Het afscheid

A

ANONYMOUS_USERNAME

Op het mei-forum waar ik thuishoorde, heb ik deze reactie ook gezet, maar omdat ik, als ik eraan toe ben, op dit forum verder zal schrijven, wil ik het hier ook neerzetten. Ik heb hier tenslotte ook mijn begin al gemaakt en wil jullie meteen bedanken voor jullie reacties hierop. Die geven veel steun, ook al ken ik jullie niet.

Er zijn geen woorden voor om te beschrijven wat er afgelopen week
allemaal gebeurt is. Vanaf donderdag zijn we deze klap gaan verwerken
en meteen dingen gaan regelen om alles te laten verlopen zoals wij het
wilden. Het belangrijkste hierin was het kiezen van een naam, want die
hadden we nog niet.

Ook het nadenken over het laatste afscheid is iets wat moest gebeuren.
Gelukkig hadden we hiervoor nog wat tijd voor de geboorte, zodat we
rustig ons gevoel konden volgen.



Maandagochtend zijn we naar het ziekenhuis gegaan. Nadat de 1e
tabletten ingebracht waren, kwam er al snel een reactie van mijn
baarmoeder. Omdat het ziekenhuis aangegeven had dat ik geen pijn hoefde
te hebben, heb ik bij de 2e dosis pillen meteen om een verdoving
gevraagd. Dit werd een ruggenprik. Dit was een goede beslissing want
hierna voelde ik totaal geen pijn meer en was is volledig ontspannen.
Zelfs de emoties schoven naar de achtergrond.

Gedurende de dag kwam er langzaam wat ontsluiting op gang. Het heeft
echter tot laat in de avond geduurd voordat het genoeg was. Toen we net
wilden gaan slapen, begon ik weer pijn te voelen. Mijn onsluiting bleek
voldoende en mijn water werd gebroken. Bas kwam al snel hierna (0.47
uur) ter wereld. Een heel klein maar mooi mannetje, dat groot was voor
de zwangerschapsduur, al wel 650 gram.

Bas is op mijn borst gelegd waar wij hem konden bewonderen en van
hem konden genieten. We hebben veel foto's gemaakt. Vanuit het
ziekenhuis kregen we ook alle ruimte om met zijn drieen te zijn.

Het ziekenhuis heeft afdrukken van zijn handen en voeten gemaakt, zodat we iets tastbaars van hem hebben.


De nacht heeft hij naast mijn bed gestaan. Dinsdagochtend is hij door
de zuster meegenomen voor een obductie (autoptie) Het is vreselijk
moeilijk om dan al afscheid te moeten nemen van je kind. Wij zijn samen
met ons verdriet, naar huis gegaan. Gelukkig kregen we snel een
telefoontje van het ziekenhuis dat de obductie klaar was en Bas terug
was op de afdeling. Omdat hij donderdag gecremeerd zou worden, hebben
wij ervoor gekozen om hem woensdagochtend op te halen en hem nog 1
nachtje in zijn eigen kamer te laten 'slapen' Zo konden wij ook nog
iets langer van ons ventje genieten. Ook was er zo de mogelijkheid voor
familie en vrienden om ons wondertje te bekijken.


Donderdagochtend hebben wij voor de laatste keer met tranen in onze ogen, afscheid genomen en het kistje gesloten.

We hebben hem zelf naar het crematorium gebracht. Vandaag hebben
wij zijn as weer opgehaald, zodat Bas nu weer thuis is tot we weten wat
we met zijn as willen doen.



Voor ons komt nu de tijd om dit grote verlies een plekje in ons leven
te geven. Het zal een lange en moeilijke weg zijn. Ons leven zal nooit
meer het zelfde zijn.


We zullen ons mannetje nooit vergeten. Hij zal altijd een plek in ons hart hebben.

 
Hoi,

je beschrijft het de geboorte en die paar dagen erna erg mooi. Hopelijk helpt het bij het verwerken van je verlies. Nogmaals: enorm veel sterkte en kracht toegewenst.
Wij hebben onze zoon in februari verloren en ook hij is gecremeerd. Omdat we zijn as niet in een gewone pot wilden hebben, hebben we een urn laten maken. Later hebben we ashangertjes gekocht en nog een mooi glazen voorwerp.
Als je er aan toe bent moet je eens kijken op www.asbestemming.com Meneer van der Schaaff heeft werkelijk prachtige spullen en je kunt ook van urnen naar eigen wens (vorm en kleur) laten maken. Ons heeft het erg goed gedaan om met de as bezig te zijn en er een mooie urn voor te ontwerpen.

Heel veel sterkte,
keesje
 
Lieve Patricia,

Volgens mij hebben wij samen op het september 2007 forum gezeten, van onze eerste zwangerschap, toch??

Ik heb je verhaal gelezen, wat vreselijk verdrietig voor jullie, ik heb er kippevel van en heb een enorme brok in mij keel. Ik las een tijdje terug dat je zwanger was en dacht je toen al te herkennen. Volgens mij hadden we destijds vrijwel gelijk een miskraam en dus was ik voor jullie toch extra blij als toen ik las dat je nu weer zwanger was en dat het nu wel goed leek te gaan...

Ik wil jullie enorm veel sterkte wensen in deze onvoorstelbaar moeilijke tijd, ik denk aan je!

Mickey
 
Lieve Pat,

ook ik lees je verhaal met tranen in mijn ogen. ik hoorde thuis op het juni-forum en ben afgelopen woensdag met 17 weken zwangerschap bevallen van ons reeds overleden kindje *Angel. er was helaas al eerder in de ontwikkeling al iets mis, waardoor we niet weten wel geslacht *Angel heeft.

ik vind het echt verschrikkelijk voor je en je verhaal klinkt heel herkenbaar.
ik kan wel zeggen dat ik begrijp hoe je je voelt, maar dat is niet zo, iedereen is anders, maar ik kan zeker wel begrijpen wat je moet doormaken.

wat ontzettend fijn dat ze in het ziekenhuis zo met je hebben meegedacht, mbt die voet-en handafdrukken. erg fijn dat jullie die tijd hebben gekregen.

het zal nog een hele tijd duren voordat je dit een plaatsje kan geven, maar dat mag.

Ik hoop dat de toekomst jou en mij toch nog een hoop goeds mag brengen. Ik weet niet of je weer (snel) wilt proberen om zwanger te worden, maar hoop dat we dan samen mogen verhuizen naar een nieuw forum.

Liefs Sylvia

 
Hallo

Ik wil je heel veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd.
Het is mij allemaal zo herkenbaar.
Ik heb vorig jaar in januari mijn dochtertje verloren met een zwangerschap van 38 weken verloren.
In het begin van die zwangerschap tot 38 weken was er eigenlijk helemaal niks mis mee.
Op 3 januari kreeg ik hevige krampen in mijn buik, ik vergeet het nooit meer , het was op de dag dat mijn moeder jarig was.
Dus ik belde haar af om te zeggen dat ik niet kon komen.
We hadden de gyn gebeld , ook om te zeggen dat ik de dag van tevoren vol op leven heb gevoeld en die dag had ik helemaal niks gevoeld.
Ik moest dus die kant op komen.
Want ze dachten dat ik aan het bevallen was.
In het ziekenhuis aangekomen , werd gelijk met een doptone geluisterd.
Ze konden geen hartslagje vinden.
Met een echo gekeken, toen werd onze droom een drama.Onze dochter is met 38 weken overleden.Op 5 januar ben ik bevallen.We hebben obduckie laten doen, en daarin is uit gekomen ( domme pech)
Wij zijn heel erg goed opgevangen in het ziekenhuis en ook hebben zij een echte fotograaf geregeld om van ons anouk fotos te maken. En we hebben ook haar voet en hand afdrukjes gekregen.
We hebben ze op 11 januari laten cremeren.We van haar voetafdrukje een tatto laten zetten met haar as erin.
En we hebben een urrentje laten maken van glas waar ze het as in hebben geblazen, je kan er ook een thee lichtje in doen.
We hebben speciaal een eigenhoekje voor haar gemaakt.Nu zijn we een jaartje verder
heb het heel erg zwaar gehad.
En zeker dat ik weer opnieuw zwanger ben.
Alles komt weer naar boven .
Toen ik weer ondekte dat ik zwanger was , ik was wel blij maar toch heel erg bang.
Ik leef niet meer in een roze wolk , ook al probeer ik wel tegenieten.

Nog maals ik wens jou en je pantner heel veel sterkte.

Groetjes peggy mama van *anouk 05-01-07*
en 26 weken zwanger.
 
wat een verhaal
Weet even niet zo goed wat verder te zeggen behalve heel veel sterkte met het verwerken van jullie verlies... dit kindje (al onze kindjes) was zo gewenst en al zo onderdeel van je dromen en gedachtes....

groetjes,
Marije
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan