 1 kind terwijl jij eigenlijk zowat alles al op je neemt: het klinkt alsof hij eigenlijk helemaal geen een kind wil, laat staan 2. Gebeurt nog véél te vaak zo'n vreemde desinteresse bij mannen, lijkt bijna normaal maar is het niet.
Maar goed, een kinderwens is ontzettend sterk (kan het zijn) en belangrijk, het is super logisch dat je twijfelt aan alles hierdoor. Hoewel zoals de papa zegt: pas als je het ervaart, weet je wat het inhoudt, dus in dat opzicht kun je het hem niet "kwalijk" nemen; je zit echter wel nog steeds samen in een relatie en bent gecommit aan elkaar. Als het goed is. Wat je man zegt, kun jij ook zeggen: wat jij wil doet er niet toe? En jij hebt ook nog maar een korte tijd om de wens in vervulling te laten gaan, hij heeft wss alle tijd. Dat is oneerlijk, maar wel de realiteit; logisch dat het invloed heeft op je gevoel.
Mooie toevoeging Crossfitpapa. (Hoezo ga jij er alle nachten uit dan...daarin een verdeling is toch veel logischer of mis ik iets.) Helemaal met je eens dat het bizar is als een man vrijwel niets van de verzorging op zich neemt. De waarheid is dit gewoon: een man die geen of bijna geen interesse heeft in het verzorgen van zijn kindje, is eigenlijk niet echt een ouder. Ouderschap/papa of mama zijn draait om het verzorgen van je kindje. Dat is wat het is, alle leuke dingen maar ook de tijd en energie die het kost. Wil zo'n man dan eigenlijk wel kinderen überhaupt? In mijn ogen eigenlijk niet echt. Dat meen ik serieus. Het klinkt alsof je man het flink heeft onderschat maar dat ie het zelfs nu al te zwaar vindt met 1 kind terwijl jij eigenlijk zowat alles al op je neemt: het klinkt alsof hij eigenlijk helemaal geen een kind wil, laat staan 2. Gebeurt nog véél te vaak zo'n vreemde desinteresse bij mannen, lijkt bijna normaal maar is het niet.
Maar goed, een kinderwens is ontzettend sterk (kan het zijn) en belangrijk, het is super logisch dat je twijfelt aan alles hierdoor. Hoewel zoals de papa zegt: pas als je het ervaart, weet je wat het inhoudt, dus in dat opzicht kun je het hem niet "kwalijk" nemen; je zit echter wel nog steeds samen in een relatie en bent gecommit aan elkaar. Als het goed is. Wat je man zegt, kun jij ook zeggen: wat jij wil doet er niet toe? En jij hebt ook nog maar een korte tijd om de wens in vervulling te laten gaan, hij heeft wss alle tijd. Dat is oneerlijk, maar wel de realiteit; logisch dat het invloed heeft op je gevoel.