Het kriebelt zo....

[Anoniem]

Tja hoe zal ik het zeggen...

Ik wil dolgraag een voor een tweede wondertje gaan! En ja ik was overtuigd dat ik nooit een 2de zou willen maar ja.... tijden veranderen ;-)
Nu zit ik alleen met het volgende... Mijn kerel... die wil absoluut NIET!
En hij wil er eigenlijk niet eens over praten. Ik heb het al wel een aantal x geprobeerd maar hij wil het niet horen.
Ik zou zo graag een broertje of zusje voor Kyra willen... En het liefst dan met niet heel veel leeftijdsverschil. Met andere woorden... Voor mij is de tijd rijp zeg maar..
Misschien een hele stomme vraag maar heeft iemand tips... ik weet namelijk niet meer zo goed   hoe ik tegen mijn mannetje moet zeggen dat ik heeeeeeel graag voor een 2de wil gaan klussen.

Liefs,

Frieda

PS: Voor de mensen met wie ik ook op hyves krabbel enzovoort.... Als je er iets over kwijt wil dan graag prive want niet heel de wereld hoeft dit te weten ;-)

 

[Anoniem]

Hoi Frieda,

Op zich een moeilijke situatie maar je moet er wel absoluut samen achter staan want een nieuw leven op de wereld zetten is niet niks. Daar moet je echt samen voor gaan. Ik zou een keer in de avond tegen je man zeggen dat je echt met hem wilt praten en er meteen bij zeggen dat dit niet betekent dat jouw mening ook doorgedrukt moet worden maar dat je wel je verhaal wilt doen. Dan kun je hem uitleggen hoe jij er in staat. Maar met kinderen is het wel zo dat als 1 iemand nee zegt het dus ook niet gebeurd. Leg jouw standpunt uit en zeg als hij nee blijft zeggen dat hij het moet zeggen als zijn mening is veranderd. Dan hoef je er ook niet steeds naar te vragen.
Heel veel succes ermee.

liefs

Linda

 

[Anoniem]

Hoi Linda,

Allereerst bedankt voor je advies! Ik vind het erg moeilijk allemaal hoor.
Ik kan ook niet zo goed mijn gevoel uitleggen als het er op aan komt. Misschien is het beter om hem een brief te schrijven om hem het een en ander uit te leggen.
Daarin kan ik altijd meer gevoel kwijt en zeg ik alles wat ik zeggen wil.. Vergeet nog wel eens wat. Ik wil het hem ook niet opdringen. Maar ik wil wel graag weten waar ik sta...
En het hoeft van mij ook niet perse nu maar zou het wel erg leuk vinden om te kunnen zeggen.. bijv. in dec. laat ik het spiraaltje weghalen. Maar ja...
Ik ben zo bang dat hij niet van zijn mening verandert en ik met een kinderwens blijf zitten. Tuurlijk ik ben ontzettend gelukkig met mijn meisje maar ik heb nog ruimte voor nog een kindje.... Snap je?

Liefs,

Frieda

 

[Anoniem]

Hoi Frieda,

Misschien is een broef schrijven inderdaad een beter idee, ik kan zelf ook altijd beter mijn gevoel kwijt op papier. Maar helaas is mijn man dyslectisch dus die doe ik daar nooit een plezier mee . Ik snap wel wat je zegt want voordat Marissa er was had ik ook een oergevoel. Je hoorde mijn eierstokken gewoon rammelen. Maar mijn man wilde ook nog niet. Ik heb toen nog ruim een jaar gewacht en walgde toen zo van het slikken van de pil. Dat druisde helemaal tegen mijn gevoel in. Ik heb toen via internet 100 condooms besteld en deze in het nachtkastje van mijn man gelegd. ik heb hem toen gezegd dat ik al 18 jaar aan de pil was en dit tegen mijn gevoel in ging. Ik heb toen tegen hem gezegd dat het dus vanaf nu aan hem was om te zorgen dat er geen kinderen zouden komen zolang hij niet wilde. Alle 100 condooms liggen er nu nog .
Vanaf dat moment wilde hij ook heel graag een kind. Bij ons heeft het nog een jaar geduurd voordat ik zwanger was, maar toen het zover was waren we ook samen blij. Een heel verhaal maar misschien dat je er iets mee kan.

 

[Anoniem]

Hoi Frieda,

Jeetje wat moeilijk zeg.... Ik zou inderdaad je gevoel op papier zetten en vragen of je een keer goed kunt praten.
Een vriendin van mij heeft het ook, haar man wil absoluut niet. Niet doordat hij zijn vrouw zag pijn lijden, maar doordat hun zoontje een hele slechte start had en 3 weken in het ziekenhuis heeft gelegen (ook op de ic).
Hij zegt: we hebben nu een gezond kind, klaar

Jij hebt met Kyra natuurlijk ook al het nodige meegemaakt, misschien zit je man daar heel erg over in en heeft hij het niet verwerkt.
Ik adviseer je hetzelfde als wat ik mijn vriendin adviseerde: praat met je man en probeer (als het bij hem komt doordat Kyra al veel ziek is geweest en geopereerd is) het samen te verwerken.

liefs Mariska

 

[Anoniem]

Hoi,

Ik heb verteld aan hem dat ik hem wat wil vertellen maar dat ik hem dat liever niet zeg maar dat ik hem een brief schrijf. Hij heeft geen enkel idee wat ik wil zeggen.
Ik weet niet of het komt omdat Kyra zo veel ziek is geweest. Voor Kyra wou hij helemaal geen kinderen. Hij vond het allemaal wel prima zo. Voor hem is het misschien alleen met Kyra genoeg maar voor mij niet. Als hij zegt dat er echt geen kleintje meer komt weet ik niet of ik daar wel vrede mee kan hebben. Heel moeilijk. Het hoeft van mij ook echt niet nu al... Wil echt nog wel even wachten. Maar dan is er naar toeleven voor mij al genoeg. Kyra heeft op dit moment ook nog te veel zorg nodig. Dus dat vind ik niet erg. Het ergste is gewoon dat hij telkens maar zegt dat het voor hem zo goed is. Terwijl bij mij mijn eierstokken rammelen....

Liefs,

Frieda