<p>We hebben het bijna overleefd... het eerste jaar en ik weet niet waarom maar ik heb zin om van me af te schrijven... letterlijk het eerste jaar van me af te schrijven. <br /><br /></p><p>Ik dacht dat het nooit meer goed zou komen, nooit meer de oude zou worden, mijn relatie dit nooit zou overleven en God wat hebben we ons best moeten doen om het te laten slagen. <br />Ik durf met alle oprechtheid en voluit maar met gepaste trots van de daken te schreeuwen; WAT WAS DIT ZWAAR!!! <br />Het is het allerzwartste jaar uit heel mijn leven geweest en dat terwijl het de mooiste had moeten zijn en vol ongeloof jank ik nu tranen met tuiten omdat alles is goedgekomen daar waar ik dacht dat ik nooit een band zou krijgen met mijn dochter, dat het eindeloze huilen nooit meer zou stoppen, dat ik voor altijd zo verstrooid zou blijven en me altijd zo ellendig zou voelen...En gewoon vooral niet mezelf! want jeminee die postnatale depressie heeft mij en mijn gezin diep geraakt. En ik kan nog terug naar die doofheid die ik voelde maar ik kijk er vanuit mijn eigen ogen naar, ik kan het voelen met mijn eigen gevoel in plaats van die van het ongelukkige wezen dat in mij kroop toen ik zwanger raakte... en dat is nieuw want ik wist niet of ik dat ooit nog zou kunnen. <br /><br />Ik ben er weer, ik ben weer terug en het schuldgevoel heeft niet meer de overhand. Ik kan eindelijk... eindelijk naar mijn prachtige meisje kijken en vol liefde en vanuit mijn hart benoemen; jij bent van mij en je bent het mooiste bezit in mijn hele bestaan. <br />Ik voel me oprecht trots zonder dat ik hoef te doen alsof.</p><p>ik kan naar mijn dikker geworden lijf kijken zonder mij daarover verdrietig te voelen zoals ik de afgelopen 12 maanden deed maar zeker weten dat dit ook wel weer goed komt. </p><p>Ik ben moeder, maar ook weer mezelf. Eindelijk... eindelijk begin ik balans te voelen. Eindelijk wil ik weer leven en ook echt gelukkig zijn. Eindelijk kan ik loslaten wat anderen vinden, denken en doen. Eindelijk. </p><p>Er heerst zo een taboe op je slecht voelen tijdens de zwangerschap en nieuwe moeder zijn. Maar ik was die vrouw. Die ontzettend ongelukkige nieuwe moeder die de balans maar niet kon vinden, die niet meer wist wie ze zelf was. Als iemand een half jaar geleden tegen mij had gezegd; “het komt wel goed”. Dan had ik het niet geloofd... maar het kwam goed. Met mij, met mijn man, met mijn baby, met mijn eigenwaarde, met mijn zin in het leven, met onze slaap, met het geluk. <br /><br /></p><p>voor alle mama’s die het zwaar hebben in dat loodzware eerste jaar, hou vol.. het wordt beter. 
</p>
</p>