A
Anoniem
Guest
Het heeft even op zich laten wachten, maar dan ook mijn verhaal.
Het begon zondag 19 oktober. We moesten een dag van te voren in het ziekenhuis zijn voor opname. De eerste onderzoeken werden gedaan en we kregen de keus om weer naar huis te gaan of te blijven. Nou die keus was natuurlijk snel gemaakt. Wij gingen lekker nog een nachtje thuis slapen en 's avonds nog even lekker uit eten.
De volgende dag moesten we ons om 08.00 uur melden en we zouden om 13.00 uur onder het mes gaan voor de geplande keizersnee. Dus het wachten begon. Om 12.00 uur lag ik dan helemaal klaar voor OK. Maar er werd maar niet gebeld dat we mochten komen. (Ondertussen thuis natuurlijk iedereen in spanning, wel een sms gestuurd dat het later werd, maar die is nooit aangekomen.) Nou daar gingen we dan. Het was inmiddels bijna 13.30 uur. Ook nog even lekker wachten op de "uitslaapkamer" en toen mochten we eindelijk richting de OK. Nog even een ruggeprik en het snij, knip en trekwerk kon beginnen. Ze hadden me de vorige keer zo goed vast genaaid dat ze er toch wel moeite mee hadden om het goed en netjes los te krijgen. (Lekker geluid hoor als je ze hoort kippen in je eigen lijf.)
Toen weer wachten, want de kinderarts was nog even bij iemand bezig waar het kindje een beetje in nood verkeerde. Nou daar lig je dan met al een open wond van hier tot ginder. Maar alles voor de kleine he! Zolang zij nog in mij zat was het goed.
Gelukkig binnen 2 minuten konden ze meteen door.
En wow! Daar begon ze meteen te huilen ( en papa en mama natuurlijk ook) en werd Jenthe boven de doeken uit gehouden. Wat een superbegin en wat een grote blok beton voelden we daar op de grond vallen. Heerlijk!!!! Eindelijk konden we gaan genieten. Nou ja, papa iets eerder dan mama, maar die mocht de kleine ook geen minuut meer uit het oog verliezen van mij. Ik moest eerst nog even naar de uitslaapkamer en toen kreeg ik lekker de kleine in mijn armen.
De volgende dag kwam de kinderarts. Ze hadden toch wel wat veronrustends gevonden bij Jenthe en er moest een echo gemaakt worden van haar onderrug/stuit. Ze had daar een dimpel zitten wat kon duiden op een open ruggetje. Afijn uit de echo kwam niks alles was goed.
Oh ja. We werden nog even van de kraamsuite afgehaald om dat het zo druk was dat ze die weer voor een ander nodig hadden. Is dat niet zo'n ramp, maar komje op een 2 persoonskamer te liggen, ook niet erg, met een hoog laag bed die je met de hand moet bedienen en je je zelf op moet trekken aan een papegaai wat je niet eens mag na een buikoperatie. Heerlijk hoor. Maargoed dat ik een morfinepomp had. Alleen wel weer een nadeel dat je daarom aan het infuus gekluisterd lag en zo nog niet eens zelf naar de wc kon terwijl je de dag na de KS al weer langzaam aan naast je bed staat.
Donderdag naar huis, nog even een controle van de kinderarts en weer over die dimpel. Ze zou de volgende dag toch nog een keer besproken worden en als we niks hoorden dan was het goed. Dus de volgende dag thuis niets gehoord en zelfs zaterdag een brief in de bus gehad dat alles goed was. Nu konden echt gaan genieten!!!!!
Jaha, gaat hier maandag de telefoon. Bingo het ziekenhuis. Ze waren het toch nog niet helemaal eens met de uitslagen en Jenthe moest toch nog een keer onderzocht worden. Nou!!!! Het moet niet gekker worden.
Tuurlijk willen wij het beste voor ons kind, maar hier wordt je toch wel een beetje gek van. Er wordt al 2 keer gezegd dat alles goed is en dan toch weer niet. Nou al met al gisteren naar het ziekenhuis geweest en alles was helemaal goed. Over een jaar of 3 willen ze ons nog eens een keertje zien, maar ze verwachten verder helemaal geen complicaties. Hehehehe eindelijk opluchting.
Vanaf vandaag gaan we verder alles weer alleen voor elkaar boksen. Het gaat allemaal goed met het herstel van de KS. Ik merk wel dat het de derde is en dat ik wanneer ik teveel doe ik wel wordt teruggefloten door mijn eigen lichaam, maar ach het is nog maar 2 ½ week geleden allemaal. Dus ik mag absoluut niet klagen. Ik ben al zeker anderhalve week van de pijnstillers af.
Nou het is inmiddels een heel verhaal geworden.
Groetjes Claudia, mama van Dion, Senne* en Jenthe.
Het begon zondag 19 oktober. We moesten een dag van te voren in het ziekenhuis zijn voor opname. De eerste onderzoeken werden gedaan en we kregen de keus om weer naar huis te gaan of te blijven. Nou die keus was natuurlijk snel gemaakt. Wij gingen lekker nog een nachtje thuis slapen en 's avonds nog even lekker uit eten.
De volgende dag moesten we ons om 08.00 uur melden en we zouden om 13.00 uur onder het mes gaan voor de geplande keizersnee. Dus het wachten begon. Om 12.00 uur lag ik dan helemaal klaar voor OK. Maar er werd maar niet gebeld dat we mochten komen. (Ondertussen thuis natuurlijk iedereen in spanning, wel een sms gestuurd dat het later werd, maar die is nooit aangekomen.) Nou daar gingen we dan. Het was inmiddels bijna 13.30 uur. Ook nog even lekker wachten op de "uitslaapkamer" en toen mochten we eindelijk richting de OK. Nog even een ruggeprik en het snij, knip en trekwerk kon beginnen. Ze hadden me de vorige keer zo goed vast genaaid dat ze er toch wel moeite mee hadden om het goed en netjes los te krijgen. (Lekker geluid hoor als je ze hoort kippen in je eigen lijf.)
Toen weer wachten, want de kinderarts was nog even bij iemand bezig waar het kindje een beetje in nood verkeerde. Nou daar lig je dan met al een open wond van hier tot ginder. Maar alles voor de kleine he! Zolang zij nog in mij zat was het goed.
Gelukkig binnen 2 minuten konden ze meteen door.
En wow! Daar begon ze meteen te huilen ( en papa en mama natuurlijk ook) en werd Jenthe boven de doeken uit gehouden. Wat een superbegin en wat een grote blok beton voelden we daar op de grond vallen. Heerlijk!!!! Eindelijk konden we gaan genieten. Nou ja, papa iets eerder dan mama, maar die mocht de kleine ook geen minuut meer uit het oog verliezen van mij. Ik moest eerst nog even naar de uitslaapkamer en toen kreeg ik lekker de kleine in mijn armen.
De volgende dag kwam de kinderarts. Ze hadden toch wel wat veronrustends gevonden bij Jenthe en er moest een echo gemaakt worden van haar onderrug/stuit. Ze had daar een dimpel zitten wat kon duiden op een open ruggetje. Afijn uit de echo kwam niks alles was goed.
Oh ja. We werden nog even van de kraamsuite afgehaald om dat het zo druk was dat ze die weer voor een ander nodig hadden. Is dat niet zo'n ramp, maar komje op een 2 persoonskamer te liggen, ook niet erg, met een hoog laag bed die je met de hand moet bedienen en je je zelf op moet trekken aan een papegaai wat je niet eens mag na een buikoperatie. Heerlijk hoor. Maargoed dat ik een morfinepomp had. Alleen wel weer een nadeel dat je daarom aan het infuus gekluisterd lag en zo nog niet eens zelf naar de wc kon terwijl je de dag na de KS al weer langzaam aan naast je bed staat.
Donderdag naar huis, nog even een controle van de kinderarts en weer over die dimpel. Ze zou de volgende dag toch nog een keer besproken worden en als we niks hoorden dan was het goed. Dus de volgende dag thuis niets gehoord en zelfs zaterdag een brief in de bus gehad dat alles goed was. Nu konden echt gaan genieten!!!!!
Jaha, gaat hier maandag de telefoon. Bingo het ziekenhuis. Ze waren het toch nog niet helemaal eens met de uitslagen en Jenthe moest toch nog een keer onderzocht worden. Nou!!!! Het moet niet gekker worden.
Tuurlijk willen wij het beste voor ons kind, maar hier wordt je toch wel een beetje gek van. Er wordt al 2 keer gezegd dat alles goed is en dan toch weer niet. Nou al met al gisteren naar het ziekenhuis geweest en alles was helemaal goed. Over een jaar of 3 willen ze ons nog eens een keertje zien, maar ze verwachten verder helemaal geen complicaties. Hehehehe eindelijk opluchting.
Vanaf vandaag gaan we verder alles weer alleen voor elkaar boksen. Het gaat allemaal goed met het herstel van de KS. Ik merk wel dat het de derde is en dat ik wanneer ik teveel doe ik wel wordt teruggefloten door mijn eigen lichaam, maar ach het is nog maar 2 ½ week geleden allemaal. Dus ik mag absoluut niet klagen. Ik ben al zeker anderhalve week van de pijnstillers af.
Nou het is inmiddels een heel verhaal geworden.
Groetjes Claudia, mama van Dion, Senne* en Jenthe.