Help! Kan zichzelf totaal niet vermaken (4,5 jaar)

A

ANONYMOUS_USERNAME


Hallo,
De dochter van mijn vriend is nu vier en een half. Ze leunt heel erg op ons om zich te vermaken. Ze wil bijvoorbeeld aldoor maar met mij spelen. De hele tijd, echt de hele tijd. Ik heb geen seconde voor mijzelf. Natuurlijk doe ik dat allemaal zelf, want ik stem toe.
Maar doe ik dat wel goed? Belemmer ik dit kind niet in haar weg naar leren zelfstandig tijd in te vullen (en genieten daarvan)? Komen daar later geen problemen van, omdat ze zichzelf niet kan vermaken, schrikbeeld van puber die alleen maar achter de TV zit te chagrijnen, niets beters te doen weet.
Beperk ik haar niet in de groei van haar fantasiewereldje? Ik zie soms kinderen van haar leeftijd (en jonger!) die uren achtereen in hun wereldje lekker alleen zitten te spelen.
Eerlijk gezegd weet ik dat gewoon niet! En om haar niet onterecht te weinig aandacht te geven, ben ik er ook niet happig op om niet op haar gesmeek om 'samen spelen' in te gaan. Want misschien is dat wel unfair tegenover een kind van vier en een half? Maar laat ik dan niet over me heenlopen?
Dit meisje heeft heel erg volwassenen nodig om vermaakt te worden. Gaan we naar de speeltuin, dan gunt ze andere kinderen geen blik waardig (die andere kinderen haar wel). Ze speelt niet als ik of papa niet met haar spelen. Dan komt ze naast ons zitten mokken; "maar ik wil niet alleen spelen", of probeert ze van alles om je mee te slepen om samen te gaan spelen. Ze lijkt ook echt angstig dat je stopt met haar te spelen. Als we gaan eten begint ze al weer; "maar dan straks weer samen spelen heh?"
Het is verder een heel lief, rustig meisje. We een beetje bangig. Volgens de juf heeft ze op school 'vrienden en vijanden'. Ze speelt wel met andere kinderen, maar ze is wel een beetje teruggetrokken.
Ik maak me er werkelijk een beetje druk om.
Hoe is dat met jullie kindjes?
Hoe oud zijn die en vanaf welke leeftijd konden die zich een beetje vermaken?
Hoe lang kan een kind van vier en een half zich zelf een beetje vermaken? 5 minuten, 10, minuten, half uur, langer?
Doe ik er goed aan zoveel met haar te spelen of juist niet?
Waar moet ik op letten om te zien of ze zich wel goed ontwikkeld op sociaal niveau met leeftijdsgenoten?
En wat kan ik doen om haar eigen initiatief een beetje te stimuleren?
Ik ben heel benieuwd wat gewoon is voor kinderen van leeftijden tussen de 3 en 6 jaar. Of het schadelijk is als ze niet alleen leert te spelen, of het vreemd is dat ze nauwelijks naar andere kinderen kijkt.
Wat moet ik doen? Hebben jullie tips?
Groetjes,
Annabel
 
Hoi Annabel,
het lijkt mij heel vermoeiend, een kind (al is het nog zo lief) dat de hele dag je aandacht vraagt en niet zelf of met andere kinderen speelt.... Heb je een idee waarom ze dat doet? Meestal willen kinderen niet met andere kinderen spelen als ze zich niet veilig voelen, bijv als ze gepest worden. En voortdurend aandacht vragen van de aanwezige volwassene kan wijzen op verlatingsangst, of  ze is op zoek naar bevestiging dat ze lief is en klampt hiervoor een volwassene aan. Een scheiding kan dit tot  gevolg hebben.  Om het probleem goed aan te pakken is het handig te weten waar het gedrag vandaan komt. Alhoewel het per kind verschilt, moet een kind van vier zeker een tijdje  zelf kunnen spelen. Mijn jongste van 1,5 speelt rustig een half uur tot drie kwartier  alleen, en mijn kinderen van drie en zeven zijn bijna hele dagdelen zoet. Wel komen ze zo nu en dan even bij mij langs om even contact te zoeken, even een knuffel, iets laten zien, etc. Maar dan spelen ze lekker verder. Misschien heb je  iets aan de volgende tips:
Voor spelen met andere kinderen: nodig een ander kind bij je thuis uit(=veilige omgeving voor je kind) en ga samen met  de kinderen knutselen,laat haar zien dat het leuk is om met andere erbij te spelen, Of probeer haar over te halen  (dwingen helpt niet) om spelletjes te doen die je met twee kinderen moet doen, zoals balgooien of schommelen  ("kijk eens wat een leuke schommel, en dat kindje wil er graag met jou op schommelen,  Nee, ik ben  te groot en te zwaar voor die schommel),Of  ga eerst samen met haar en een vriendinnetje met de barbies  of een bal spelen en trek je vervolgens zo subtiel mogelijk terug. Beloon haar voor goed gedrag en vertel haar keer op keer dat je in de buurt blijft/naast de schommel blijft staan, zodat ze zich veilig blijft  voelen en weet dat jij er wel bent.
Voor zelf leren spelen:
Je kunt haar vertellen dat ze heel lief is, maar dat ze nu toch echt even alleen moet spelen omdat jij even een bladzijde uit een boek wilt lezen. Spreek af dat ze vijf minuten alleen    moet spelen (op een kookwekker laten zien) en ook niet met jou moet praten, ze moet je met rust laten. Lukt dit dan beloof je dat je daarna een spelletje met haar gaat doen.  Hou je strikt aan de vijf minuten en negeer haar volledig als ze wel aandacht vraagt. Na vijf minten kijgt ze al je aandacht en doe je haar spelletje. De vijf minuten ga je langzaam opvoeren. Vertel haar vooral hoe goed ze is als het lukt en dat ze lief is.
Veel succes ermee!







 
Annabel,
Jouw verhaal herken ik als geen ander! Ik heb er ook jaren mee geworsteld. Intussen heb ik 3 kinderen - 6/12, 4 en 3 jaar oud. De oudste, een zoon, kon ook niet goed zichzelf vermaken (en nog steeds is het moeilijk - maar wel verbeterd). De jongste twee - allebei meisjes - kunnen het juist wel heel goed. Daardoor heb ik ook ingezien dat het niet helemaal in goede proporties was zoveel aandacht als mijn zoon vroeg.
Jouw vragen, die je je in feite zelf stelt, zijn heel invoelbaar. Volg ook vooral je eigen intuïtie, wat denk je zelf dat goed is? En tja, wat is 'normaal'? Maar schroom ook niet om 'hulp' te vragen als je echt het gevoel hebt dat je kind té zeer op jou leunt qua vrijetijdsinvulling. Kinderen van 4-5 jaar moeten zichzelf gewoon goed kunnen vermaken gedurende een bepaalde tijd. Mijn dochter van 4 kan gerust een uurtje alleen spelen. Kleuren, popjes aan-/uitkleden, zelf allerhande schoenen passen en natuurlijk stoute dingetjes doen......
Mijn zoon van 6 was (is) dus een heel ander verhaal. Een paar tips die ik zelf ter harte heb genomen, waren:
- help je kind op weg; blijkbaar kan hij/zij niet goed bedenken en starten om zelf te spelen. Als je investeert in de start en je kind gaat op in zijn/haar spel, kan je je langzamerhand terugtrekken. In dat geval moet je je kind gewoon gaan LEREN hoe hij/zij moet spelen.
- een kind heeft behoefte aan onverdeelde aandacht. Het is beter om je kind een half uurtje je volledige aandacht te geven en er helemaal te zijn dan de hele dag je kind half zijn aandacht te geven.
- afspraken hierover maken met je kind, kunnen helpen. Sommige van deze kinderen hebben meer duidelijkheid nodig.

Wat mijn zoon betreft, is het nog een lang verhaal dat te lang is om hier te vertellen. Heb wel een hoop geleerd, maar zie ook wel dat het een bijzondere jongen is. Denk bv. maar eens aan hoogbegaafde kinderen die liever met volwassenen dan met leeftijdgenoten spelen (speelt je dochter ook graag met oudere kinderen? of juist liever hele jonge kinderen?). Maar soms gaat het ook om 'sociaal onhandige' kinderen of kinderen die geen behoefte hebben aan sociale contacten en die daarom juist sterker aan volwassenen (= voorspelbaarder) hangen. In 't geval van mijn zoon zijn beide aspecten aanwezig, dus er zit wel achterliggende behoefte/'problematiek' achter.

Wat ik je vooral wil meegeven: volg je intuïtie, je gevoel, die heeft mij nog nooit in de steek gelaten!
Als je meer wilt weten (want ik weet hoe het je leeg kan zuigen, die voortdurende vraag om aandacht en 'samen doen'), je mag me gerust mailen.
Groetjes, Hannah
tikoes34@hotmail.com
 
Oeps, heb het telkens over je dochter gehad, maar begrijp dat het de dochter van je vriend is. Zou er dat ook iets mee te maken kunnen hebben? Ben je in een later stadium in het leven van zijn dochter gekomen? Claimt ze jou daarom juist zo? Of heeft ze dat altijd ook bij je vriend gedaan?
Groet, Hannah
 
Hallo,
Dank jullie wel voor jullie nuttige antwoorden. De tips zijn erg welkom. Inmiddels volg ik iets meer mijn eigen intuitie. Ik ben niet meer zo makkelijk, ik draaf niet meer op als zij erom vraagt, maar leg haar gewoon uit dat kinderen en grote mensen soms de zelfde dingen leuk vinden en soms niet de zelfde dingen leuk vinden. Misschien omdat het niet mijn kind is, maar het kind van mijn vriend, dat ik me in het begin een beetje heb laten intimideren. Ze kan zichzelf nu wel een beetje vermaken, al is het nog lang niet op het niveau van vele andere kinderen van haar leeftijd. Liliane, de kookwekker was een super tip! Ze is ook niet onderzoekend en vraag bij alles hulp. Andere kinderen roepen nog wel eens dat ze iets zelf willen doen, deze nooit, ze wil overal hulp bij en vraagt ook overal hulp bij. Ik zeg nu dat ze het eerst zelf moet proberen en mijn vriend volgt dat voorbeeld. Want sinds ik haar meer uitdaag haar eigen problemen op te lossen, haalt ze steeds kleine overwinningen. Dat lijkt me goed voor haar en is sowieso makkelijker voor ons.
Haar zelfstandigheid laat nog erg te wensen over. Maar jullie tips en voorbeelden en mijn eigen ervaringen tot nu toe, helpen ons steeds een beetje verder. Ze heeft nog best een weg te gaan. En het hoeft niet allemaal te gelijk, want een kind moet vooral kind zijn. Maar ik merk dat uitdaging vanuit ons heel belangrijk is.
Bijzonder om te horen over een kindje dat een hoog IQ heeft Hannah. Dat is niet het geval bij het dochtertje van mijn vriend (ze is ook heel prematuur geboren), maar ik kan mij voorstellen dat er dan een heel scala aan interessante uitdagingen bijkomt voor de ouders! Veel succes ermee!
 
Hai Annabel,
Volgens mij ben je supergoed en heel bewust bezig met de dochter van je vriend!!
Het is ook een lastige leeftijd; hopelijk wordt het snel wat beter en leert ze - mede door jullie - steeds weer kleine overwinningen te boeken.
Ik kan me inderdaad voorstellen dat het misschien 'lastiger' is als het het kind van je vriend is, dan probeer je daar misschien anders in te investeren.
Succes ermee, groetjes, Hannah
 
Hoi Annabel,
Ten eerste ben je er al van bewust van het gene wat zich afspeeld dat is al een compliment waard. Ik herken je mijn zoon was ook zo alleen maar met mama, beetje bij beetje afbouwen en belonen duidelijk aangeven wanneer het samen en alleen tijd is misschien kun je de dag tekenen. Zodat ze weet wanneer je samen speelt en wanneer alleen, geeft inzicht in wat er gaat gebeuren. Volwassene begrijpen kinderen en geven soms ook toe in hun verlangens. Kinderen doen meer hun eigen ding en hebben dan geen aansluiting bij elkaar. Of je haar schaad ja ik denk als je haar altijd haar zin geeft uiteindelijk worden jullie er allebei niet gelukkig van.
Veel succes.
 
Hey annabel en andere moeders,

Ik herken het heel goed. Mijn zoontje moet begin januari vier jaar worden en heeft ook heel veel moeite met zichzelf te vermaken. Het probleem begint het laatste jaar erg op te spelen. Het komt bij hem voort uit een constante drang naar aandacht, of althans niet alleen kunnen of willen zijn.
Het maakt dus voor hem ook niet uit door wie of wat hij vermaakt wordt. Het kan papa of mama zijn, de buurvrouw, andere kindjes, de poes, een hond, de tv. Maakt niet uit. Soms zit hij zich binnen enorm te vervelen en is het goed genoeg weer om buiten te spelen. Dan sturen we hem lekker naar buiten, zodat hij een beetje energie kwijt kan. Maar bijvoorbeeld vorige keer, dan staat hij heel de tijd bij een buurvrouw van een paar huizen verderop, want die stond de ramen te zemen. Of hij zit op de zandbak te huilen omdat hij alleen buiten moet spelen.

Hij zit op het kdv en daar herkende ze dit probleem ook. Het uit zich namelijk op verschillende manieren en daardoor ontstaan nogal wat problemen. Er kwam iemand filmen zodat de leidsters meer handvaten kregen om er mee om te gaan. De vrouw begon over allerlei manieren e.d. Maar voor mijn idee ben je dan écht bezig met een trucendoos open te trekken om je kind maar te laten proberen zichzelf te vermaken. Dan ben je nog een hele dag met je kind bezig en dat vind ik nu juist niet de bedoeling.
Hij moet het gewoon op de harde manier leren. Dadelijk gaat hij naar school en komt er een zusje bij (ik ben nu 27 weken zwanger), dan moet hij wel zelf dingen doen. Op school is er niemand die hem constant aandacht kan geven of een trucendoos opentrekt en thuis is die mogelijkheid er voor ons ook echt niet meer omdat er een baby bij komt.

Maar het is ontzettend vermoeiend en lastig. Want het vreet energie en vooral nu ik de eindperiode van mijn zwangerschap in ga is het heel lastig.  En op een gegeven moment weet je gewoon niet meer wat je moet doen, dan wil je gewoon dat hij ophoudt. Ik voel me aan het end van zo'n dag altijd heel vervelend, schuldig en vermoeid omdat ik het idee heb dat  ikheel de dag mijn best heb gedaan mijn kind van me weg te houden. Zo voelt het dan.

Het is lastig, ik hoop dat hij er nog overheen groeit, want ook voor hemzelf is het niet te doen. Hij zal er later ook problemen mee krijgen. Dus wat jij zegt annabel dat het vast voor het dochtertje van je vriend niet goed is constant iemand nodig te moeten hebben, dat klopt. Er is dadelijk in de toekomst ook niemand die haar hand 24 uur per dag vast wil houden en anders gaat ze zich dadelijk in relaties storten die niet goed voor haar zijn, alleen maar omdat ze die constante aandacht zoekt.

Succes en sterkte!

Groetjes Ger.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan