Help, meedere items

A

ANONYMOUS_USERNAME

Ik heb een dochter van net een jaar, ze is sinds januari een tube lijm naar mij toe. Ik beschrijf het nu miss wat negatief maar ik hou zielsveel van haar, heb ook tot vandaag altijd aan haar behoefte tegemoet gekomen.

Ze wil sinds begin dit jaar niet meer door papa naar bed worden gebracht, nu gelukkig wel 's middags.
Ze slaapt ook al geruime tijd niet meer in eigen bed. Dat geheisa had ik geen zin meer in en ze droomde veel dus dan maar tussen ons in. Hier heb ik wel vrede mee.
Is dit nu echt een fase of is het de beruchte dreumes tijd? Ze heeft wel een pittig karakter.
Als haar iets niet zind gaat de lip en boos koppie.

Ze wil ook de gehele dag op de arm, neerzetten is lip laten hangen. Nu moet ik zeggen dat ik er eigenlijk een beetje klaar ben. Vertel wel iedere x wat ik ga doen en wanneer ik haar weer oppak. Nu wil ik het zo aanpakken dat ik weer wat in het huishouden kan gaan doen. Anders wordt ik echt paranoia.

We zijn nu ook bezig met weer iemand te laten oppassen voor een paar uurtjes 1x in de week. Ze huilt wel veel maar mijn vriendin gaat dan met haar wandelen. Het gekke is ook dat ze thuis niet wil rondkruipen maar het liefst hangen. In een vreemde omgeving kruipt ze rustig een half uur rond en stapt aan mijn handen rond. ....

Ik merk wel dat mijn huwelijk er zo onder lijd, tijd voor elkaar is er zo niet. Het moet dus echt anders


Liefs Alice
 
Hey meid,

Onze meid is rond het eerste jaar ook een plakker geweest. Heel erg op mij gericht en veel op schoot willen en weinig zelf willen spelen. dan zul je als ouder echt al moeten gaan opvoeden! Niet toegeven aan de behoefte constant jouw aandacht te willen, maar ze moeten leren dat je er gewoon ook even niet voor ze bent.
wel hebben ze rond deze periode verlatingsangst dus probeer wel in het zicht te blijven... behalve bij het slapen natuurlijk!
Een paar uurtjes naar de oppas lijkt me helemaal niet zo gek en elke dag rond dezelfde tijd in de box (huilend of spelend) lijkt me ook goed. Wissel de aandacht af... even samen wat doen en daarna weer alleen spelen.
Als ik je verhaal lees, krijg ik echt een beetje de kriebels... sorry! dan denk ik: Wie is er de baas??? Niet door papa naar bed gebracht willen worden? Jammer dan... mama doet het gewoon nu niet, dus ze moet wel. Papa doet het net zo goed. Het huilen breekt je hart ja... maar sluit je af! Het is veel beter voor haar!!! En je doet er goed aan om haar te leren dat jij niet de enige bent in haar leven. Dus wissel af als je man thuis is! Met of zonder tranen! Je zult zien dat ze er wel aan gaat wennen.
Je zult er toch doorheen moeten, dus haar echt even op zichzelf zetten. Ze is nu zo gewend dat ze altijd bij je mag zitten, dat dat wel even wennen wordt. Ze zal ongetwijfeld hysterisch gaan huilen als je het vanaf nu anders gaat doen, maar je zult zien dat dat vanzelf weer over gaat, als je maar volhoudt!
En over het slapen: maak per direct een plan!! Er is niets met haar aan de hand dus leg haar direct terug in haar eigen bedje hoor. als kinderen ziek zijn is het een ander verhaal, maar ze is nu dag en nacht bij jullie. En ze moeten echt leren dat ze ook een eigen bed en een eigen ruimte hebben. Loïs heeft ook tijden gehad dat ze 's avonds begon te huilen zodra ze het matras zag en dit hield ze dan ook rustig een paar uur vol. Geen aandacht is de beste remedie. Bij ons zijn die periodes dan binnen een paar dagen voorbij. Wij hebben haar nooit in ons bed, dan 's morgens vroeg in het weekend voor de gezelligheid.
Ze hebben rond een jaar echt door dat jij reageert op hun gedrag... als je bij elk kikje alweer bij ze komt dan wordt het een gewoonte.. huilen is dan de manier om aandacht te krijgen. En dat gaat echt niet vanzelf over. Dit is geen peuterpuberteit hoor! Dit is een aandachtprobleem.
Je hebt in de afgelopen maanden flink grenzen verlegd en het is niet vreemd dat je huwelijk daar flink onder lijdt. Jullie moeten ze leven samen een beetje terug krijgen. De avonden en de nachten vooral!

Dus kom op: jij bent de baas! En laten huilen is echt niet erg! Ze zal ongetwijfeld veel gaan huilen! Bedenk dat je hier goed aan doet en dat het op lange termijn meer oplevert dan dat je op de oude weg blijft lopen. Je zult zien dat het over een week al heel anders is!

Probeer jullie tijd samen positief in de richten... dus veel complimenten en gezelligheid. De momenten dat ze boos en vervelend doet negeer je! Pas wanneer ze weer lief gaat spelen, geef je haar met woorden positieve aandacht.

Succes meid!!!!!!!
 
Hoi Alice,
Jeetje wat lijkt me dat zwaar zeg! Ik weet dat ik af en toe word gezien als strenge moeder, Tymo heeft nog nooit 1 nacht bij ons in bed gelegen. Vanaf dag 1 hup in zijn eigen kamer in zijn eigen wieg/bed. en ik merk altijd als hij ziek is geweest en we dus wel bij elk kikje bij zijn bed staan, dat we daarna 1,5 week bezig zijn om het weer te ontwennen! Die kleintjes hebben het zo snel door! Ik zou als ik jou was samen met je man een duidelijk plan opstellen. Een globaal dagprogramma voor die kleine maken zodat er duidelijk structuur in komt en ze ook leert, dan is het tijd om samen te spelen en dan moet ik mezelf vermaken. Ik ben iemand die heilig overtuigd is van de 3 Ren. Rust, regelmaat en reinheid(oke reindheid wil wel eens mis gaan hier haha)
Maar in ieder geval als je samen met je man op 1 lijn staat, dan is het voor iedereen duidelijk wat je verwacht. Het zal even doorbijten worden voor jullie, maar uiteindelijk kom je er dan een stuk gelukkiger uit.Het is gewoon gedrag wat ze laat zien en ze krijgt vaak haar zin. Logisch dat ze het blijft proberen toch? Ik zou alleen niet alles tegelijk om gooien. De hele dag anders en het slapen anders, maar stapje voor stapje. Anders word het wel heel heftig voor je dochter.
Heel veel succes!
Liefs,
Mar
PS: ik heb hier nu ook een huilend klein mannetje naast me zitten omdat hij zijn zin niet krijgt! Dus geen 1 systeem garandeerd nooit meer problemen:)
 
hoi hoi

misschien idee om online te kijken waar haar ontwikkeling nu zit?
moeder zijn is liefhebben, verzorgen en leren loslaten.

Mijn kleine is 10mnd en leert nu al wat niet mag, ik zeg nu al bij dingen NEE en dan ligt ze dubbel van het lachen, maar nu 2 weken begint ze wel door te hebben dat iets dan niet mag.

ook zeg ik bij alles wat ik doe wat er gaat gebeuren, de ochtend beginnen we met alleen spelen.
Want ook kindjes moeten leren zichzelf te vermaken.
Mama doet stofzuigen als zij in het loopstoeltje zit en zo kan ze mama overal volgen en kijken wat er gebeurt.

ze is zo lief en wil zo graag bij je zijn maar haar wereld is groter en dat is maar goed ook, want wat als jij ziek bent en met een grote griep in bed ligt? dan kan je ook neit voor haar zorgen.

ik vond het ook lastig om daar mee te beginnen hoor en mijn moeder heeft mij geholpen, je maakt een plan hoe je het voortaan wilt doen met vaste tijden slapen en eten en samen spelen en alleen spelen. Dan ga je met een vriendin of je moeder thuis zitten en dit volhouden, heb je het even moeilijk kan zij je steunen en helpen het vol te houden of over te nemen.
na een paar dagen komt het nieuwe ritme er in en went ze er al aan, dan is het een kwestie van volhouden.

en hoe superlief ze ook zijn, je bent naast mama ook vrouw en jezelf! jij hebt ook rechten en jouw man ook.
zorg ook voor jezelf en voor je man, die nachtrust samen is heel belangrijk. en je kan beginnen met eigen bedje naast je bed. lekker dichtbij en toch beter voor je relatie.

Weet je je kan niet altijd voor je kleintje er zijn, je kan niet altijd hun handje vasthouden en hoe moeilijk het ook is, soms moet je ze loslaten zodat zij kunnen groeien en hun eigen leven opbouwen, nu al.

succes
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan