Het onderstaande schreef ik grotebroer op maandag 10 augustus op het forum miskraam
Weer mis...
In januari hebben we een mk gehad. Het begon toen met buikkrampen en vervolgens bbloedverlies, de echo liet vervolgens een leeg vruchtzakje zien. Een paar dagen later had ik het vruchtzakje in handen, ik was 'blij' dat m'n lichaam het zelf had geregeld.
In juni hadden we weer een positieve test in handen, eerst lekker op vakantie gegaan en na de vakantie langs de vk gegaan. De 1e echo gaf weinig vertrouwen leven, maar veels te klein en een te trage hartactie, de 2de echo was alles goed (goed gegroeid en goede hartactie) en vandaag de 3de echo liet zien dat er geen leven meer was...
We zijn verdrietig, maar tegelijkertijd ook boos...woensdag komt de vk bij ons en dan gaan we bespreken wat we gaan doen.
Ons zoontje was toen en nu weer ons beste medicijn, hij sleept ons er door!
Liefs grote broer
Ps Het is dan wel geen vraag, maar meer iets wat ik van me af wilde schrijven.
De vk was woensdag bij ons en we zijn na zijn bezoek direct naar het ziekenhuis gegaan voor een recept voor medicijnen. Een gyn moet dan eerst vaststellen of de vk het bij het rechte eind heeft. Weer een echo gehad en daarop was hetzelfde te zien. Donderdagochtend begonnen met medicijnen en 's avonds had ik voor mijn gevoel de mk, het voelde en zag er net zo uit als m'n vorige mk, m'n mannetje dacht er net zo over.
Een goede nacht gehad en de volgende ochtend heerlijk relaxed opgestaan met z'n 3tjes. Tijdens het ontbijt kreeg ik vreselijk steken en ik wist niet meer hoe ik moest zitten of liggen, Ziekenhuis gebeld en we konden direct komen. Tegen die tijd dat we daar waren was de pijn over en toen had ik toch een walgelijke arts...
Het hele weekend ging goed, maandag de hele dag ook tot dat ik mijn zoontje bij de gastouder weer wou ophalen. Ik wilde op mijn fiets stappen, maar dat voelde helemaal niet oke. Om een lang verhaal kort te maken. We waren om zes uur in het ziekenhuis en om 22.00 lag ik op de operatietafel voor een spoed curettage. De tijd die vooraf ging zal ik niet vergeten, zoveel bloedverlies met megastolsels, zo angstig geweest terwijl wij onderweg waren naar het ziekenhuis en terwijl we naar de goede afdeling liepen. Die nacht moest ik blijven en de volgende ochtend werd ik weer uit het ziekenhuis ontslagen en liepen we de zonnestralen tegemoet!
M'n lichaam moet echt nog op krachten komen na het vele bloedverlies en emotioneel ben ik er nog lang niet, maar beetje bij beetje gaat dit steeds beter. Ik neem de tijd en luister naar m'n lichaam.
Het is nu wel een lang verhaal geworden...sorry!
Liefs grote broer / lientje
Weer mis...
In januari hebben we een mk gehad. Het begon toen met buikkrampen en vervolgens bbloedverlies, de echo liet vervolgens een leeg vruchtzakje zien. Een paar dagen later had ik het vruchtzakje in handen, ik was 'blij' dat m'n lichaam het zelf had geregeld.
In juni hadden we weer een positieve test in handen, eerst lekker op vakantie gegaan en na de vakantie langs de vk gegaan. De 1e echo gaf weinig vertrouwen leven, maar veels te klein en een te trage hartactie, de 2de echo was alles goed (goed gegroeid en goede hartactie) en vandaag de 3de echo liet zien dat er geen leven meer was...
We zijn verdrietig, maar tegelijkertijd ook boos...woensdag komt de vk bij ons en dan gaan we bespreken wat we gaan doen.
Ons zoontje was toen en nu weer ons beste medicijn, hij sleept ons er door!
Liefs grote broer
Ps Het is dan wel geen vraag, maar meer iets wat ik van me af wilde schrijven.
De vk was woensdag bij ons en we zijn na zijn bezoek direct naar het ziekenhuis gegaan voor een recept voor medicijnen. Een gyn moet dan eerst vaststellen of de vk het bij het rechte eind heeft. Weer een echo gehad en daarop was hetzelfde te zien. Donderdagochtend begonnen met medicijnen en 's avonds had ik voor mijn gevoel de mk, het voelde en zag er net zo uit als m'n vorige mk, m'n mannetje dacht er net zo over.
Een goede nacht gehad en de volgende ochtend heerlijk relaxed opgestaan met z'n 3tjes. Tijdens het ontbijt kreeg ik vreselijk steken en ik wist niet meer hoe ik moest zitten of liggen, Ziekenhuis gebeld en we konden direct komen. Tegen die tijd dat we daar waren was de pijn over en toen had ik toch een walgelijke arts...
Het hele weekend ging goed, maandag de hele dag ook tot dat ik mijn zoontje bij de gastouder weer wou ophalen. Ik wilde op mijn fiets stappen, maar dat voelde helemaal niet oke. Om een lang verhaal kort te maken. We waren om zes uur in het ziekenhuis en om 22.00 lag ik op de operatietafel voor een spoed curettage. De tijd die vooraf ging zal ik niet vergeten, zoveel bloedverlies met megastolsels, zo angstig geweest terwijl wij onderweg waren naar het ziekenhuis en terwijl we naar de goede afdeling liepen. Die nacht moest ik blijven en de volgende ochtend werd ik weer uit het ziekenhuis ontslagen en liepen we de zonnestralen tegemoet!
M'n lichaam moet echt nog op krachten komen na het vele bloedverlies en emotioneel ben ik er nog lang niet, maar beetje bij beetje gaat dit steeds beter. Ik neem de tijd en luister naar m'n lichaam.
Het is nu wel een lang verhaal geworden...sorry!
Liefs grote broer / lientje