Hallo lieve meiden,
Het is nu 2 weken geleden dat ik een miskraam heb gehad en het gaat lichamelijk wel weer goed met mij. Met mijn hoofd kan ik er nog niet bij en ben nog erg verdrietig.
Gisterenmiddag ben ik op bezoek geweest bij mijn wijze oma van bijna 90.
Ze heeft reuma, zit in een rolstoel en woont alweer een paar jaar in een bejaardentehuis.
Ik probeer eens per maand bij haar langs te gaan. Gisteren ging ik weer naar haar toe, met een bosje roosjes en een zak muskaat druiven.
Mijn oma vroeg gelijk hoe het met mij ging en natuurlijk vloeiden er gelijk tranen. Nou dacht ik dat mijn oma mij weer wat wijze woorden en raad zou geven. Maar niets was minder waar. Ze kreeg ook tranen in haar ogen en zegt:"Ik weet percies hoe je,je voelt. Want ik heb hetzelfde meegemaakt". Ik schok enorm want dat wist ik niet.
Met tranen in haar ogen vertelde ze haar verhaal.Iets wat 68 jaar is geleden en wat ze 68 jaar heeft verzwegen. Ze was pas 21 jaar toen zij een miskraam kreeg, ze moest trouwen met mijn opa.Maar ze waren hevig verliefd, dus ze vonden het niet erg.
Ze wist niet hoe lang ze zwanger was, want ze wist van toeten noch blazen natuurlijk.
Ze had geen w.c., maar een huisje waar je heen ging en daar verloor ze haar kindje. Het was heel klein zei ze, en verloor veel bloed. Ze was helemaal overstuur. Ze riep haar schoonmoeder, waar het jonge paar bij in woonde. Haar schoonmoeder verzorgde haar. En was heel boos op mijn oma. Mijn oma heeft ze maandenlang met de nek aangekeken, want mijn oma was een zondaard. En werd gestraft door god.
Mijn oma heeft hier 68 jaar niet overgesproken en altijd gedacht dat het haar schuld was.
Toen ze uit vertelt was, kon ik zien dat ze opgelucht was. We hebben samen enorm gehuild,ik meer om mijn oma. Dat ze zoiets heeft moeten meemaken, totaal geen steun heeft gehad van haar omgeving en aan haar lot is overgelaten.
En nu denk ik, dan is mijn miskraam niet voor niets geweest. Mijn oma heeft iemand in mij gevonden om haar verhaal te vertellen, wat ze 68 jaar niet heeft durven vertellen.
Na die miskraam heeft ze nog 7 kinderen gekregen, 5 meiden en 2 jongens (waaronder mijn moeder). Heeft ze 18 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. Ze voelt zich een rijk vrouw. En is ze trots op al haar kinderen, maar toch voor haar gevoel heeft ze 8 kinderen.
Lieve meiden ik ben zo blij met dit forum. Mijn oma heeft dit nooit gehad, die heeft het helemaal alleen moeten doen.Ik heb mijn oma vertelt over dit forum en ze vind het geweldig dat ik er zoveel steun aan heb. Ze vroeg gelijk aan mij of ik voor haar dit verhaal op het forum wilde zetten. Ze zei"Ik ben een lotgenoot van bijna 90".
Nou lieve oma bij deze en ik hoop dat je nog lang bij mij mag blijven.
Groetjes Willemien
Het is nu 2 weken geleden dat ik een miskraam heb gehad en het gaat lichamelijk wel weer goed met mij. Met mijn hoofd kan ik er nog niet bij en ben nog erg verdrietig.
Gisterenmiddag ben ik op bezoek geweest bij mijn wijze oma van bijna 90.
Ze heeft reuma, zit in een rolstoel en woont alweer een paar jaar in een bejaardentehuis.
Ik probeer eens per maand bij haar langs te gaan. Gisteren ging ik weer naar haar toe, met een bosje roosjes en een zak muskaat druiven.
Mijn oma vroeg gelijk hoe het met mij ging en natuurlijk vloeiden er gelijk tranen. Nou dacht ik dat mijn oma mij weer wat wijze woorden en raad zou geven. Maar niets was minder waar. Ze kreeg ook tranen in haar ogen en zegt:"Ik weet percies hoe je,je voelt. Want ik heb hetzelfde meegemaakt". Ik schok enorm want dat wist ik niet.
Met tranen in haar ogen vertelde ze haar verhaal.Iets wat 68 jaar is geleden en wat ze 68 jaar heeft verzwegen. Ze was pas 21 jaar toen zij een miskraam kreeg, ze moest trouwen met mijn opa.Maar ze waren hevig verliefd, dus ze vonden het niet erg.
Ze wist niet hoe lang ze zwanger was, want ze wist van toeten noch blazen natuurlijk.
Ze had geen w.c., maar een huisje waar je heen ging en daar verloor ze haar kindje. Het was heel klein zei ze, en verloor veel bloed. Ze was helemaal overstuur. Ze riep haar schoonmoeder, waar het jonge paar bij in woonde. Haar schoonmoeder verzorgde haar. En was heel boos op mijn oma. Mijn oma heeft ze maandenlang met de nek aangekeken, want mijn oma was een zondaard. En werd gestraft door god.
Mijn oma heeft hier 68 jaar niet overgesproken en altijd gedacht dat het haar schuld was.
Toen ze uit vertelt was, kon ik zien dat ze opgelucht was. We hebben samen enorm gehuild,ik meer om mijn oma. Dat ze zoiets heeft moeten meemaken, totaal geen steun heeft gehad van haar omgeving en aan haar lot is overgelaten.
En nu denk ik, dan is mijn miskraam niet voor niets geweest. Mijn oma heeft iemand in mij gevonden om haar verhaal te vertellen, wat ze 68 jaar niet heeft durven vertellen.
Na die miskraam heeft ze nog 7 kinderen gekregen, 5 meiden en 2 jongens (waaronder mijn moeder). Heeft ze 18 kleinkinderen en 4 achterkleinkinderen. Ze voelt zich een rijk vrouw. En is ze trots op al haar kinderen, maar toch voor haar gevoel heeft ze 8 kinderen.
Lieve meiden ik ben zo blij met dit forum. Mijn oma heeft dit nooit gehad, die heeft het helemaal alleen moeten doen.Ik heb mijn oma vertelt over dit forum en ze vind het geweldig dat ik er zoveel steun aan heb. Ze vroeg gelijk aan mij of ik voor haar dit verhaal op het forum wilde zetten. Ze zei"Ik ben een lotgenoot van bijna 90".
Nou lieve oma bij deze en ik hoop dat je nog lang bij mij mag blijven.
Groetjes Willemien