<p>Ik ben een trotse mama van 2 kindjes. </p><p>Mijn zoon is 15 maanden en mijn dochter 5 maanden. </p><p>Mijn dochter is prematuur geboren bij 32 weken. Hebben 5 weken op de couveuse afdeling gelegen. Zelf ook erg slecht gelegen dmv placenta previa. 6 bloedtransfusies gehad en veel ambulance ritjes. </p><p>Na 1 week thuis te zijn kreeg ze last van ademstops. Ze heeft toen 2 weken op het intensive care gelegen aan de beademing. Ik had geen uur later meer moeten komen of ze had het niet gered. Uiteindelijk bleek ze het rhinovirus en het entero virus te hebben. </p><p>Nu nog lopen we nog veel in het ziekenhuis met haar. En hebben een hele hoop zorgen om haar en haar gezondheid. </p><p>Nu ben ik er deze week achter gekomen dat ik weer zwanger ben! Wat een schok! </p><p>Mijn man wilt het niet houden ivm mijn gezondheid en de gezondheid van de kleine meid. </p><p>Ik zit heel erg in twijfel. Ik ben bang dat een 3e kindje voor nog zoveel meer stress gaat zorgen en zal dat dan allemaal wel goed gaan. Toch wil ik het ook graag wel houden. Het is toch iets van ons en denk ik dat het ook zo gezellig kan zijn! Ik vind het een hele moeilijke keuze ook omdat mijn kindjes zo dicht op elkaar zitten. </p><p>Zijn er hier meerdere mama's met 3 kindjes die dicht op elkaar zitten? En hoe gaat dat dan bij jullie? </p><p> </p><p>Ik weet dat ik hier misschien ook slechte reacties op kan krijgen omdat ik het kindje misschien wil laten weg halen. En omdat er misschien wel een hoop vrouwen zijn waarbij het niet lukt. </p><p> </p>
Help!
- Onderwerp starter Gebruiker10161736
- Startdatum
Als eerste wil ik je een compliment geven dat jullie zo sterk zijn met zo'n situatie thuis! Het is niet niks om zo veel zorgen om je kindje te moeten hebben en daarnaast zelf fysiek ook nog herstellende te zijn.
Ik kan je geen ervaring geven over 3 kindjes die dicht op elkaar zitten, maar ik heb wel twee kinderen nu die dicht op elkaar zitten. Maar goed, dat hebben jullie ook
Dus daar hoef ik je niks over te vertellen. Ik wil je niet veroordelen, maar ik vraag me wel heel eerlijk af hoe het zo ver heeft kunnen komen dat je nu alweer (ongepland) zwanger bent. Heeft de anticonceptie niet gewerkt of gewoon niet helemaal goed opgelet in een avontuurlijk moment? Niet dat dat uitmaakt voor je keuze natuurlijk, maar handig is anders... Ik heb totaal geen beoordeling over het wel/niet laten weghalen van een kindje, ik vind dat iedere situatie anders is. Je kunt jouw situatie niet vergelijken met iemand die moeilijk of zelfs wel geen kinderen kan krijgen. Ik weet dat er veel mensen zijn die dit wel als een probleem zien, maar ik vind dat je dat echt niet met elkaar kunt vergelijken. Dus ik hoop dat je daar niet te veel mee gaat zitten, je kunt niet de hele wereld op je schouders dragen; je hebt al genoeg zorgen om je kind
Ik snap dat je man voor jou en je dochter kiest. Voor hem is het natuurlijk super heftig om jou zo gezien te hebben en jullie moeten nu nog zo veel aan jullie dochter denken. Mijn man kan nu nog steeds emotioneel worden bij het idee dat ik het moeilijk had en zo veel pijn had bij de laatste bevalling, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je man hier zelf ook nog veel bij stil staat. Stel je zou ervoor kiezen om de zwangerschap door te laten gaan, dan is er natuurlijk ook een kans dat je een zware zwangerschap tegemoet gaat. Wat doen jullie dan? Kan je dan hulp van buitenaf krijgen om jullie gezin te ondersteunen? Want een peuter en baby én nog een zwangerschap is natuurlijk fysiek voor jou ook heel heftig. Zeker omdat je eigenlijk nog in een herstelperiode zit van je laatste zwangerschap. Ik vond het in ieder geval best heftig (zowel fysiek als mentaal) om zwanger te zijn van onze tweede terwijl onze zoon in zijn dreumesperiode zat en zelfs al een beetje richting peuterpuberteit. Dus ben je er ook op bedacht wat de gevolgen fysiek (en wellicht mentaal) voor jou gaan zijn als je de zwangerschap door zet. Wellicht dat het ook helpt om alles eens letterlijk op papier te zetten en dan even kijkt wat de argumenten zijn vóór en tegen abortus. Er zullen genoeg dingen zijn die je kunt overzien en dus zo kunt wegstrepen, maar er zullen ook punten zijn waar jullie samen heel goed over na moeten denken. Ik zeg ook bewust jullie, want je man heeft hier natuurlijk ook een keuze in. Denk ook na over wat dit gaat doen voor jullie relatie, in beide scenario's.
Ik wens je echt super veel sterkte met deze keuze en met jullie dochter. Nogmaals, echt heel knap hoe jullie het tot nu toe gedaan hebben en dapper dat je deze vraag ook zo durft te stellen ondanks de reacties die je wellicht zult krijgen. Dit is een keuze die je niet over één nacht ijs maakt, dus het is goed dat je het deelt met anderen (denk ik).
Ik kan je geen ervaring geven over 3 kindjes die dicht op elkaar zitten, maar ik heb wel twee kinderen nu die dicht op elkaar zitten. Maar goed, dat hebben jullie ook
Dus daar hoef ik je niks over te vertellen. Ik wil je niet veroordelen, maar ik vraag me wel heel eerlijk af hoe het zo ver heeft kunnen komen dat je nu alweer (ongepland) zwanger bent. Heeft de anticonceptie niet gewerkt of gewoon niet helemaal goed opgelet in een avontuurlijk moment? Niet dat dat uitmaakt voor je keuze natuurlijk, maar handig is anders... Ik heb totaal geen beoordeling over het wel/niet laten weghalen van een kindje, ik vind dat iedere situatie anders is. Je kunt jouw situatie niet vergelijken met iemand die moeilijk of zelfs wel geen kinderen kan krijgen. Ik weet dat er veel mensen zijn die dit wel als een probleem zien, maar ik vind dat je dat echt niet met elkaar kunt vergelijken. Dus ik hoop dat je daar niet te veel mee gaat zitten, je kunt niet de hele wereld op je schouders dragen; je hebt al genoeg zorgen om je kind Ik snap dat je man voor jou en je dochter kiest. Voor hem is het natuurlijk super heftig om jou zo gezien te hebben en jullie moeten nu nog zo veel aan jullie dochter denken. Mijn man kan nu nog steeds emotioneel worden bij het idee dat ik het moeilijk had en zo veel pijn had bij de laatste bevalling, dus ik kan me heel goed voorstellen dat je man hier zelf ook nog veel bij stil staat. Stel je zou ervoor kiezen om de zwangerschap door te laten gaan, dan is er natuurlijk ook een kans dat je een zware zwangerschap tegemoet gaat. Wat doen jullie dan? Kan je dan hulp van buitenaf krijgen om jullie gezin te ondersteunen? Want een peuter en baby én nog een zwangerschap is natuurlijk fysiek voor jou ook heel heftig. Zeker omdat je eigenlijk nog in een herstelperiode zit van je laatste zwangerschap. Ik vond het in ieder geval best heftig (zowel fysiek als mentaal) om zwanger te zijn van onze tweede terwijl onze zoon in zijn dreumesperiode zat en zelfs al een beetje richting peuterpuberteit. Dus ben je er ook op bedacht wat de gevolgen fysiek (en wellicht mentaal) voor jou gaan zijn als je de zwangerschap door zet. Wellicht dat het ook helpt om alles eens letterlijk op papier te zetten en dan even kijkt wat de argumenten zijn vóór en tegen abortus. Er zullen genoeg dingen zijn die je kunt overzien en dus zo kunt wegstrepen, maar er zullen ook punten zijn waar jullie samen heel goed over na moeten denken. Ik zeg ook bewust jullie, want je man heeft hier natuurlijk ook een keuze in. Denk ook na over wat dit gaat doen voor jullie relatie, in beide scenario's.
Ik wens je echt super veel sterkte met deze keuze en met jullie dochter. Nogmaals, echt heel knap hoe jullie het tot nu toe gedaan hebben en dapper dat je deze vraag ook zo durft te stellen ondanks de reacties die je wellicht zult krijgen. Dit is een keuze die je niet over één nacht ijs maakt, dus het is goed dat je het deelt met anderen (denk ik).