Hoi allemaal,
Ik heb me nu toch maar aangemeld, moet mn verhaal toch maar eens kwijt denk ik, het wordt tijd dat ik uit de ontkenningsfase kom.
In januari 2006 heb ik een miskraam gehad na 7 weken, maar ik weet dat het al eerder misgegaan is, want nadat ik vijf dagen over tijd was (de dag dat ik de test had gedaan) werd ik na een pijnlijke ingreep bij de huisarts (voor iets anders) heel erg duizelig en dat ging niet snel over en dat heb ik normaal nooit, en ik had in de weken daarna heel licht bloedverlies af en toe.
Na de mk heb ik een tijdje rustig aan gedaan en niet heel erg mn best gedaan, maar af en toe voelde ik wel dat het raak was maar werd ik gewoon ongesteld. De afgelopen drie maanden zelfs even helemaal gezorgd dat ik niet zwanger kon worden om mn lichaam even tot rust te laten komen, deze maand was ik weer 'begonnen', en ik voelde dat het meteen weer raak was, ik had pijn in mn borsten en pijn in mn buik op het moment van de innesteling, mn reukvermogen werd veel sterker en meer van dat soort dingen die ik de eerste keer ook had. Maar vandaag dus weer na drie dagen over tijd ongesteld geworden, terwijl ik heel regelmatig ongesteld ben normaal. Mn ongesteldheid is wel weer heftiger nu. Ik weet gewoon bijna zeker dat de bevruchting en innesteling wel plaats vind, maar het wil gewoon niet blijven zitten, ik wordt daar heel verdrietig en machteloos van. Klinkt misschien raar allemaal maar mn ik voel veel meer sinds de mk, zoals anderen op het forum ook al zeiden.
Dus ik moet gewoon de moed erin houden, maar het begint nu wel erg lang te duren, want ik ben in december 2001 al gestopt met de pil en toen een paar jaar tevergeefs bezig geweest zwanger te worden. Ik heb toen het rondje gyn-onderzoeken gehad maar alles was goed, gewoon teveel stress denk ik. Op een gegeven moment gingen mn vriend en ik uit elkaar en heb ik een nieuwe vriend gekregen, waar ik nu ook al bijna twee jaar mee probeer zwanger te worden, maar op een relaxtere manier, gewoon geen voorbehoedsmiddelen en maar kijken hoe het gaat, niet precies op het juiste moment enzo want dat geeft alleen maar stress. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn en dat lukt aardig maar het verdriet komt toch steeds boven. Met mn vriendinnen kan ik er niet goed over praten, die zijn allemaal zwanger en met baby's in de weer en ze kijken toch anders naar me omdat ze weten dat ik er al zo lang mee bezig ben, hoewel het voor mij allemaal lang niet zo "erg" is als zij denken. Misschien dat het helpt om hier op het forum erover te praten, het lezen van jullie berichten helpt ook al goed. En is er misschien iemand die dingen in mijn verhaal herkent?
Pff een heel verhaal is het geworden, ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Groetjes van Lin
Ik heb me nu toch maar aangemeld, moet mn verhaal toch maar eens kwijt denk ik, het wordt tijd dat ik uit de ontkenningsfase kom.
In januari 2006 heb ik een miskraam gehad na 7 weken, maar ik weet dat het al eerder misgegaan is, want nadat ik vijf dagen over tijd was (de dag dat ik de test had gedaan) werd ik na een pijnlijke ingreep bij de huisarts (voor iets anders) heel erg duizelig en dat ging niet snel over en dat heb ik normaal nooit, en ik had in de weken daarna heel licht bloedverlies af en toe.
Na de mk heb ik een tijdje rustig aan gedaan en niet heel erg mn best gedaan, maar af en toe voelde ik wel dat het raak was maar werd ik gewoon ongesteld. De afgelopen drie maanden zelfs even helemaal gezorgd dat ik niet zwanger kon worden om mn lichaam even tot rust te laten komen, deze maand was ik weer 'begonnen', en ik voelde dat het meteen weer raak was, ik had pijn in mn borsten en pijn in mn buik op het moment van de innesteling, mn reukvermogen werd veel sterker en meer van dat soort dingen die ik de eerste keer ook had. Maar vandaag dus weer na drie dagen over tijd ongesteld geworden, terwijl ik heel regelmatig ongesteld ben normaal. Mn ongesteldheid is wel weer heftiger nu. Ik weet gewoon bijna zeker dat de bevruchting en innesteling wel plaats vind, maar het wil gewoon niet blijven zitten, ik wordt daar heel verdrietig en machteloos van. Klinkt misschien raar allemaal maar mn ik voel veel meer sinds de mk, zoals anderen op het forum ook al zeiden.
Dus ik moet gewoon de moed erin houden, maar het begint nu wel erg lang te duren, want ik ben in december 2001 al gestopt met de pil en toen een paar jaar tevergeefs bezig geweest zwanger te worden. Ik heb toen het rondje gyn-onderzoeken gehad maar alles was goed, gewoon teveel stress denk ik. Op een gegeven moment gingen mn vriend en ik uit elkaar en heb ik een nieuwe vriend gekregen, waar ik nu ook al bijna twee jaar mee probeer zwanger te worden, maar op een relaxtere manier, gewoon geen voorbehoedsmiddelen en maar kijken hoe het gaat, niet precies op het juiste moment enzo want dat geeft alleen maar stress. Ik probeer er niet teveel mee bezig te zijn en dat lukt aardig maar het verdriet komt toch steeds boven. Met mn vriendinnen kan ik er niet goed over praten, die zijn allemaal zwanger en met baby's in de weer en ze kijken toch anders naar me omdat ze weten dat ik er al zo lang mee bezig ben, hoewel het voor mij allemaal lang niet zo "erg" is als zij denken. Misschien dat het helpt om hier op het forum erover te praten, het lezen van jullie berichten helpt ook al goed. En is er misschien iemand die dingen in mijn verhaal herkent?
Pff een heel verhaal is het geworden, ben benieuwd wat jullie ervan vinden.
Groetjes van Lin