<p>Dag allemaal,</p><p>Mijn tweede is nu 7 maanden. We hebben een hobbelige start gehad en een soort chronische verkoudheid door alles wat de eerste meeneemt van de opvang. Hierdoor heb ik in bed, savonds en snachts, veel en lang gedacht, ach kom maar hier.</p><p>Dat denk ik sowieso veel! Ik ben niet van het laten huilen, wel van het voeden op verzoek en zo lang mogelijk de baby in het eerste jaar volgen in de behoeften.</p><p>Maar.. nou heeft dit er bij de tweede dus in geresulteerd dat ik (serieus) al 7 maanden om 19u naar boven ga en met een baby aan mn borst tot 7u sochtends boven blijf. En ik ben het heeeeeeeeelemaal zat ?</p><p>Maar echt </p><p>Dus ik probeer haar zelfstandig te laten slapen. Maar ze krijst tot overgevens toe (en ik hou echt niet van laten huilen, dat staat me 100% tegen), als ze even niet huilt zoekt ze gefrustreerd in alles een borst. Zelfs haar eigen vingers of een speen zijn niet oke.</p><p>Het is een gewoonte geworden, meer dan een behoefte. Daar begin ik van overtuigd te raken. Maar hoe ga ik dit liefdevol doorbreken?</p><p>Herkent iemand dit en hebben jullie tips?</p><p> </p><p> </p>
