Hier mijn verhaal
In augustus van 2006 raakte ik zwanger. Tijdens de echo met 12 weken bleek dat het vruchtje niet meer leefde. Na overleg met de vk besloot ik de miskraam thuis af te wachten. Na een week vloeien had ik een nacht vol weeen en verloor ik meer bloed. ik was in de veronderstelling dat ik de miskraam achter de rug had. Ook mijn vk dacht dit. Ik bleef echter vloeien en ruim een week later verloor ik toch nog het vruchtje. Heel dubbel om zo in handen te hebben, confronterend maar ook mooi dat we het nu konden begraven. Een week later vloeide ik nog steeds licht. Samen met mijn zoontje liep ik in de supermarkt toen ik plots erg veel vocht voelde. Binnen enkele seconden was mijn broek doorweekt van het bloed. Huilend reed ik naar huis, waar ik in de douche ging staan. Mijn man schrok zich wezenloos van de enorme hoeveelheid bloed die ik verloor, hij dacht echt dat hij me ging verliezen. De vk kwam direct, en ik werd met de ambulance naar het zh gebracht. Daar volgde een spoedcuretage en moest ik een nachtje blijven. al met al heeft de hele gebeurtenis heel veel indruk op ons gemaakt. Ik heb nog niet eerder iemand gesproken die ook zoiets heeft meegemaakt. De mk op zich is al zo verdrietig, en het was erg moeilijk om ook deze ervaring erbij "kado"te krijgen. Herkent iemand dit?
In december van 2006 werd ik opnieuw zwanger. Ongeloof, verbaasd, verrast. Ik zag mezelf nog zo voor me in de douche, dat mijn lichaam zich zo snel hersteld had!!
Helaas bleek bij de echo met 9 weken dat ook dit vruchtje niet meer leefde. Je kunt je voor stellen dat ik ditmaal direct voor een curetage koos! Wat zat ik er doorheen, twee keer achter elkaar zo n klap.
Inmiddels ben ik 16 weken zwanger en lijkt alles op dit moment goed te gaan. Natuurlijk ben ik blij en probeer ik te genieten. Maar ik voel me ook in het ootje genomen door mijn lijf, twee keer snel achter elkaar zwanger en dan weer een mk. Een achtbaan van hormonen. Ik ben uitgerekend rond Sinterklaas, "had je beter moeten plannen"zeggen sommigen. Wat een verdriet dat los maakt... Want ook al durf ik er weer in te geloven, de miskramen zijn nog niet verwerkt!
In augustus van 2006 raakte ik zwanger. Tijdens de echo met 12 weken bleek dat het vruchtje niet meer leefde. Na overleg met de vk besloot ik de miskraam thuis af te wachten. Na een week vloeien had ik een nacht vol weeen en verloor ik meer bloed. ik was in de veronderstelling dat ik de miskraam achter de rug had. Ook mijn vk dacht dit. Ik bleef echter vloeien en ruim een week later verloor ik toch nog het vruchtje. Heel dubbel om zo in handen te hebben, confronterend maar ook mooi dat we het nu konden begraven. Een week later vloeide ik nog steeds licht. Samen met mijn zoontje liep ik in de supermarkt toen ik plots erg veel vocht voelde. Binnen enkele seconden was mijn broek doorweekt van het bloed. Huilend reed ik naar huis, waar ik in de douche ging staan. Mijn man schrok zich wezenloos van de enorme hoeveelheid bloed die ik verloor, hij dacht echt dat hij me ging verliezen. De vk kwam direct, en ik werd met de ambulance naar het zh gebracht. Daar volgde een spoedcuretage en moest ik een nachtje blijven. al met al heeft de hele gebeurtenis heel veel indruk op ons gemaakt. Ik heb nog niet eerder iemand gesproken die ook zoiets heeft meegemaakt. De mk op zich is al zo verdrietig, en het was erg moeilijk om ook deze ervaring erbij "kado"te krijgen. Herkent iemand dit?
In december van 2006 werd ik opnieuw zwanger. Ongeloof, verbaasd, verrast. Ik zag mezelf nog zo voor me in de douche, dat mijn lichaam zich zo snel hersteld had!!
Helaas bleek bij de echo met 9 weken dat ook dit vruchtje niet meer leefde. Je kunt je voor stellen dat ik ditmaal direct voor een curetage koos! Wat zat ik er doorheen, twee keer achter elkaar zo n klap.
Inmiddels ben ik 16 weken zwanger en lijkt alles op dit moment goed te gaan. Natuurlijk ben ik blij en probeer ik te genieten. Maar ik voel me ook in het ootje genomen door mijn lijf, twee keer snel achter elkaar zwanger en dan weer een mk. Een achtbaan van hormonen. Ik ben uitgerekend rond Sinterklaas, "had je beter moeten plannen"zeggen sommigen. Wat een verdriet dat los maakt... Want ook al durf ik er weer in te geloven, de miskramen zijn nog niet verwerkt!