<p>Hi allemaal, </p><p>Dit is mijn éérste zwangerschap en natuurlijk heel erg blij dat ik een zoontje mag gaan krijgen. Nu ben ik 36+3 dagen zwanger, en merk ik dat ik het steeds zwaarder vind worden zowel lichamelijk als psychisch. Ik heb 4 jaar een relatie en woon 2 jaar samen met mijn vriend van 31, nu is het zo dat ik steeds depressiever word en het gevoel heb er helemaal alleen voor te staan. Van de 4 jaar loop ik al 3 jaar te jojoën met zijn cocaïne verslaving dan is hij er een hele tijd vanaf en hebben we weer trajecten gevolgd en dan heeft hij weer een terugval. Voordat ik zwanger werd (ons is overigens verteld dat het niet natuurlijk zou gaan dus waren wij er ook niet mee bezig) heb ik heel erg getwijfeld of ik wel verder wilde gaan met de relatie. Ik ben zelf een ontzettende binnenvetter en praat daarom nergens over. Nu is het zo dat hij met oud een nieuw weer een terugval heeft gehad ik zelf had dit nooit verwacht hij is heel erg goed met kinderen en wilde niets liever dan kinderen dus dit kwam als een enorme klap binnen ook om zo het jaar te gaan beginnen zwanger en een vriend die niet te vertrouwen is. Wij doen thuis testen en elke keer als ik weer een test wil doen word meneer verkeerd en moet ik hem weer vertrouwen. Maar dat vertrouwen is er gewoon niet waardoor ik sterk het gevoel heb dat ik mijzelf en de kleine moet beschermen door weg te gaan. Omdat ik er heel erg onzeker van word en erdoor op mijn tenen loop. Het word zo erg dat ik soms met gedachtes loop om uit het leven te stappen zo alleen voel ik me. <br /><br /></p><p>ik weet ook gewoon niet meer wat ik moet doen, ook omdat niemand hiervan af weet. </p>
Installeer de app
How to install the app on iOS
Follow along with the video below to see how to install our site as a web app on your home screen.
Opmerking: This feature may not be available in some browsers.
Je gebruikt een verouderde webbrowser. Het kan mogelijk deze of andere websites niet correct weergeven.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Het is raadzaam om je webbrowser te upgraden of een browser zoals Microsoft Edge of Google Chrome te gebruiken.
Help
- Onderwerp starter Gebruiker10263546
- Startdatum
Jeetje wat heftig voor je!
Ik heb zelf ook ervaring met partners met verslavingen.
Mijn ex van een aantal jaar terug rookte stiekem heroïne gemengd met cocaïne. Meerdere keren een kans gegeven, maar hij zag zichzelf altijd als slachtoffer van alle vervelende dingen in het leven en had niet de ruggengraat om vanuit intrinsieke motivatie clean te blijven. Ik werkte keihard om hem op het rechte pad te houden, als er 1 ding is wat ik hier heb geleerd, is dat mijn inzet niks verandert, hij moet het zelf doen, ik kan wel een steun zijn. Gelukkig heb ik geen kind met hem gekregen.
Mijn huidige vriend had vooral een probleem met alcohol en op de momenten dat hij veel dronk, kwam er ook drugs om de hoek kijken. Hij ging zowel tijdens mijn zwangerschap als het eerste half jaar erna meermaals per week naar de kroeg. Ik voelde me er alleen voor staan en het maakte me ook neerslachtig. Steeds hadden we het erover, maar veranderen deed het niet. Toen onze kleine man een half jaar was, heeft hij het een nacht zo bont gemaakt dat iemand hem confronteerde met zijn eigen gedrag,bij thuiskomst heb ik hem gezegd op het logeerbed te slapen, ik wilde hem niet laveloos naast me in bed hebben. Hij is die nacht echt wakker geworden en kwam in de ochtend huilend beneden. Hij vroeg me wat hij moest doen, ik gaf hem verschillende opties wat hij kon doen. Ik heb hem gezegd dat dit zijn pad is en ik hem dus niet ga controleren, ik kan hem wel steunen.
Ondertussen is hij meer dan een jaar clean, uit eigen motivatie.
Ik denk dat je voor jezelf moet bedenken wat voor type gebruiker jouw vriend is, het "eeuwige slachtoffer" of een kerel die gewoon eens goed wakker moet worden en met een eigen ruggengraat de situatie aan durft te pakken.
Als je vriend het slachtoffer is dan durf ik je hardop te zeggen, zorg dat je wegkomt en geef hem geen rechten! Jij gaat er aan onderdoor anders... ik heb het ook ervaren en weet heel goed hoe dat voelt. Hoe hard je ook werkt, het lukt niet en er brokkelt steeds verder een stukje van je af...
Stel jezelf dan ook de vraag: stel je blijft bij hem, en hij gebruikt, wil je je kind dan bij hem achterlaten, omdat je moet werken o.i.d.?
Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf! Heel veel sterkte!
Ik heb zelf ook ervaring met partners met verslavingen.
Mijn ex van een aantal jaar terug rookte stiekem heroïne gemengd met cocaïne. Meerdere keren een kans gegeven, maar hij zag zichzelf altijd als slachtoffer van alle vervelende dingen in het leven en had niet de ruggengraat om vanuit intrinsieke motivatie clean te blijven. Ik werkte keihard om hem op het rechte pad te houden, als er 1 ding is wat ik hier heb geleerd, is dat mijn inzet niks verandert, hij moet het zelf doen, ik kan wel een steun zijn. Gelukkig heb ik geen kind met hem gekregen.
Mijn huidige vriend had vooral een probleem met alcohol en op de momenten dat hij veel dronk, kwam er ook drugs om de hoek kijken. Hij ging zowel tijdens mijn zwangerschap als het eerste half jaar erna meermaals per week naar de kroeg. Ik voelde me er alleen voor staan en het maakte me ook neerslachtig. Steeds hadden we het erover, maar veranderen deed het niet. Toen onze kleine man een half jaar was, heeft hij het een nacht zo bont gemaakt dat iemand hem confronteerde met zijn eigen gedrag,bij thuiskomst heb ik hem gezegd op het logeerbed te slapen, ik wilde hem niet laveloos naast me in bed hebben. Hij is die nacht echt wakker geworden en kwam in de ochtend huilend beneden. Hij vroeg me wat hij moest doen, ik gaf hem verschillende opties wat hij kon doen. Ik heb hem gezegd dat dit zijn pad is en ik hem dus niet ga controleren, ik kan hem wel steunen.
Ondertussen is hij meer dan een jaar clean, uit eigen motivatie.
Ik denk dat je voor jezelf moet bedenken wat voor type gebruiker jouw vriend is, het "eeuwige slachtoffer" of een kerel die gewoon eens goed wakker moet worden en met een eigen ruggengraat de situatie aan durft te pakken.
Als je vriend het slachtoffer is dan durf ik je hardop te zeggen, zorg dat je wegkomt en geef hem geen rechten! Jij gaat er aan onderdoor anders... ik heb het ook ervaren en weet heel goed hoe dat voelt. Hoe hard je ook werkt, het lukt niet en er brokkelt steeds verder een stukje van je af...
Stel jezelf dan ook de vraag: stel je blijft bij hem, en hij gebruikt, wil je je kind dan bij hem achterlaten, omdat je moet werken o.i.d.?
Ik hoop dat je eruit komt voor jezelf! Heel veel sterkte!
Wat een ontzettend vervelende situatie.. ik snap heel goed dat je hier mee zit en je het erg moeilijk hebt.
Ik ben opgegroeid met een vader die gebruikte. Mijn moeder had altijd de hoop dat het beter zou gaan en ze hebben samen drie kinderen gekregen. Er waren goede, clean jaren waarin alles prima ging en we een leuke en veilige jeugd hadden. Maar er zijn ook traumatische jaren geweest, waarin mijn vader zich verloor in zijn gebruik en mijn moeder wanhopig was. Inmiddels ben ik niet meer boos op mijn vader, ik weet dat hij gebruikte vanuit depressie en eenzaamheid. Hij is nooit geholpen voor zijn mentale problemen en dit was blijkbaar zijn enige manier om ermee om te gaan. Ik zou hem voor geen goud willen ruilen voor een andere vader, want hij is ook een van de liefste mensen die ik ken. Maar wat hebben we een hoop ellende meegemaakt samen. Vooral mijn moeder heeft zoveel vreselijks moeten doorstaan. Ze is meerdere keren weggegaan, maar kwam altijd terug. Het onbekende leven zonder hem was in haar ogen nog enger dan een leven samen met hem. Toen ik een jaar of 20 was en nog thuis woonde is de situatie geëxplodeerd. Ik heb 112 moeten bellen, mijn vader is opgepakt en mijn ouders zijn EINDELIJK gescheiden. Dit was de beste keuze en ik ben zo blij dat ze dat gedaan hebben. Inmiddels is mijn vader clean en woont op zichzelf. Er bestaat nog steeds veel schuldgevoel, schaamte en verdriet. Maar het gaat nu een stuk beter.
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar als ik iets heb geleerd in die tijd is dat mensen niet uit het niets veranderen. Ik ken je partner niet, maar met zulke verslavingen heb je echt hulp nodig om het tij te keren. En ook: iemand moet dit echt zelf willen en doen. Ik (en mijn moeder ook) heb gedreigd, gesmeekt en geprobeerd hem te overtuigen. Maar dat hielp niet. Pas toen de boel echt ontplofte en we eindelijk afstand namen, zag hij in dat er echt iets moest veranderen. Dit heeft alsnog jaren gekost, maar we hebben nu alsnog allemaal een positieve band met hem kunnen opbouwen/herstellen.
Grote kans dat jij en je kindje de dupe zijn wanneer je het blijft proberen en over je eigen grenzen heengaat. Ik zou je vooral willen aanraden om met iemand te praten, een vriendin, een familielid of desnoods je huisarts (deze kan je doorverwijzen naar iemand die je specifiek kan helpen en met je kan praten). Dit ga je niet in je eentje kunnen oplossen (je kunt het überhaupt niet ‘oplossen’, alleen hij kan dat) en jij en je kindje verdienen een fijn en veilig thuis. Of je bij je vriend blijft is natuurlijk helemaal aan jou, maar ik hoop dat je er met een ander over kunt praten. Misschien bestaan er ook hulpgroepen voor mensen die te maken hebben (gehad) met verslaafde partners. Ik snap dat de drempel heel hoog is wanneer je van nature een binnenvetter bent, maar je hebt nu niet alleen jezelf om over na te denken, maar ook je kindje. Hier om advies vragen is een hele goed eerste stap, denk ik!
Ik wil je vooral veel sterkte en wijsheid toewensen, ik vind het zo ontzettend naar voor je - ook al ken ik je niet. Maar ik weet hoe ellendig zo’n situatie kan zijn.. Een hele dikke knuffel en al het goede toegewenst!!
Ik ben opgegroeid met een vader die gebruikte. Mijn moeder had altijd de hoop dat het beter zou gaan en ze hebben samen drie kinderen gekregen. Er waren goede, clean jaren waarin alles prima ging en we een leuke en veilige jeugd hadden. Maar er zijn ook traumatische jaren geweest, waarin mijn vader zich verloor in zijn gebruik en mijn moeder wanhopig was. Inmiddels ben ik niet meer boos op mijn vader, ik weet dat hij gebruikte vanuit depressie en eenzaamheid. Hij is nooit geholpen voor zijn mentale problemen en dit was blijkbaar zijn enige manier om ermee om te gaan. Ik zou hem voor geen goud willen ruilen voor een andere vader, want hij is ook een van de liefste mensen die ik ken. Maar wat hebben we een hoop ellende meegemaakt samen. Vooral mijn moeder heeft zoveel vreselijks moeten doorstaan. Ze is meerdere keren weggegaan, maar kwam altijd terug. Het onbekende leven zonder hem was in haar ogen nog enger dan een leven samen met hem. Toen ik een jaar of 20 was en nog thuis woonde is de situatie geëxplodeerd. Ik heb 112 moeten bellen, mijn vader is opgepakt en mijn ouders zijn EINDELIJK gescheiden. Dit was de beste keuze en ik ben zo blij dat ze dat gedaan hebben. Inmiddels is mijn vader clean en woont op zichzelf. Er bestaat nog steeds veel schuldgevoel, schaamte en verdriet. Maar het gaat nu een stuk beter.
Ik weet niet of je iets aan mijn verhaal hebt, maar als ik iets heb geleerd in die tijd is dat mensen niet uit het niets veranderen. Ik ken je partner niet, maar met zulke verslavingen heb je echt hulp nodig om het tij te keren. En ook: iemand moet dit echt zelf willen en doen. Ik (en mijn moeder ook) heb gedreigd, gesmeekt en geprobeerd hem te overtuigen. Maar dat hielp niet. Pas toen de boel echt ontplofte en we eindelijk afstand namen, zag hij in dat er echt iets moest veranderen. Dit heeft alsnog jaren gekost, maar we hebben nu alsnog allemaal een positieve band met hem kunnen opbouwen/herstellen.
Grote kans dat jij en je kindje de dupe zijn wanneer je het blijft proberen en over je eigen grenzen heengaat. Ik zou je vooral willen aanraden om met iemand te praten, een vriendin, een familielid of desnoods je huisarts (deze kan je doorverwijzen naar iemand die je specifiek kan helpen en met je kan praten). Dit ga je niet in je eentje kunnen oplossen (je kunt het überhaupt niet ‘oplossen’, alleen hij kan dat) en jij en je kindje verdienen een fijn en veilig thuis. Of je bij je vriend blijft is natuurlijk helemaal aan jou, maar ik hoop dat je er met een ander over kunt praten. Misschien bestaan er ook hulpgroepen voor mensen die te maken hebben (gehad) met verslaafde partners. Ik snap dat de drempel heel hoog is wanneer je van nature een binnenvetter bent, maar je hebt nu niet alleen jezelf om over na te denken, maar ook je kindje. Hier om advies vragen is een hele goed eerste stap, denk ik!
Ik wil je vooral veel sterkte en wijsheid toewensen, ik vind het zo ontzettend naar voor je - ook al ken ik je niet. Maar ik weet hoe ellendig zo’n situatie kan zijn.. Een hele dikke knuffel en al het goede toegewenst!!
Zulke groepen bestaan! AL-anon is de partner versie van de AA en NA