Het hakt er wel in...

A

ANONYMOUS_USERNAME

Eigenlijk mag ik niet klagen. Ik heb een gezonde dochter op de wereld gezet nog maar 2,5 week geleden. Ze slaapt al lekker door en is een tevreden meisje!

Mijn andere 4 kinderen zijn ook allemaal gezond en ik heb nooit te maken gehad met krampjes, moeilijke slapers of huilers

De overgang naar 2, 3 en zelf 4 kinderen was nauwelijks merkbaar, maar een vijfde....
Dat hakt er wel in!

Ik vind het heerlijk hoor, maar het is wel pittig. Maar omdat je alles al weer doet en het gezinsleven doorgaat wil het niet zeggen dat die keizersnede pas 2,5 week geleden is en dat ik me ook maar constant goed moet voelen of dat ik niet meer moe mag zijn.

Hebben jullie dat ook, dat je soms het gevoel hebt dat er te veel van je verwacht wordt?
 
Jaa! Heel herkenbaar hoor.
Ik heb er dan geen vijf maar ik vind drie ook behoorlijk pittig.
Wat je zegt alles draait gewoon door.
En je wil ook dat alles goed geregeld is voor de rest van t gezin (huishouden gedaan, school dingen voor de kinderen etc).

Ik ben dan wel een week verder maar fysiek voel ik t heus nog wel.
En geestelijk, tsja ik ben zo moe. Voel me een soort afgevlakt. Normaal gesproken kan ik echt genieten va dingen en merk nu dat t allemaal wat minder is.

Ook merk ik nu dat iedereen weer moet wennen, zoeken naar een nieuwe balans in t gezin.
Jongens zijn best wel lastig op t moment. Vragen de hele tijd aandacht en er is de hele tijd strijd.

Probeer hun ook aandacht te geven.
En dan ergens roept een stemmetje dat ik mijn man ook wel wat meer aandacht mag geven maar daar kom ik op t moment helemaal niet aan toe....

Dus ja.... Dat gevoel dat je veel 'moet' en wil en dat dat dus niet altijd lukt ken ik maar al te goed.

En ondanks dat ik weet dat ik echt moet genieten van deze tijd lukt het ook niet constant.

Pittig is het gewoon! En dat mag ook best gezegd worden.

Iemand zei ooit eens tegen mij: het leven met een baby is een hele zware periode met geluksmomenten.
En zo ervaar ik t inderdaad ook.
 
Heel herkenbaar! Al ben ik al wel weer aan het opkrabbelen en begint de rust hier iets meer weder te keren. Ik weet wel dat ik tegen mijn man zei: ik denk dat je geen idee hebt hoeveel de bevalling fysiek en emotioneel heeft gekost. Mensen vergelijken zomaar moe zijn met de vermoeidheid na een bevalling ik denk dat dit anders voelt. Dat doffe gevoel herken ik hoor. Zeker als ik moe ben. Krijg dan last van mijn rug, nek en later hoofd dan is alles me teveel en sluit ik me af. Als dat niet kan merk ik dat het me echt teveel wordt. Draaierig, mopperen, snel alles doen om maar klaar te zijn.
Tussen manlief en mij was het ook weer wennen. We nemen nu bewust de tijd voor elkaar en zorgen ervoor dat we er beide even tussenuit kunnen als is het maar voor een boodschap. Dit werkt goed.
De oudste is erg wisselend per dag. Soms super lief en rustig. Maar soms ook jengelig en een tornado. Het is voor hem ook erg lastig en wennen dat snap ik, maar heb soms de puf niet.. en dan voel ik me schuldig. We doen al rustig aan, niet teveel bezoek, structuur maar soms. Gelukkig konden we lekker aan dr wandel van de week. Was best lekker weer. Daar genieten we allemaal van. Daarna drinken met een snoepie, top middag :)
Ik geniet nu wel meer dan bij de eerste. Maar voel me soms ook schuldig omdat ik bang ben dat ik niet genoeg geniet maar eigenlijk ga ik pas genieten als ze een half jaar zijn :) misschien moet ik me daar bij neerleggen.
 
Oh ja de allerlaatste ik weet niet wat je zit te zeuren :) maar vraag me sowieso af hoe je het fysiek voor elkaar krijgt na een keizersnede en vijf kinderen. Daar is paardekracht voor nodig joh.

En mamma3007. Als je zo in de puinpoeder ligt na een zware bevalling en al zoveel doet... Misschien ook niet zo gek dat we ons nu zo voelen.
 
Hier ook!!
Het is lastig om de aandacht goed te verdelen. Zo was Jaël zijn eerste lachje niet naar mij, maar opa.
Ow wat is dat dan pijnlijk! Dan voel ik me schuldig en denk ik, ik wilde dat ik meer tijd had om ieder even veel aandacht te geven, maar dat komt er haast niet van.
Het is nu even doorbikkelen, maar ik moet ook zeggen dat ik de overgang iets te groot vind.. En ja we hebben er mee te dealen, maar het is een uitputtingsslag soms.
Mijn man laat mij er ook zoveel mogelijk uitgaan. Gelukkig gaat dat verder goed.
 
IMF: aandacht verdelen. Dat is hier ook een puntje hoor.
Jongens vragen continue om aandacht en bevestiging. Tussen hun twee is het momenteel een ernorme strijd. Hij zegt dit, hij doet dat, ik ben beter, sneller, liever, stouter, groter, kleiner.....en ga zo maar door.
Tussendoor ben je dan continue druk met de baby.

Pffff.....kom echt handen tekort.

Besloten om in de kerstvakantie ook even wat leuks met ze apart te doen.
Ook belangrijk en fijn voor jezelf.

Maar ja.

T scheelt voor jou dat de tweeling niet beter weet moet je maar denken.
Voor je oudste is t vooral een verandering.

 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan