Help! Zoonlief zit nu echt in de peuterpuberteit!

[ANONYMOUS_USERNAME]

Ik dacht dat ik een hele lieve zoon had,die me ook ziet als ook een vriendje om mee te spelen evenals een goede moeder
Zoonlief zoekt mijn grenzen op
Heeft een sneaky koppie als hij iets doet wat niet mag
Bijna alles is NEE

Tot hier is het volkomen normaal
Maar dit dus niet:
Ik ben een pushover mama!
Laat hem na een incident gewoon weg lopen of rennen want hij weet donders goed dat bepaalde dingen niet mogen...
De reden hiervoor is,wil het hem naar het zin maken

Heb zovaak de nanny gezien en andere opvoedkundige programma's
Heb ook verschillende boeken erover...
Maar toch bak ik er niks van!!

Hij gaat zelfs naar de trap en blijft zitten als ik zeg "Nog één keer ... dan ga je op de trap"
Ik moet potverdikkie strenger worden...

Ben zelf verwaarloost vroeger en dat wil ik dus echt niet voor mijn zoontje
Dus ga ik het andere uiterste nemen...

Heeft iemand tips...

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi Puzzbeeb,

Ik heb toevallig net een topic zitten lezen op het viva-forum ('Boos: ik heb mijn kind geslagen en niet eens spijt' heet het) Hier wordt ook uitgebreid gesproken over (door) vrouwen die zelf een moeilijke jeugd hebben gehad (mishandeling, verwaarlozing) en het nu bij hun kinderen beter willen doen maar hiermee worstelen. Misschien tip om dit eens door te lezen?

En verder, ik denk dat ik het je niet meer hoef te vertellen dat een kind juist grenzen nodig heeft (en wil!) he? Het lijkt een korte-termijn voordeel dat hij je dan misschien lief (blijft) vind(en), maar op de lange termijn heeft hij er veel meer aan als je grenzen aangeeft!
Bovendien merk ik ook dat mijn zoontje (3,5 jaar) nooit boos op mij blijft. We kunnen soms best samen 'knetteren' (nooit in de zin van slaan ofzo, maar wel dat ik boos of geirriteerd ben) maar na 5 minuten lijkt hij het altijd alweer vergeten. Ik heb echt nog nooit gemerkt dat hij boos op mij bleef of mij niet meer lief vond!

Succes ermee!
Groetjes, 10e

 

[Bloempje27]

Heel belangrijk om op tijd die grens aan te geven dan hoef je daarbij niet eens boos te worden. Bijv. hij trekt aan de blaadjes van de plant. Je gaat naar hem toe, gaat op je knieën zitten en zegt: "nee dat mag niet, doe je het weer dan zit je op het strafstoeltje voor 2 minuten!" je loopt weg en meneer doet het toch. Je pakt hem bij zeijn arm en zet hem op de stoel en legt het nog even uit. 2 minuten zitten en daarna knuffelen, sorry zeggen (hij dan) en dan eer spelen. Loopt hij toch steeds van de stoel dan zet je hem zonder woorden elke keer terug zonder emotie te tonen. Steeds de klok weer opniew zetten. Hij blijft vanzelf weer zitten. Zo hoef jij niet uit je vel te springen en hij voelt het duidelijk.
Probeer zelf niet emotioneel betrokken te raken, hoe moeilijk ook, het is een kind en die doen dat gewoon. Alhoewel ik ook wel eens heel boos ben geworden en mijn peuter wat hardhandiger vastgepakt hebt dan nodig. Maar probeer je in te houden. En bedenk dat ze veel meer van je zullen houden als je ze goed opvoedt en uiteindelijk je vaarwel zullen zeggen als je hen maar laat gaan.

Succes!

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Je wil je ervoor inzetten, je hebt gezien hoe het moet en toch heb je het gevoel dat je faalt. Maar weet je, de situaties zijn thuis wat genuanceerder dan in zo'n opvoedprogramma.

We doen als moeders allemaal ons best op onze eigen manier. In de hele dag politieagentje spelen hebben we eigenlijk geen zin maar wat dan? Als ik een ding laat gaan, gaat de rest van mn opvoeding mee.

Als mn kids donderdags thuis zijn na 3 dagen kinderdagverblijf dan is het helemaal mis. Op zo'n dag heb ik echt geen vrij, ik moet de teugels strak houden, politieagentje spelen en zorgen dat alle neuzen dezelfde kant op staan. Maar aan het eind van de dag en de daaropvolgende dagen weten mn kids weer waar ze aan toe zijn en lijkt het allemaal wel mee te vallen.
Mijn dochter (1,5) zit dan wel 3 keer op de mat in 2 uur en Thomas (3,5) is dan om 10 uur ook al toe aan een bezoekje aan de mat en dat gaat zo de hele dag door. Maar ik houd mezelf voor dat ik het doe zodat ik een rustig weekend heb.

"Ik ben drie en wat jij wil, wil ik nie!"