Help help..........hekel aan mijn eigen kind?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik moet even mijn frustratie kwijt!!

Ik heb een zoontje van 3 jaar. Normaal lief, lekker spelen, beetje ondeugend maar over het algemeen een leuk en gezellig kind.
Al sinds een paar weken is dat totaal anders. Het begon met een weekje vakantie met neefje van bijna twee waarin me opviel dat mijn zoontje helemaal niet lief was voor zijn neefje. (Wanneer ze even een paar uutjes bij elkaar waren viel dat niet zo op).
Niemand mag aan zijn spullen komen gebeurd dat wel duwd hij ze weg/ krijgen ze een tik enz. Hij beveeld ons dingen te doen soms en wanneer we niet doen wat hij vraagt bast de bom en ontploft hij. Op het moment vind hij het ook maar normaal mij (papa niet) af en toe te slaan als hij zijn zin niet krijgt.
Nou werk ik in de kinderopvang dus ik weet dat het een deel leeftijdsgebonden is zijn gedrag, maar toch vraag ik me ten zeerste af wat wij verkeerd doen. Hij kan zo boos worden en zo lelijk doen naar alles en iedereen dat je gewoon niet meer kan doordringen. Ik vind het niet leuk om de hele dag boos te worden.
Ik merk aan mezelf dat ik hem door zijn gedrag minder lief ga vinden en dat vind ik heel erg. Ik probeer hem netjes en beleeft op te voeden maar op het moment is daar weinig van te merken.
Ik wil graag proberen dat hier verandering in komt, maar weet niet hoe.

Ik denk dat het voor een deel ermee te maken heeft dat hij omdat hij s'middags niet meer naar bed wil moe is.

Herkend iemand mijn verhaal en vooral hoe gaan jullie hiermee om?
Ook tips wanneer ze wel moe zijn maar niet naar bed willen. De bank heb ik al geprobeerd lukt niet vind hij alleen maar grappig

Jikke

 
Jaaaa, hier nog een ontmoedigde moeder!

Onze lieve schat van net 3 vertoond trekken van een klein monster. Vooral ik moet het ontgelden. Hij slaat en schopt mij tijdens het verschonen en luisterd gewoon niet. Op papa reageerd hij heel anders. Zelfs straffen (we zetten hem op de gang c.q. de trap) heeft geen effect - althans niet als ik het doe. Hij lacht me gewoon uit.
Dat doet best pijn.

Als ik het probeer nuchter te bekijken begrijp ik het ook wel. Ineens communiceert hij, zijn woordenschat groeit met de dag, hij wil dingen weten, slaapt minder (middagdutjes.....en s'ochtends heel vroeg wakker), begint, op de WC te plassen, wordt zelfstandiger. Kan me voorstellen dat hij deze nieuwe vaardigheden eerst op een rijtje moet zetten en zodoende ook zijn grenzen opnieuw moet vastleggen.

Ik denk trouwens dat het vooral nu belangrijk is voor de kleine mannen dat we konsequent zijn, zodat ze snel weer in een voor hun veilige 'omheining' komen.
Even doorzetten - het gaat allemaal weer over! (....en als ik het vaak genoeg herhaal, zal ik er misschien ook nog in gaan geloven)

Sterkte!
Uli
 
Hoi,

Ik herken jullie verhalen. En ik heb een tip. Stop met straffen, maar ga belonen! Echt binnen een dag een ander kind gegarandeerd. Even de knop bij jezelf omzetten en negeer het slechte gedrag en ga belonen wat je kind goed doet. Je moet vaak wel even oefenen want je bent zo gewend om op het slechte gedrag te letten, maar je zult zien dat je kind ook veel goed doet, als je er maar op let. En dan ga je ook weer positief over je kind denken!

Na een paar dagen overdreven  belonen en slecht gedrag negeren, ging ik ook wel weer eens straffen, bijv bij slaan of andere zaken die ik echt niet pik, maar heel weinig in verhouding tot belonen en negeren. Dus de balans niet door laten slaan naar straffen!  

Succes, ik vind het een wondermiddel!

groet
Lies
 
wat vervelend voor je/jullie zeg, dat je kind je zo tegen je afzet.
Toch hier ook een punt van herkenning hoor.
Mijn dochter is inmiddels net 4 geworden en gaat al naar school, maar ik heb het afgelopen jaar ook heel wat met haar afgetobd.
Vooral tegen mij zette ze zich erg af en kon echt mega boos op me zijn.
Je probeert van alles, maar hoe meer wij probeerden hoe erger het leek te worden.
Het ging gelukkig in fases, een paar weken ging het goed en dan weer een paar weken drama.
Negeren werkte bij haar toch het beste en was het een situatie die niet te negeren viel dan zette ik haar in de gang met een kook wekkertje op 3 minuten, eerder mocht ze niet uit de gang.
Verschrikkelijk vond ze dat en dan zei ze na minuten ook meteen dat ze nu weer lief zou doen.
Ik snap je gevoel echt hoor, ik had op zulke momenten soms ook een hekel aan haar, je voelt je zo machteloos, want je houdt juist zoveel van ze.
Probeer een beetje alles in de ogen van je kind te bekijken, een peutertje is nu eenmaal egoïstisch, alles draait om hen (tenminste dat denken ze) ze maken zich juist los van hun ouders omdat ze meer zelfstandig worden, daarom zetten ze zich zo af, grenzen aftasten enz.
Maar nogmaals bekijk het vanuit zijn standpunt, jouw kind is op zoek naar grenzen maar wel in de veiligheid van jullie gezin/thuis dus laat die situatie veilig blijven en als jij echt helemaal boos wordt is voor hem de situatie niet meer veilig.
Ik weet dat het moeilijk is, probeer na afloop de situatie en het boos worden met hem te bespreken, als hij 3 is begrijpt hij het best, en zeg ook een keer sorry achteraf en leg uit waarom je zo boos werd en knuffel hem daarna weer even.
Nou heel wat tips volgens mij ik hoop dat je er wat aan hebt, ik leef met je mee.
Martine
 
Mijn dochtertje is 21 maanden en is over het algemeen ook een leuk en gezellig kind maar met wel een grote eigen wil.
Ik herken een deel van het verhaal ook wel. Schoppen met de beentjes naar mij tijdens het verschonen (in elk geval niet mee willen werken). Niet luisteren als ik iets vraag. Op de gang zetten of mopperen heeft geen effect (meer). In het begin wel namelijk. Bij papa gaat dit echter stukken beter. Vanavond merkte ik dat het wel effect had, als ik echt boos overkwam naar haar en vervolgens luisterde ze meteen. (ik keek er zelf van op) Dus...misschien wel letten op je intonatie dat als je moppert of eventjes boos reageert op je kind dat het verschil ook duidelijk is. En overdreven positief zijn als ze iets goed doet en het negatieve (indien mogelijk negeren of geen aandacht geven) Ik merk aan mezelf dat ik in negatieve situaties toch vaak de neiging heb te reageren en...negatieve aandacht is ook aandacht maar ik wil dat ze op een positieve manier aandacht gaat vragen. Als ze dit doet, meteen reageren en als ze het op een negatieve manier doet, niet reageren. Tja, het is allemaal makkelijker opgeschreven dan gedaan. Het blijft een zoektocht.
 
Haal in de bieb eens het boek van 'Schatjes' over het opvoeden van peuters.
Dat is van dat tv programma, een heel leuk en duidelijk boek.

Heb er zelf veel aan gehad. Gaat nu prima allemaal. De oudste is 3 en 3 maanden en de jongste 1,5 jaar.
Als ik ze elk apart heb gaat het inmiddels prima, onze nieuwe uitdaging is echter om ze samen te laten spelen..... ze slachten elkaar nog eens af..... maar dat zal vast ook goed komen!

Groetjes, Natasja
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan