Herstellende van een burnout en een kinderwens! Wie herkent dit?

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo allemaal,

Laat ik mijzelf even voorstellen: ik ben Suzanne, ik ben getrouwd met Jeroen en we hebben samen een zoontje, Bram, van ruim 2 jaar.

In maart van dit jaar ben ik met burnout thuis komen te zitten. Inmiddels ben ik herstellende en werk ik weer een aantal uur per dag. Voordat de burnout zich aandiende, waren mijn man en ik het erover eens dat we graag een tweede kindje zouden willen. We hadden besloten rond de zomer te beginnen, maar toen kwam de burnout er tussendoor. We willen allebei erg graag een kindje, maar ik twijfel heel erg of het goed is voor mijn lichaam en of ik het erbij kan hebben. Sinds een week of 2-3 gaat het weer slechter met me en dan slaan de twijfels toe: kan ik het wel aan? Wat als het nog slechter met me gaat? Hoe lang moeten we nog wachten totdat de burnout weg is? Wat als ik zwanger ben en de burnout weer toeslaat?

Begrijp me goed: wij zijn heel erg blij met onze zoon, maar onze kinderwens is nog niet helemaal compleet! Het zwanger worden van de eerste ging helaas ook niet zonder slag of stoot: uiteindelijk hebben we 2 jaar moeten wachten voordat we zwanger waren. We weten niet of het dit keer weer zo lang zou duren en daarom wilden we eigenlijk ook niet te lang wachten! Maar ja, elke zwangerschap is anders. Mijn vorige zwangerschap ging goed: ik was een beetje misselijk de eerste weken, maar verder had ik geen problemen. Maar ja, met die burnout erbij, weet ik niet of het nu wel zo makkelijk zou zijn.

Graag zou ik willen weten of er meer mensen in deze situatie hebben gezeten of zitten, of mensen die een soortgelijke situatie hebben gehad. Ik ben benieuwd wat jullie besloten hebben en hoe dat is uitgepakt. Misschien dat jullie verhalen me helpen een beslissing te nemen…

Alvast ontzettend bedankt voor jullie reacties!

Groetjes, Suzanne

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hi Suzanne, zelf heb ik geen burn-out. Ken de term, maar weet er denk ik niet genoeg over. Het eerste wat dan in me op komt is de vraag, weet je wat de reden van je burn-out is.

Zelf heb ik best veel meegemaakt in mijn leventje en gebeuren er de laatste tijd ook nog veel dingen. Ook wij hebben goed nagedacht over onze kinderwens. Ik heb namelijk lichamelijk beperkingen waardoor ik gedeeltelijk rolstoel moet gebruiken. Dan speeld de vraag: is het erfelijk? Kan ik wel een goede mama zijn en ga zo maar door.

Een keuze kunnen we hier niet voor je maken. We kunnen alleen een luisterd oor bieden. En jij weet zelf het best hoe je je voeld en hoe het nu gaat samen met je man en zoontje. Dat jullie twee jaar op dit wondertje hebben moeten wachten is heel wat zeg. Dan zou ik denken van als je beide zeker weet en voeld dat jullie gezinnetje nog niet compleet is, geniet gewoon lekker en dan komt het vast vanzelf goed. Je bent niet zomaar ineens zwanger hè. Je kunt voor jezelf dingen op een rijtje zetten. Je voeld het zelf het beste meis.

Veel geluk! Liefs Nathalie

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Hallo;

Zal me ook eerst even voorstellen, ik ben Marie en 25 jaar! Ik ben  al 6 1/2  jaar samen met mijn vriend waarvan we 4 jaar samen wonen! We zijn nu een jaar bezig met kinderen, wat dus nog niet echt wil lukken! In januari ben ik ook bij huis komen te zitten, noem het een brun out, ik geef het liever zelf geen naam! Ik was in ieder geval over vermoeid! Ik ben het type dat gauw teveel hooi op mijn vork neemt zeg maar! En me veel aantrek! Ik werk in de gehandicaptenzorg wat wel erg intensief is, ik vind het hartstikke leuk maar we werken veel en onregelmatig, alles was me gewoon even te veel! Ben wel vrij snel weer aan het werk gegaan! Na een maandje, ben toen wel eerst halve dagen gaan werken! Nu gaat alles weer goed! Ik was toen dus al bezig om zwanger te worden, ik denk wel dat stres mee speelt voor het niet willen lukken! Ik ben nu erg veel bezig met kinderen waardoor ik af en toe ook weer wat gestrest ben! Maar nu voel ik het aan komen en kan ik een stapje terug doen, voor heen zag ik dit niet of widle ik dit niet zien! Ik hoop voor je dat het stukje bij beetje beter gaat! En dan volgt de rest zelf, spreek uit ervaring!

Liefs Marie

 

[ANONYMOUS_USERNAME]

Lieve Suzanne.

Het is alsof ik mijn eigen verhaal lees.
Ik ben 1 januari gestopt met de pil. We zouden op 2 mei gaan trouwen.
Toen sloegen de stoppen door. 18 februari. BURN OUT.
Eerst wil je het niet geloven, niet accepteren met alle verdriet en ellende van dien.
Mijn burn out was zo heftig dat mijn lever niet goed functioneerde en ik kwam in de medische molen terecht. Mijn man en ik besloten nog maar even te wachten met 'proberen' tot de uitslag daar was. In April kreeg ik goed nieuws, het was niets ernstigs. Ik heb met de arts overlegd en die zei dat ik mijn kinderplannen door kon zetten.

Inmiddels was ik door de huisarts verwezen naar een psychiatrisch verpleegkundige en had daar geregeld sesies. Ook ging ik op controle bij mijn huisarts.
Ik heb met zowel de psych, als de huisarts , als de internist overlegd.
Die vinden dat ik zelf de beslissing moet maken of ik me er goed genoeg voor voel om zwanger te willen worden. Het is me dus niet afgeraden.

Dus wat ik je wil zeggen is, luister naar je eigen lichaam!!!
Mensen bemoeien zich al genoeg met je. Iemand die geen burn out heeft gehad heeft geen flauw benul wat jij meemaakt.
In mijn omgeving zijn mensen heel snel met hun opmerkingen van : "dat we moeten wachten" en "er vooral niet mee moeten beginnen tot ik me weer helemaal goed voel.

Jij en je man voelen goed genoeg aan wanneer je kunt gaan proberen. Want wanneer is een burn out over??? Dat duurt maanden, misschien wel jaren voor je weer helemaal toppie bent.

Ik werk nu 3 uur per dag ( voorheen 45 per week)
Mijn man en ik hebben uitgebreid gesproken en overlegd. Wij zijn al aan het proberen.
En ik hou me aan de adviezen van de dokter en de psych, als je lichaam er niet klaar voor is wordt je ook niet zwanger.

Ik wens je heel veel succes, en ik bedoel deze mail alleen positief. Er komt een eind aan zo'n burn out? Wanneer kan ik je ook niet vertellen, maar het komt goed.
Ik zou het fijn vinden als je op mijn mailtje reageert.
Liefs Daisy