Help

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hoi,Mijn man en ik hebben een prachtige zoon van 3 maanden. De eerste maanden waren voor ons (sorry dat ik het zo zeg) een hel.
B. was 3 dagen oud toen we een lekkage kregen in de meterkast. Hierdoor moesten we hals over kop verhuizen. Ons huis werd onveilig verklaard. 2 maanden hebben we niet thuis kunnen wonen.
Onze zoon huilde 8 uur gemiddeld op een dag. Bleek dat hij ergens niet tegen kon in mijn borstvoeding.
Daarboven op werd B. natuurlijk alleen rustig bij mij. Niet bij mijn man.
Inmiddels gaat het wel al veel beter: we geven flesvoeding, huilbuien zijn er nog wel maar stukken minder! Daarnaast wonen we weer thuis en hebben een redelijk ritme te pakken. B. heeft nu ook ruimte om zich te ontwikkelen en is over het algemeen een vrolijk mannetje.
Nu merk ik het volgende: B. huilt steeds harder als papa hem vast heeft wordt niet rustig. Zodra mijn man hem aan mij geeft is hij binnen een paar min stil.
Dit heeft dusdanige inpact dat mijn man helemaal onzeker is geworden. Hij doet zo ontzettend zijn best. Echt alles haalt ie uit de kast. Inmiddels ben ik weer begonnen met werken. Laatst heeft hij zijn moeder moeten bellen omdat onze zoon al uren aan het huilen was en maar niet rustig werd. Hij wist even niet meer zo goed hoe verder en aangezien ik niet weg kan op mijn werk kan ik hem ook niet helpen. Uiteindelijk kom ik dan thuis en krijg een oververmoeide baby in mijn armen. Die ik na een half uur in slaap krijg.

Hebben meerdere gezinnen deze strubbel?

Hoe gaan jullie hiermee om?
Ik weet even niet hoe verder. Ik werk in ploegendienst. Heb ontslag genomen en heb sollicitaties lopen voor banen in dagdienst zodat onze zoon overdag naar de dagopvang kan (dit gaat tot nu toe wel goed). Maar er moet toch een manier zijn dat onze zoon bij mijn man ook rustig wordt? Is dit dan al eenkennigheid? Help me out?

 

[Esrada]

Hier ook een beetje herkenbaar. Tot een maand of 4/5 kon onze baby alleen bij mij slapen. En drinken lukte ook amper bij papa. Ik werk niet dus ik zit de hele dag met hem thuis en had dus mijn manieren gevonden om hem toch te laten drinken en in slaap te krijgen. Papa lukte het nooit. Ookal probeerde hij al mijn trucjes op precies dezelfde manier, of probeerde hij zijn eigen maniertjes uit… Denk dat het hem in 3 maanden tijd iets van 3x is gelukt om hem te laten slapen. Hij kwam echt alleen met mij tot rust.
Dat was voor mij slopend, want het was super intensief en ik had dus geen break. Wat wel zo was is dat de baby het fijn vond om met papa te zijn, knuffelen, spelen etc. Dat scheelde wel, want hij huilde niet perse. maar ik moest er alsnog altijd op tijd bij zijn om hem te laten slapen en drinken.
Verder niet echt tips helaas… Voor papa was het ook zwaar, de onmacht. Ten opzichte van de baby maar ook dat hij mij dus niet kon helpen of iets uit handen nemen. Ik werd in mijn frustratie weleens boos op hem dat het hem niet lukte, maar dat lag echt niet aan hem. Baby was/is gewoon eigenwijs haha
Hier is het met 5/6 maanden vanzelf beter geworden. Keerpunt was eigenlijk toen we hem zelfstandig leerden slapen. Toen werd hij over het algemeen veel rustiger en ging alles eigenlijk beter. Heel veel succes in ieder geval en ook aan de papa want het is moeilijk!

Nogsteeds (nu 9 maanden) zijn er echt wel momenten waarop de baby gewoon mij wil hebben. Met eten of met slapen. Dat hij in de nacht alles bij elkaar gilt, tot ik het overneem en dan is hij binnen 10 sec stil. Maar nu is het makkelijker te accepteren, omdat het ook echt vaak wel goed gaat met papa.