Goedemorgen mede-forummers,
Inmiddels weet ik niet meer wat ik moet.
Mijn dochtertje van 8,5maand oud, die altijd de nacht zonder enig probleem doorsliep, wordt sinds deze week elke nacht rond 3 of 4 uur wakker. Huilen, tranen met tuiten... en vooral niet te kalmeren. Dit gaat dan zo'n 1,5uur door.
Ook als ik haar uiteindelijk uit bed haal, dan blijft ze even huilen.
Ik dacht eerst dat het een tandje zou zijn, maar inmiddels weet ik gewoon zeker dat het dat niet is.
Toen dacht ik misschien dat ze niet meer verzadigd zou zijn, en ben op dikkere pap overgestapt als laatste voeding. Helpt ook niet.
Eigenlijk wil ik niet te snel naar mijn dochtertje toelopen, want in deze fase heeft ze uiteraard door hoe ze dingen gedaan moet krijgen. En ik wil absoluut niet dat eraan gaat wennen door 's nachts te huilen dat dan haar moeder wel komt.
Een speen gebruikt ze wel, maar dan alleen in bed. Normaliter valt die speen er halverwege de nacht wel uit, maar nooit heeft ze daar om moeten huilen. Ze sliep gewoon lekker door.
Als ik nu, tijdens die huilbui de speen in haar mondje stop, dan kalmeert haar dat ook niet direct.
Op het moment dat ze rustig is, dan loop ik weg, sluit de deur en gaat het weer van vooraf aan beginnen. Het lijkt op verlatingsangst o.i.d. Kan dat wel?
Op haar kamertje heb ik geen lampje branden, dat heeft ze nooit gehad, dus dat kan ze ook niet missen (toch?).
Ik heb werkelijk geen idee wat er aan de hand is. Herkennen jullie dit en wat doen jullie?
Ben op dit moment zo moe!!!!!! Maar aan een goede slaap kom ik gewoon niet toe.
Ik sta er alleen voor, vandaar... en dan zou een heerlijke goede nachtrust echt van pas komen.
Lieve mensen, wat kan ik hieraan doen? Wie kan me verder helpen?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Groetjes!!!
Inmiddels weet ik niet meer wat ik moet.
Mijn dochtertje van 8,5maand oud, die altijd de nacht zonder enig probleem doorsliep, wordt sinds deze week elke nacht rond 3 of 4 uur wakker. Huilen, tranen met tuiten... en vooral niet te kalmeren. Dit gaat dan zo'n 1,5uur door.
Ook als ik haar uiteindelijk uit bed haal, dan blijft ze even huilen.
Ik dacht eerst dat het een tandje zou zijn, maar inmiddels weet ik gewoon zeker dat het dat niet is.
Toen dacht ik misschien dat ze niet meer verzadigd zou zijn, en ben op dikkere pap overgestapt als laatste voeding. Helpt ook niet.
Eigenlijk wil ik niet te snel naar mijn dochtertje toelopen, want in deze fase heeft ze uiteraard door hoe ze dingen gedaan moet krijgen. En ik wil absoluut niet dat eraan gaat wennen door 's nachts te huilen dat dan haar moeder wel komt.
Een speen gebruikt ze wel, maar dan alleen in bed. Normaliter valt die speen er halverwege de nacht wel uit, maar nooit heeft ze daar om moeten huilen. Ze sliep gewoon lekker door.
Als ik nu, tijdens die huilbui de speen in haar mondje stop, dan kalmeert haar dat ook niet direct.
Op het moment dat ze rustig is, dan loop ik weg, sluit de deur en gaat het weer van vooraf aan beginnen. Het lijkt op verlatingsangst o.i.d. Kan dat wel?
Op haar kamertje heb ik geen lampje branden, dat heeft ze nooit gehad, dus dat kan ze ook niet missen (toch?).
Ik heb werkelijk geen idee wat er aan de hand is. Herkennen jullie dit en wat doen jullie?
Ben op dit moment zo moe!!!!!! Maar aan een goede slaap kom ik gewoon niet toe.
Ik sta er alleen voor, vandaar... en dan zou een heerlijke goede nachtrust echt van pas komen.
Lieve mensen, wat kan ik hieraan doen? Wie kan me verder helpen?
Alvast bedankt voor jullie reacties!
Groetjes!!!