Help, ik weet het niet meer

A

ANONYMOUS_USERNAME


Ik lees dit forum al een tijdje en zit zelf al heel erg lang ergens mee. Eigenlijk weet ik niet goed hoe ik mijn verhaal kwijt moet, mant ergens ben ik heel huiverig voor reacties die mij kwetsen of mensen die me totaal niet begrijpen. Toch heb ik steeds meer het gevoel dat ik mijn verhaal kwijt moet, want voor mij word het steeds moeilijker. Terwijl je toch zou denken dat het steeds makkelijker zou moeten worden. Van dit gezwam begrijpen jullie natuurlijk niks, dus zal ik nu mijn verhaal doen.

3 jaar geleden heb ik een jongen leren kennen, waarmee ik naar bed ben geweest. Ik had het gevoel dat het opgedrongen was en was er zelf niet helemaal uit wat ik ermee moest. Ik heb het dus eigenlijk maar over me heen laten komen. Deze relatie heeft heel kort geduurd, maar ik kwam er na een aantal weken achter dat ik zwanger was. Niet gepland dus, maar dat wil ook niet zeggen ongewenst. Ik ben dol op kinderen. Ik heb dit dus aan hem en mijn ouders moeten vertellen en iedereen was erover eens dat het weg moest en het liefst zo snel mogelijk. Iedereen dacht zo, behalve ik, terwijl ik wel steun van mijn ouders had verwacht, maar helemaal niets……. Ik ben toen gigantisch gaan stressen.
Na 11 weken is het toen in een miskraam geëindigd. Iedereen blij, behalve ik. Ik heb er toen wel met twee goede vriendinnen over gepraat en dat luchtte op dat moment ook wel op. Ik ben daarna weer bij mijn ouders gaan wonen (iets waar ik nog steeds spijt van heb, want ik woonde prima op mezelf) en ben werk gaan zoeken. Ik heb toen een jaar gewerkt en ben toen gestopt, om toch een opleiding af te ronden en om maar niet meer aan alle ellende te hoeven denken. Inmiddels had ik ook mijn nieuwe vriend leren kennen, waar ik inmiddels mee samen woon. Hij weet wel van die miskraam, maar dat heeft ie niet van mij, maar van mijn ex.
Alleen… ik kan er niet over praten. Ik heb het voor mezelf zo lang weggestopt dat het voor mij steeds moeilijker word om erover te praten. Als ik kinderen zie van een jaar of 2,5 weet ik van narigheid niet wat ik moet doen. Ik weet hartstikke goed dat mijn kind ook van die leeftijd had kunnen zijn. Ook zou ik heel graag van hem willen weten of hij ook bij me was geweest als ik een kind had. Misschien wel een hele rare vraag, maar het houd mij wel bezig. Ik ben ook bang dat hij me helemaal niet zal begrijpen. Ik probeer er wel over te beginnen, maar hij is dan zo ontzettend vaag dat ik het steeds weer opgeef.
Ook hoor ik steeds meer om me heen dat mensen zwanger zijn, ook zo lekker frustrerend. En ik moet nog 2 jaar naar school, terwijl ik dat eigenlijk helemaal niet belangrijk vind, maar zelf ooit die keuze heb gemaakt om weer naar school te gaan.   Ik had veel liever een gezinnetje gesticht en voel me soms heel erg oud en ik wil ook niet oud moeder worden. Ik voel me gewoon rot.
Bij mij ouders hoef ik niet aan te kloppen, die begrijpen er helemaal niets van. En mijn vriendinnen die me probeerden te troosten wil ik er niet mee lastig vallen. Waarschijnlijk denkt iedereen dat ik het allang vergeten ben, maar dat is juist niet zo.
Ik zou er zo graag over willen praten en meer zekerheid hebben over mijn toekomst, want ik heb steeds meer het idee dat mijn leven een zootje is en dat ik in een bodemloze put gevangen zit en er nooit meer uit kan komen. Ik zou zo met school willen stoppen of er langer over doen als ik daarvoor een gezinnetje zou hebben.
Waarschijnlijk ben ik de helft van mijn verhaal vergeten…… er is zoveel dat mij bezich houd en sommige dingen staan ook helemaal haaks op elkaar. Ik weet even helemaal niet meer wat ik ermee moet.  Ik ben mijn huis, band met mijn ouders en mijn kindje kwijt… maar ik wil mijn vriend niet verliezen…
 
Hai,

Ik snap heel goed dat je nog heel veel verdriet hebt en dat je bij ieder kind van die leeftijd aan je ongeboren kindje moet denken.... Het is en blijft toch je eerste kindje en dat je die nooit in je armen hebt kunnen houden, blijft pijn doen.
Ik denk alleen dat het voor je huidige vriend erg onrealistisch is. Mannen (de meeste dan) zijn zo wie zo veel praktischer dan wij vrouwen. Ze kunnen zich niet voorstellen hoe het voelt om een miskraam te krijgen. Hij zal geen antwoord willen geven, juist om je niet te kwetsen. Je hebt nu eenmaal geen kind..... Mannen hebben het niet zo op "wat als" vragen... Misschien dat hij als jullie samen nog een kindje krijgen, zich wel kan voorstellen hoe het voelt voor jou, maar het kan ook zijn dat hij zich er echt geen voorstelling van kan maken.
Voor een heleboel mensen is de echte kinderwens ook onduidelijk. Ik wist vanaf mijn 10de ongeveer al dat ik later huisvrouw en moeder wilde worden. Dat was mijn enige toekomstdroom! Ik denk dus dat als mij hetzelfde was overkomen, ik hetzelfde gereageerd had als jij. Misschien was dan inderdaad de conceptie ongewenst, maar het kind zeker niet! Dat was ontzettend welkom geweest!
Hoe mijn ouders gereageerd zouden hebben, kan ik natuurlijk niet voorspellen. Ik denk wel dat mijn vader hetzelfde gereageerd zou hebben als jouw ouders... Mijn moeder kon zich mijn kinderwens echter heel goed voorstellen.
Ik hoop dat alles weer goed komt voor jou. Dat je vrede kan vinden. Als je weer zwanger wordt, zal het verdriet om je eerste zeker niet minder worden... Je zal die baby altijd blijven missen. Alleen zal het verdriet uiteindelijk beter draagbaar worden. Tijd haalt uiteindelijk de scherpe kantjes van het verdriet af. Ik hoop alleen wel dat je je vriend (als dat ook de vader is van je toekomstige kindje) en je ouders duidelijk kan maken dat het dan je tweede kindje is... En dat je eerste absoluut niet vergeten mag worden. Ze hoeven het er niet constant over te hebben, maar ze dienen wel begrip te tonen voor jouw gevoelens. Of ze het nou eens zijn met die gevoelens of niet, het hoort bij jou!
Sterkte!
 
Lieve Natasjaa,

Ik heb geen idee hoe oud je bent maar ik schat redelijk jong. Niet dat dat enig verschil maakt in je verdriet en pijn. Toch moet je je leeftijd in overweging nemen bij alle beslissingen die je neemt. Alle verhalen van mensen die een miskraam hebben meegemaakt hebben een ding gemeen. Het doet pijn, het doet verdriet en niet iedereen begrijpt dat. Als ik het goed begrijp was je zwangerschap wel gewenst maar door de omstandigheden en meningen van anderen lijkt het erop dat je zelf nog geen definitieve beslissing had genomen. Door die miskraam is die eigen beslissing je ook nog eens ontnomen. Er zijn dus zoveel tegenstrijdige factoren die een rol spelen bij je gevoelens en omdat je er niet over praat is dat veel moeilijker. Toch straal je een enorme kracht uit. je hebt daadkrachtig beslissingen genomen. Je bent bij je ouders gaan wonen en daar heb je achteraf spijt van. Maar op dat moment zal dat best praktische voordelen gehad hebben. Verder ben je aan een opleiding begonnen omdat je iets van je leven wilt maken. Ik begrijp dat je je verlies niet goed hebt verwerkt maar een nieuw kind lost je probleem niet op. Het zal je gemis ook niet wegnemen. Zorg dat je je opleiding afmaakt zodat je altijd voor jezelf kan zorgen als er ooit nog wat gebeurt ( Ik weet waar ik het over heb ) Twee jaar is niets op een heel mensenleven. Die twee jaar moet je dan ook gebruiken om je verdriet een plaats te geven. Ik heb gemerkt dat je beter open en eerlijk over je verleden kan zijn. Schaamte is niet op zijn plaats. Er is namelijk niets om je over te schamen. Je miskraam is voor jou net zo ingrijpend als voor iemand die al 10 jaar getrouwd is en dan zwanger raakt. Omstandigheden spelen daar geen rol bij. Door eerlijk te zijn en er voor uit te komen voorkom je dat mensen gaan speculeren of roddelen. Ik word binnenkort, zoals jij het noemt, een oude moeder. Ik ben 35 jaar. Ik wilde altijd jong moeder worden maar door allerlei omstandigheden is dat er niet van gekomen. Gelukkig voel ik me niet oud en sta ik met beide benen in het leven. Ik heb ervaringen die ik aan mijn kind kan overdragen en dat had ik zonder mijn eigen tegenslagen niet gekund. Dus maak er wat van, luister niet naar anderen maar doe alles op je eigen gevoel. Als er niemand is die echt naar je luistert zou je misschien toch eens met je huisarts moeten praten. Als jij je verdriet en gemis een plaats kunt geven dan zul je later ook veel beter van je gezin kunnen genieten.

Ik wens je veel liefs, geluk en wijsheid.

Patricia
 
Bedankt voor jullie warme woorden! Ik voelde me meteen al een heel stuk beter nu ik het idee heb dat ik toch door iemand begrepen word.
Ik ben overigens bijna 25, dus misschien zit ik qua leeftijd nog wel onder het gemiddelde, al is het gevoel bij mij echt helemaal niet zo. Ik weet dat mijn moeder in de overgang kwam toen ze net 30 was, dus misschien zit de drang er bij mij daarom wel zo achter. Ik weet het echt niet.
Vandaag heb ik gehoord dat er 2 huizen verder binnenkort een baby'tje geboren wordt en ik moet er niet aan denken dat het gebeurd! Ow vreselijk dat dat daar is en niet hier.
Nu wil mijn vriend nog niet, dus ik moet wel wachten, maar hoelang daar kreeg ik geen antwoord op... hij vind het kopen van een huis belangrijker. Lekker boeiend naar mijn idee, maar ieder zijn wensen zullen we maar zeggen.  
Ik ga vandaag vroeger proberen te slapen en niet weer om 2 uur, zoals gister. Ik heb toen alleen liggen huilen in bed en  had zo het gevoel dat ik mijn verhaal kwijt moest. Dat heb ik dus toen ook gedaan.  Alleen dat lucht al enorm op. Maar wat ben ik blij dat iemand mij begrijpt, ik voelde me echt zo alleen en zo onbegrepen en zo euhh... oud, bejaard... ik weet niet, maar ik zit op het moment echt niet lekker in mijn vel. Dat is gekomen nadat er visite is geweest met een kindje van 2,5 jaar. Ik zat er toen al zo tegenop... maar ben het nu nog steeds niet kwijt en het is al een hele maand geleden.
Ben blij dat ik hier mijn verhaal kwijt kan, al twijfelde ik daar eerst heel erg over.....
Ik ga proberen lekker te slapen, want ik voel me heel erg moe!

Groetjes,
Natasja
 
Hoi Natasja,

Fijn te horen dat je hier je ei kwijt kunt. Mijn ervaring is inderdaad dat het lekker oplucht om hier je verhaal kwijt te kunnen. Ik schrik wel over je reactie op je huidige vriend en op je omgeving. Jouw problemen zitten volgens mij zo ontzettend diep. Mijn advies aan jouw is: ga met een profesioneel iemand praten hierover, om weer gelukkig te worden en alles op een rij te kunnen krijgen en dan komt het moederschap wel. Soms gebeuren er te veel dingen en die kan je niet allemaal alleen oplossen. Naar mijn idee moet je eerst zelf gelukkig zijn en natuurlijk samen met je vriend klaar zijn om zo'n grote stap als vader en moederschap te gaan zetten.

Mijn vriend was eerder toe aan deze stap dan dat ik dat was en hij heeft echt even geduld moeten hebben. Je moet het echt samen doen, lijkt me. En het verdriet over dat het mis is gegaan dat is logisch, ik ken het, ben net mijn kindje verloren na 16 weken zwangerschap. Gelukkig heb ik het al aardig een plekje weten te geven en vraag mezelf niet te veel af waarom. Het antwoord krijg ik namelijk  nooit, het was in ieder geval niet goed  anders greep de  natuur niet in. Dit klinkt misschien heel hard en de ene dag denk ik er zo over en de  andere dag denk ik rot toch op met je natuur, maar ik kan wel verder nu. En ben toch echt ook wel weer heel veel momenten gelukkig. Ik neem nu bewust even de rust om alles weer op een rijtje te krijgen voordat we de volgende stap weer gaan zetten want ja de eerste 3 maanden blijven altijd spannend en als het dan weer mis gaat en je hebt het vorige nog niet helemaal een plekje kunnen geven dan wordt het nog veel zwaarder. Maar gelukkig is ieder mens verschillend en moet je zelf je weg daar in vinden. Ik vertel je nu ook alleen maar mijn weg, maar misschien heb je er iets aan.

Je hoort mensen heel vaak  oordelen over als iemand hulp gaat zoeken bij een psycholoog. Trek je er niets van aan. Ik ben er voor heel iets anders heen gegaan en heb dit ook altijd aan iedereen verteld, met trots!!! Waarom ga je namelijk wel met een zere vinger naar de huisarts en als het in je hoofd niet meer wil niet naar een dokter die je echt helpen kan?!  

Ik hoop niet dat mijn verhaal te hard op je over komt zo heb ik het zeker niet bedoeld. Ik wil je graag een beetje  helpen en wens je met alles heel veel sterkte en succes en probeer weer gelukkig te worden  want dat is het allerbelangrijkste, want het leven is echt te kort om je lang niet happy te voelen met je zelf!!!  

groetjes
apie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan