Vind het ergens zo erg dat ik dit nu schrijf, maar moet et ff van me af "praten" .....
Ik ben werkelijk dolgelukkig dat we weer zwanger mogen zijn en dat het alweer zo snel heeft mogen lukken.... Maar van de wel bekende roze wolk die velen tijdens hun zwangerschap kennen merk ik zelf maar weinig...
Heb zo weinig energie over en in mn koppie zoveel wat moet... En ja ik weet heel goed dat ook de vermoeidheid erbij hoort maar dat kun je niet uitleggen aan een baby.... ons zoontje is echt heel sweet maar tegelijk zeer ondeugend / ondernemend... dit vraagt extra veel energie. kan aan hem niet uitleggen dat mama even geen puf heeft om te spelen of eigenlijk het liefst zich nog even weer omdraait smorgens.... Hoewel ik soms lig te smeken in bed... pleaseeee ga asje asje asje blief nog even weer slapen.... maar structureel is onze kleine man om 6 uur parraat en slaapt met zn 11 maanden nog maar 1 keer per dag! Vorige week geprobeerd om tijdens dat slaapje zelf ook de ogen dicht te doen maar ik word zo beroerd weer wakker en ben een paar uur van slag, dat is dus geen succes. Dus nu maar besloten om gewoon lekker op de bank te kruipen, maar aan et einde van de dag als ik bijna weer niks uitgevroten heb en savonds om 8 uur uitgeput aan manlief vraag of hij alsjeblieft zelf koffie wil zetten springen me de tranen haast in mn ogen.... ik voel me dan zo schuldig. hij heeft de hele dag hard gewwerkt en moet dan thuis ook nog zelf koffie zetten vaak zn eten eerder ook nog koken omdat ik de lucht niet kan verdragen... Manlief vind het helemaal geen probleem is wil alles wel doen, ook in huis de klusjes geeft em allemaal niks.... zo lief!
Maar....
ik vraag me dan echt af waar de energieke mij is gebleven... En ja het is allemaal voor een goed doel,maar waarom valt het zo nu en dan zo f*cking zwaar....
Juist omdat ik dr een kleintje heb lopen zou ik moeten weten waar ik het voor doe.... waarom voelt dat dan niet zo..... ik word er zo treurig van....
Ik weet heel goed dat jullie het niet kunnen veranderen... is een kwestie van accepteren en hopen dat het over een paar weekjes iets beter word... Ik moet gewoon blij zijn dat het niet erger is als dit.... Maar toch is het wel prettig om gewoon ff van me af te schrijven....
Ik ben werkelijk dolgelukkig dat we weer zwanger mogen zijn en dat het alweer zo snel heeft mogen lukken.... Maar van de wel bekende roze wolk die velen tijdens hun zwangerschap kennen merk ik zelf maar weinig...
Heb zo weinig energie over en in mn koppie zoveel wat moet... En ja ik weet heel goed dat ook de vermoeidheid erbij hoort maar dat kun je niet uitleggen aan een baby.... ons zoontje is echt heel sweet maar tegelijk zeer ondeugend / ondernemend... dit vraagt extra veel energie. kan aan hem niet uitleggen dat mama even geen puf heeft om te spelen of eigenlijk het liefst zich nog even weer omdraait smorgens.... Hoewel ik soms lig te smeken in bed... pleaseeee ga asje asje asje blief nog even weer slapen.... maar structureel is onze kleine man om 6 uur parraat en slaapt met zn 11 maanden nog maar 1 keer per dag! Vorige week geprobeerd om tijdens dat slaapje zelf ook de ogen dicht te doen maar ik word zo beroerd weer wakker en ben een paar uur van slag, dat is dus geen succes. Dus nu maar besloten om gewoon lekker op de bank te kruipen, maar aan et einde van de dag als ik bijna weer niks uitgevroten heb en savonds om 8 uur uitgeput aan manlief vraag of hij alsjeblieft zelf koffie wil zetten springen me de tranen haast in mn ogen.... ik voel me dan zo schuldig. hij heeft de hele dag hard gewwerkt en moet dan thuis ook nog zelf koffie zetten vaak zn eten eerder ook nog koken omdat ik de lucht niet kan verdragen... Manlief vind het helemaal geen probleem is wil alles wel doen, ook in huis de klusjes geeft em allemaal niks.... zo lief!
Maar....
ik vraag me dan echt af waar de energieke mij is gebleven... En ja het is allemaal voor een goed doel,maar waarom valt het zo nu en dan zo f*cking zwaar....
Juist omdat ik dr een kleintje heb lopen zou ik moeten weten waar ik het voor doe.... waarom voelt dat dan niet zo..... ik word er zo treurig van....Ik weet heel goed dat jullie het niet kunnen veranderen... is een kwestie van accepteren en hopen dat het over een paar weekjes iets beter word... Ik moet gewoon blij zijn dat het niet erger is als dit.... Maar toch is het wel prettig om gewoon ff van me af te schrijven....