Hallo, ik ben normaal geen forum persoon maar ik voel me zo alleen.
IK was 6 weken zwanger en ik woon met mijn man en 3 kinderen in Zweden. We wilde toch nog een 4e. Vanaf het begin van de zwangerschap vond ik alles raar, ik was al 5 keer zwanger geweest, 3 keer goed gegaan en 2 miskramen, maar dit was anders. Te. Eerste veel te vroeg positief getest en vanaf dag 1 bruin bloed verlies. Hier krijg je pas vanaf 12 weken een echo en voor een vroege echo moet je naar een prive kliniek, alleen in uitzonderlijke gevallen doet de gynaecoloog een echo met 6-7 weken. Blijkbaar was ik niet uitzonderlijk genoeg want ik kwam niet in aanmerking en mijn verloskundige vond het allemaal niet verontrustend. Ik wel, ik voelde dat ik zwanger was maar dat er iets absoluut niet klopte. Gister ineens ook pijn links in mijn buik. We wonen hier op het platte land, 1,5 uur van het ziekenhuis en 3 kinderen thuis. Dus ik stel voor aan mijn man dat ik gewoon mezelf naar het ziekenhuis rij, de pijn was niet heel erg, doffe pijn. Hier heeft gynaecologie een eigen acute afdeling waar je altijd terecht kan. Ik had de auto nog niet geparkeerd of ik verging van de pijn. Ik ben nog naar binnen gestrompeld en toen ging alles heel snel. Echo, foute boel, kloppend hartje maar in de linker eileider die het ieder moment ging begeven. Ik was daar helemaal alleen en heb mijn man en kinderen pas vanochtend weer gezien.
Ik kan niet goed in woorden brengen wat ik voel. Ergens voel ik me zo schuldig, ik had zo veel pijn dat ik niets liever wilde dan "er van af zijn". Maar vlak voor de operatie dacht ik, het is een leven, dit is een gezond vruchtje wat een babytje had kunnen worden. Ik heb er een connectie mee gemaakt, het hoort bij mij en dalijk is het...poef weg, uitgedoofd. Ik ben ook boos, ik bedoel wat is de zin hier van, een leven dat 6 weken heeft mogen bestaan met 0 kans om ooit geboren te worden. Ik weet dat sommige mensen zeggen dat het slechts een klompje cellen is maar ik heb bij iedere zwangerschap, met uitzondering van de miskramen, direct het leven gevoeld. En ik voel me naast deze dingen ook nog eens een enorme verwende aansteller. Ik heb toch al 3 kinderen, waar zeur ik nou over. Moet er dan echt nog een 4e bij. Misschien is dit wel een teken dat we moeten stoppen.
Sorry voor mijn filosofisch gebrabbel maar deze dingen gaan nu door me heen. Misschien schrijf ik het meer voor mezelf, maar ergens hoop ik dat iemand dit herkent, zodat ik me niet meer zo allen voel misschien.
IK was 6 weken zwanger en ik woon met mijn man en 3 kinderen in Zweden. We wilde toch nog een 4e. Vanaf het begin van de zwangerschap vond ik alles raar, ik was al 5 keer zwanger geweest, 3 keer goed gegaan en 2 miskramen, maar dit was anders. Te. Eerste veel te vroeg positief getest en vanaf dag 1 bruin bloed verlies. Hier krijg je pas vanaf 12 weken een echo en voor een vroege echo moet je naar een prive kliniek, alleen in uitzonderlijke gevallen doet de gynaecoloog een echo met 6-7 weken. Blijkbaar was ik niet uitzonderlijk genoeg want ik kwam niet in aanmerking en mijn verloskundige vond het allemaal niet verontrustend. Ik wel, ik voelde dat ik zwanger was maar dat er iets absoluut niet klopte. Gister ineens ook pijn links in mijn buik. We wonen hier op het platte land, 1,5 uur van het ziekenhuis en 3 kinderen thuis. Dus ik stel voor aan mijn man dat ik gewoon mezelf naar het ziekenhuis rij, de pijn was niet heel erg, doffe pijn. Hier heeft gynaecologie een eigen acute afdeling waar je altijd terecht kan. Ik had de auto nog niet geparkeerd of ik verging van de pijn. Ik ben nog naar binnen gestrompeld en toen ging alles heel snel. Echo, foute boel, kloppend hartje maar in de linker eileider die het ieder moment ging begeven. Ik was daar helemaal alleen en heb mijn man en kinderen pas vanochtend weer gezien.
Ik kan niet goed in woorden brengen wat ik voel. Ergens voel ik me zo schuldig, ik had zo veel pijn dat ik niets liever wilde dan "er van af zijn". Maar vlak voor de operatie dacht ik, het is een leven, dit is een gezond vruchtje wat een babytje had kunnen worden. Ik heb er een connectie mee gemaakt, het hoort bij mij en dalijk is het...poef weg, uitgedoofd. Ik ben ook boos, ik bedoel wat is de zin hier van, een leven dat 6 weken heeft mogen bestaan met 0 kans om ooit geboren te worden. Ik weet dat sommige mensen zeggen dat het slechts een klompje cellen is maar ik heb bij iedere zwangerschap, met uitzondering van de miskramen, direct het leven gevoeld. En ik voel me naast deze dingen ook nog eens een enorme verwende aansteller. Ik heb toch al 3 kinderen, waar zeur ik nou over. Moet er dan echt nog een 4e bij. Misschien is dit wel een teken dat we moeten stoppen.
Sorry voor mijn filosofisch gebrabbel maar deze dingen gaan nu door me heen. Misschien schrijf ik het meer voor mezelf, maar ergens hoop ik dat iemand dit herkent, zodat ik me niet meer zo allen voel misschien.