Nou de titel zegt het al.
Ik heb het hier wel eens vaker aan gekaart, maar meneer blijft een beetje een zeikertje zodra hij niet genoeg aandacht krijgt.
Ik denk dat ik het aan mezelf te danken heb want ik kan hem maar heel moeilijk laten huilen.
De afgelopen dagen was hij ziekjes dus dan laat ik hem sowieso niet huilen. Dat vind ik zielig.
Maar hij is nu weer een beetje beter en vind dat die af en toe wel eventjes alleen moet kunnen liggen.
Eigenlijk gaat het zo:
Ik leg hem neer, hij draait om naar zijn buik en begint te bleeren. Soms echt keihard, met echte tranen. Als ik hem oppak begint hij weer te lachen...zo van 'heb ik het toch weer voor elkaar' echt erg.
Ik vind het echt heel moeilijk! Als ik nou zeker wist dat dit gewoon een fase was dan zou het niet zo erg zijn. Maar ik ben ergens heel bang dat ik hem nu heb aangeleerd dat hij doormiddel van huilen aandacht krijgt.
(zeker te veel opvoedprogramma's gezien haha).
Nee ik vind het echt heel moeilijk en ik voel me er ook onzeker en schuldig door. Want omdat hij zoveel mekkert en huilt betrap ik mezelf er op dat ik het ook soms niet zo leuk vind. Ik word er sjachie van en ben er dan al weer klaar mee.
Hij wil ook de hele tijd iets anders. Zit hij op schoot, wil hij eraf. Ligt ie op de grond, wil hij opgepakt worden. Heeft hij het ene speeltje, wil hij die andere...en dat gaat zo de hele dag door. Echt super vermoeiend.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Hij is nu trouwens 31 weken. Volgens het oei ik groei boek zouden we nu in een goede periode moeten zitten dus ik weet ook niet wat het is.
Ik heb het hier wel eens vaker aan gekaart, maar meneer blijft een beetje een zeikertje zodra hij niet genoeg aandacht krijgt.
Ik denk dat ik het aan mezelf te danken heb want ik kan hem maar heel moeilijk laten huilen.
De afgelopen dagen was hij ziekjes dus dan laat ik hem sowieso niet huilen. Dat vind ik zielig.
Maar hij is nu weer een beetje beter en vind dat die af en toe wel eventjes alleen moet kunnen liggen.
Eigenlijk gaat het zo:
Ik leg hem neer, hij draait om naar zijn buik en begint te bleeren. Soms echt keihard, met echte tranen. Als ik hem oppak begint hij weer te lachen...zo van 'heb ik het toch weer voor elkaar' echt erg.
Ik vind het echt heel moeilijk! Als ik nou zeker wist dat dit gewoon een fase was dan zou het niet zo erg zijn. Maar ik ben ergens heel bang dat ik hem nu heb aangeleerd dat hij doormiddel van huilen aandacht krijgt.
(zeker te veel opvoedprogramma's gezien haha).
Nee ik vind het echt heel moeilijk en ik voel me er ook onzeker en schuldig door. Want omdat hij zoveel mekkert en huilt betrap ik mezelf er op dat ik het ook soms niet zo leuk vind. Ik word er sjachie van en ben er dan al weer klaar mee.
Hij wil ook de hele tijd iets anders. Zit hij op schoot, wil hij eraf. Ligt ie op de grond, wil hij opgepakt worden. Heeft hij het ene speeltje, wil hij die andere...en dat gaat zo de hele dag door. Echt super vermoeiend.
Zijn er mensen die dit herkennen?
Hij is nu trouwens 31 weken. Volgens het oei ik groei boek zouden we nu in een goede periode moeten zitten dus ik weet ook niet wat het is.