<p>Hoi allemaal, </p><p>Graag wil ik even mijn verhaal met jullie delen. </p><p>Ik ben er gisteren achter gekomen dat ik zwanger ben (ben twee dagen over tijd). Het is via een bevriende donor omdat ik al 6 jaar lang single bent. Vorige maand samen met de deze donor besloten dat we dit samen willen. Hij wil zich niet actief bemoeien met het kindje en wil niet dat zijn omgeving het weet. Ik ben ook al bij een kliniek geweest en pas geopereerd aan mijn baarmoeder, buik en eierstokken (omdat ik anders niet zwanger kon worden). Nu is het dus in één keer raak. </p><p>Ik weet dat ik blij moet zijn maar ik twijfel nu zo hard.</p><p>Allereerst twijfel of ik niet gevoelens heb voor de vader. Had ik toch niet stiekem gehoopt dat die een actieve rol wil spelen in het leven van mijn kindje of mij? Als ik bij hem ben is hij heel lief voor mij maar hij heeft een relatie en heeft duidelijk aangegeven het alleen zakelijk te zien. Ik weet dat deze gedachte heel dom is.</p><p>Daarnaast heb ik nu drie dates gehad met een leuke jongen. Het klikt super goed. Ik heb hem ontmoet nadat de bevruchting heeft plaatsgevonden en voor ik wist dat het gelukt was. Ik weet dat drie dates niet zeggen aangezien ik veel gedate heb en lang vrijgezel ben. Ik heb de keuze voor alleenstaande moeder niet voor niets gemaakt.</p><p>Alleen nu twijfel ik aan alles.</p><p>Heb ik de juiste keuze gemaakt?</p><p>Kan ik het wel alleen?</p><p>Had ik niet nog moeten wachten?</p><p>Waarom ben ik niet blij?</p><p>Uiteraard is dit kindje eigenlijk gewoon welkom, dit is wat ik wilde. Ik kan dit kindje alleen opvoeden en heb steun van mijn familie en vrienden. Maar waarom voelt het dan zo?</p><p>Sorry voor de mensen die heel lang hebben wachten op een kindje en dat ik er dan dit bericht plaats. </p><p>Mijn vraag is concreet, is het normaal dat ik twijfel? Of moet ik andere acties ondernemen?</p>
Help, ik ben zwanger terwijl dit toch is wat ik wilde
- Onderwerp starter Deeeee
- Startdatum
Wij zijn lang bezig geweest om zwanger te worden. Uiteindelijk is het na een ziekenhuis traject gelukt. En toch... toen ik die test had gedaan, was ik super blij, maar had ik zeker ook twijfels. Het waren andere twijfels dan in jouw situatie, maar ik vroeg me ook af of ik het wel kon enzo. De beslissing is dan definitief en je hele leven staat op het punt om te veranderen dus dan is dat denk ik wel normaal. Ik was bv wel heel bang dat het nog fout zou kunnen gaan en dat bevestigde voor mij wel dat ik het echt heel graag wilde.
Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt. Ken je die film met Jennifer lopez, the back up plan? Kijk die maar. Tip
Ik had er ook last van op een andere manier. Wij hebben redelijk snel na de eerste besloten om voor een tweede te gaan, onder het mom je weet nooit hoe lang het duurt. Het was meteen raak en toen ging ik ook heel erg twijfelen, of het toch niet te snel was en hoe we dat allemaal moesten gaan doen. Heeft ook echt lang geduurd voor ik echt geloofde dat ik weer zwanger was, ondanks 4 testen en ook al echo’s. Na een tijdje kwam het besef en daarmee ook de blijdschap en ging de twijfel weg. Ondertussen 35+6 en kijk heel erg uit naar de komst van ons mannetje.
Geef jezelf even de tijd om alles door te laten dringen en hopelijk gaat de twijfel dan weg. Weet de donor het ook al? Misschien nu het echt is dat het helpt om samen alles te bespreken en wat zijn rol nu echt gaat zijn.
Succes!
Geef jezelf even de tijd om alles door te laten dringen en hopelijk gaat de twijfel dan weg. Weet de donor het ook al? Misschien nu het echt is dat het helpt om samen alles te bespreken en wat zijn rol nu echt gaat zijn.
Succes!
Volgens mij is die schrik heel normaal? Bij mij eerste zwangerschap dacht ik zelfs "shit ik kan dit helemaal nog niet" toen ik zwanger bleek. Nadat die eindigde in een miskraam ben ik nog nooit zo verdrietig geweest. Stiekem wilde ik het kindje ZO graag, ik had het helemaal niet in de gaten.
later las ik ergens dat bijna iedere vrouw "twijfels en angsten" heeft tijdens de zwangerschap. Het is dus echt heel normaal hoe je je voelt ?
de dingen die je omschrijft klinken in mijn oren minder belangrijk dan de komst van je wondertje
Maar dat is natuurlijk niet aan mij om te bepalen.
Probeer het even te laten bezinken, het komt goed. Ik kon de eerste week na ontdekking van m'n tweede zwangerschap niet slapen van opwinding/schrik/angst.. haha. En ze is echt het beste dat ons ooit is overkomen
later las ik ergens dat bijna iedere vrouw "twijfels en angsten" heeft tijdens de zwangerschap. Het is dus echt heel normaal hoe je je voelt ?
de dingen die je omschrijft klinken in mijn oren minder belangrijk dan de komst van je wondertje
Maar dat is natuurlijk niet aan mij om te bepalen. Probeer het even te laten bezinken, het komt goed. Ik kon de eerste week na ontdekking van m'n tweede zwangerschap niet slapen van opwinding/schrik/angst.. haha. En ze is echt het beste dat ons ooit is overkomen
Natuurlijk twijfel je! Volgens mij heeft iedereen wel even een "ohjee" gevoel op het moment dat de test ineens positief is. En als alleenstaande mama lijkt me dat alleen nog maar meer. Maar je hebt er goed over na gedacht, en je wilt dit graag. Die twijfels horen erbij als je erachter komt dat je leven voor goed gaat veranderen 
Ik sluit me aan bij de rest. Je twijfels zijn heel erg herkenbaar hoor, al zullen ze er voor iedereen anders uitzien.
Wat ik me alleen wel afvraag; kom je er echt nu pas achter dat je wellicht gevoelens hebt voor de donor of (als je heel eerlijk naar jezelf bent), spelen deze gevoelens al langer?
Als dat zo is, ja gebeurt is gebeurt en je bent nu in verwachting, maar dan was het niet zo een handige zet om voor iemand te kiezen die en een relatie heeft en heel duidelijk heeft gemaakt geen actieve rol te spelen. Helaas kan je daar nu niets meer aan veranderen.
Onderschat overigens ook de hormonen niet hoor. Die kunnen je gevoel ook flink in de maling nemen. Als deze gevoelens nieuw en heel pril zijn, kunnen je hormonen hier ook een flink aandeel in hebben.
Wat ik me alleen wel afvraag; kom je er echt nu pas achter dat je wellicht gevoelens hebt voor de donor of (als je heel eerlijk naar jezelf bent), spelen deze gevoelens al langer?
Als dat zo is, ja gebeurt is gebeurt en je bent nu in verwachting, maar dan was het niet zo een handige zet om voor iemand te kiezen die en een relatie heeft en heel duidelijk heeft gemaakt geen actieve rol te spelen. Helaas kan je daar nu niets meer aan veranderen.
Onderschat overigens ook de hormonen niet hoor. Die kunnen je gevoel ook flink in de maling nemen. Als deze gevoelens nieuw en heel pril zijn, kunnen je hormonen hier ook een flink aandeel in hebben.