Hoi Diana,
Had nog beloofd om te schrijven. Heb het afgelopen week druk gehad, en ook vanwege het mooie weer ben ik weinig thuis.
Hoe is het nu met je? Ik hoop dat wel wat beter met je gaat. Misschien helpt het mooie weer. Bij mij tenminste wel. Ben een stuk vrolijker erdoor.
Ik heb dus een zoon van 3 jaar: 9 maanden na zijn geboorte storte ik in. Ik had toen een postnatale depressie. Ik huilde heel veel en voelde me erg alleen en kon er niet goed over praten. Heb toen anti-depressiva (xerosat) gekregen en dat hielp. En ben ook met iemand gaan praten en dat hielp ook. Er zat nog veel onverwerkt verdriet en boosheid bij mij van vroeger. Maar ik zat toen ook in WW (was namelijk ontslagen) en moest dus solliciteren terwiijk ik eigelijk helemaal niet wilde werken, maar ik moest wel want anders zouden we finanancieel niet redden. Alles bij elkaar was gewoon te veel en ik storte in. Heb ongeveer 3 a 4 maanden in ziektewet gezeten en het ging steeds beter en uiteindelijk ook de medicijnen langzaam afgebouwd.
En ik heb ook een dochter, 14 maanden, en weer toen zij 9 maanden was storte ik in. Was verschrikkelijk moe (komt doordat ze nog steeds niet doorslaapt, nu nog niet) en ze is een moeilijke eter.....(dat gaat nu redelijk goed), maar ja als moeder maak je je verschrikkelik druk als je kind niet goed eet. Ik voelde me een slechte moeder, kon geen geduld meer opbrengen, was snel boos, en mijn arme kinderen moesten het ontgelden. En er kwamen zelfs gedachten in me op dat ik liever geen kinderen had willen hebben, en meteen spijt van die gedachte.
Volgens huisarts was ik niet depressief maar moest wel oppassen want ik zat er wel tegen aan. En ik kon nu geen medicijnen slikken omdat ik nog borstvoeding geef. Heb nu weer paar maanden in ziektewet gezeten. En langzaam aan gaat het nu weer wat beter. Nog niet helemaal. Zijn nog dagen dat ik echt gewoon moeite heb om de dag door te komen. Maar een dagritme hebben met de kinderen helpt om de dag door te komen. En met de kinderen gaat het goed. En ik heb geluk met mijn kinderen. Ze zijn allebei heerlijke vrolijke kinderen. En de een is een makkelijke slaper en eter en de andere juist een moeilijke eter en slaper. En ik moet gewoon meer naar hun kijken, ze zijn gelukkig en blij en lachen de hele dag. En ik moet gewoon proberen daarvan te genieten. Hoe moeilijk dat soms ook is.
Het advies wat ik je zou willen geven, probeer met iemand erover te praten, je vriend/man, een vriendin, (schoon)moeder/vader of een profesioneel iemand. Wat mij ook erg hielp was om mijn gedachten op te schrijven. Om de paar dagen schreef ik in mijn dagboek. En het hielp om van me af te schrijven.
En ik wil ook met je "praten" (via dit forum, mail of zelfs via de telefoon)........
In ieder geval heel veel sterkte en probeer te genieten van je kinderen.
Groetjes Chantal
