Hoe accepteer ik dit?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Meiden,
Sorry,maar ik moet even mijn ei kwijt.
Ik ben natuurlijk heel blij met mijn twee kanjers,ik ben beide keren snel zwanger geraakt en heb twee super bevallingen gehad.
Manlief en ik wilden toen we nog geen kinderen hadden maar één kindje,gewoon omdat dat ons het leukste leek.
Toen de oudste ruim 4 was begon het bij mij plotseling toch te kriebelen.
Mijn man moest daar even aan wennen maar zag uiteindelijk een tweede ook wel zitten.
Dus nu hebben we een 'compleet' gezinnetje,volgens mijn man althans.
Hoe het kan weet ik niet,eerst wilde ik maar één kindje,na 4 jaar toch een tweede,en nu,nu wil ik zo ontzettend graag een derde.
Mijn man wil absoluut geen derde,waarom weet hij niet,ons huis is groot genoeg,financieel moet het ook wel kunnen,maar hij wil het pertinent niet!
We hadden tijdens de zwangerschap van Delano afgesproken dat hij zich na de bevalling zou laten steriliseren,dat is nog niet gebeurd omdat hij het best eng vond en ik het prima vond zo,omdat er anders geen mogelijkheid meer is voor nog een kindje.
Nu wil hij dus wel een afspraak maken bij de ha omdat het zo'n gedoe is met condooms.
Ik ben dat wel met hem eens hoor,dat het een gedoe is,maar dan is het definitief,geen derde kindje voor ons...
Hij zegt dat er tóch geen derde kindje komt omdat hij dat niet wil,dus kan hij net zo goed heen gaan!
Misschien kom ik over als een enorme zeur,en geloof me,ik heb getwijfeld of ik een bericht zou plaatsen,maar ik heb het er zo moeilijk mee.
Het is fijn om mijn hart te luchten en misschien zijn er meerdere hier op het forum die in een soortgelijke situatie zitten of hebben gezeten en me een hart onder de riem kunnen steken.
Het is een lang verhaal geworden maar ik ben blij dat ik even mijn hart kan luchten.
Liefs Tanja
 

heel begrijpelijk dat je je zo voelt en niks om je voor te schamen hoor!!
Lijkt me niks zo moeilijk als je samen niet op een lijn zit wat betreft het aantal kinderen..

Wil je echt een derde kindje of is het puur de gedachte dat er geen zwangerschap meer zal volgen en dit nooit meer zo mag ervaren. Vaak is dit juist het moeilijkste gedeelte,.. Accepteren dat juist dát hoofdtuk is afgesloten.. Het nooit meer hebben van een dikke buik, het voelen van je kindje en na 9 maanden een klein roze frummeltje in je armen.. dat lijkt me ook moeilijk en zou er tzt ook sterk naar verlangen. Maar waar houd het dan op?? Heb maar 6 eetkamerstoelen

Mocht je echt graag een derde kind willen en is het echt iets wat je ontzettend bezig houd dan zou ik nogmaals met je man gaan praten. probeer een tussenweg te zoeken door de afspraak bij het ziekenhuis uit te stellen naar een later tijdstip ook al blijft je man bij zijn besluit. Dit zal je voorlopig wat meer rust geven en misschien wel helpen om aan het idee te wennen dat je gezinnetje zo compleet is. Misschien bedenk manlief zich nog wel over een tijdje en dan zou me dat gepruts met een condoom echt een figuurlijke "worst" zijn . Als je hem uitlegt dat hij jou hier even een stuk frustratie mee weg neemt zal hij het wel begrijpen.. (laat hem anders rampsenario's lezen van sterilisaties waarbij het mis ging hahaha,.. oeps!).

Ach,.. ik probeer je ook maar een klein beetje aan het lachen te maken.

Ook hier is weer praten het sleutelwoord en als men elkaars gevoel respecteerd in deze dan komen jullie vast samen tot een oplossing.

En ja,.. Een kennis van mij heeft het voor 3 jaar terug ongedaan laten maken en het werkt weer als vanouds .

Heel veel sterkte meid en krop je verlangens en gevoelens vooral niet op!

Esmé mv Kay




 
jee dat is lastig zeg!
ik ben het volledig eens met Esme, misschien eerst goed uitzoeken of je een 3e kindje wil vanwege de zwangerschap of toch een gevoel van incompleet gezinnetje. Ik heb dacht ik ook eens een verhaal hier op t forum gelezen van iemand die na de 3e echt het gevoel had compleet te zijn, terwijl 2 eigenlijk de bedoeling was.
Lastig in jullie situatie is natuurlijk dat je man voor de 2e ook een bedenktijd nodig had.

Ik zou de beslissing van sterilisatie idd uitstellen om rust te brengen, en je man vragen er nog eens goed over na te denken. Misschien kan een psycholoog of relatietherapeut uitkomst bieden als objectieve middenstander?

Suc6!

Liefs Jenneke mv Ivar
 
Hoi (ben je naam effe kwijt...sorry)

Wij hebben in dezelfde situatie gezeten.
Ik heb er zelfs op een gegeven moment een tijd heel slecht in mijn vel gezeten hierdoor.
Het voelde niet klaar en niet goed. Maar bij mijn man wel...
Heb hier hulp voor gezocht bij een psycholoog.  Omdat ik mij lichamelijk helemaal slecht voelde hierdoor.  Ik voelde me heel onrustig. Het houden van je man, maar ook zo'n diep verlangen hebben. Dromen, verlangen, dat kindje bijna voelen.
Bij de psycholoog was ik niet op mijn plaats dus daar ben ik gestopt.

Toen ben ik  zelf mijn leven een andere wending  gaan  geven  en hopend dat er een dag kwam dat we toch dat derde kindje mochten krijgen. Heb een spiraaltje laten plaatsen om een tijdje rust te hebben in mijn hoofd en ook  voor mijn man. Het zet toch   veel druk op je relatie en die wilde ik niet kwijt.

Ondertussen  ben ik een baan gaan zoeken (was thuismoeder) weer nieuwe hobby's opgepakt om een leven zonder derde ook leuk te hebben. Afleiding dus...
Gaan werken zorgde al voor rust...maar het bleef knagen, knagen, knagen.

Het spiraaltje  heb ik er na 3 maanden uit laten trekken omdat ik hier helemaal onrustig van werd. Voelde niet goed, dat ding moest eruit. Mijn verlangen naar dit kindje was te groot, dit voelde tegen natuurlijk. Dus over op condooms.
Dus de stap lag bij mijn man. Dit voelde zoals de situatie ook was.
Hij kon nu bepalen wat er gebeurde. Dit voelde beter.

Uiteindelijk is mijn wens alsnog vervult. Ben mijn man elke dag dankbaar hiervoor.
Chris is gekomen. Hij had ook haast, want na de tweede keer zonder condoom, was ik als zwanger. Het heeft denk ik zo moeten zijn.
Chris  is voor mij het puzzelstukje dat ontbrak.
Het puzzeltje is nu klaar.
Ik ben sindsdien weer  mezelf alle onrust is uit mijn lijf.
Dit gevoel....het voelt nu zo compleet.

Nu heb ik ook nooit meer het gevoel, ik zou er nog wel een willen.
Tuurlijk als ik zwangere mensen zie, vind ik het prachtig.
Tuurlijk  blijft het trekken   het wonder van de geboorte en zo'n lijfje tegen mij aan.
Maar niet meer dat gevoel van incompleet zijn.
Ons gezin is nu echt compleet.
Mijn man en ik zijn de laatste tijd steeds meer naar elkaar toegetrokken.
Hou vreselijk veel van hem.
Alle spanning is weg, Chris is er en het is goed.

Mijn man houdt zielsveel van Chris. Chris is ook gek van hem
Mijn man vindt het wel heel zwaar in huis. 3 jongens...en dat is het ook...
Soms voel ik mij daar wel eens schuldig over...maar als ik ze dan samen zie...dan voelt het goed.

Wat er ook gebeurd een kindje krijg je samen.
Als hij echt niet wilt...neem dan geen beslissing in je eentje..daar is je kind niet bij gebaadt en je andere kinderen ook niet.
Geef het de tijd. Ookal is dat loodzwaar en zet je zinnen op andere dingen.
Wie weet wat de toekomst brengt, of misschien dat er bij jou wel dingen veranderen.
Succes

liefs Pascal





 
Jeetje Pascal, wat een prachtig ontroerend verhaal......... en wat fijn dat jullie zo gelukkig zijn met elkaar én die drie prachtige jongens van jullie.

Tanja,

Ik herken wel wat in je verhaal, maar bij mij is het toch meer dat gevoel van nog 1x zwanger zijn, nog 1x je eigen baby-tje ruiken, nog 1x.............. Maar ik denk dat dat gevoel blijft. Hier is het dus niet zo dat ik me nog niet compleet voel, dat ons gezinnetje nog niet compleet zou zijn. Ik geniet zó enorm van die twee boefjes. Toch 'knaagt' het soms wel, en als mijn man het heel graag zou willen, zou ik het zó weer doen. Er is áltijd plek voor nog een kleintje erbij.

Maar hij wil niet, hij is dol op onze twee kindjes maar vind het echt goed zo. En dat is het dan ook, we hebben het heel goed samen en met z'n viertjes  en het wordt inmiddels ook steeds weer makkelijker. We hebben ook nog zoveel plannen met z'n tweetjes (bv als de kinderen echt groot zijn, willen we weer gaan reizen) en we genieten nu ook van een weekendje weg met z'n tweetjes en dat soort zaken. En dat is met twee kinderen toch makkelijker te realiseren dan met drie.
Kinderen krijg je samen en ik zou nooit mijn relatie op het spel willen en kunnen zetten voor een derde. Maar bij mij is de wens dan ook lang niet zo groot als bij jou.

Jou wil ik heel veel sterkte toewensen in deze periode en wellicht kan je man de defintieve beslissing nog even uitstellen? Dat geeft jou wellicht wat meer tijd om eea een plekje te geven. Het lijkt me wel heel moeilijk, want een kinderwens kan heel diep zitten.......... of het nou om de eerste, de tweede of de derde gaat.

Heel veel liefs en blijf in gesprek met elkaar!
Susan
 
Hallo Tanja,

Gelukkig hoef je je   hier nergens voor te schamen. Als het je oplucht om je verhaal hier te doen dan houdt niemand je tegen!

Het hebben van een onvervulde kinderwens ken ik maar al te goed. De komst van Julian is een lange, zware weg geweest. Of er ooit een tweede zal komen is maar de vraag. Misschien is het straks vanwege medische redenen van mijn kant helemaal niet meer mogelijk. Dat zou dan dus ook erg definitief zijn.
Op dit moment richt ik me op Julian, op mijn gezondheid en op het nu. Ik wilde altijd meer dan 1 kind (ben zelf enigst kind), maar ben nu ook erg nuchter: als het niet kan, dan houdt het op en tel ik mijn zegeningen met wat ik wel heb. Ik besef ook dat het lege gevoel daarna als nog kan komen en ja, dat voelt als incompleet zijn, een leeg stuk. Dat is een heel naar gevoel.
Maar zoals al eerder werd gezegd: blijf vooral met je man in gesprek, je relatie is het belangrijkste; als er ooit nog een derde kindje komt dan is het fundament voor hem/haar goed.

Succes!
Ellen mv Julian
 
Meiden,heel erg bedankt voor de lieve reakties!
De vraag van Esmé(geloof ik)is een hele confronterende(in goede zin hoor),Wil ik nog een derde om het zwanger zijn en een kleine baby,of is het écht een gevoel van incompleet zijn.
Eerlijk gezegd weet ik het antwoord daarop zelf  niet eens,zwanger zijn vind ik leuk maar het is niet zo dat het me daarom gaat.
Misschien is het stiekem wél zo dat ik nog heel graag een pasgeboren baby  wil,die natuurlijk ook zo weer groot is,haha.
Ik weet het niet eigenlijk.
Mijn man en ik hebben gelukkig een super huwelijk en kunnen samen goed praten,
en tonen begrip voor elkaars standpunt en respecteren dat ook.
Mijn man wil best de sterilisatie uitstellen,maar zegt daar wel bij dat dat niets veranderd aan zijn gevoel,hij wil het bij twee kindjes laten en voelt absoluut niets voor een derde.
Hij zegt zelfs 100% zeker te zijn dat wat hem betreft het gezin comleet is en hij  absoluut geen derde wil.
Mijn moeder zegt juist dat het goed zou zijn wanneer hij zich wél zou laten steriliseren,dat dat juist rust schept en ik makkelijker de verlangens naar een drede kindje opzij zou kunnen zetten.
Zit ook wel weer wat in natuurlijk!
We stellen  sterilisatie in ieder geval nog even uit en we zien wel.
Toch fijn om zo even je hart te kunnen luchten,bedankt meiden!

@ Pas,Wat een mooi en ontroerend  verhaal zit er achter jullie derde mannetje!
Fijn dat je nu zo goed in je vel zit.
Al geloof ik dat de verlangens bij mij minder diep zitten dan bij jou het geval was.

Groetjes Tanja
 

Hoi Tanja,

Nog kunnen praten met je man of laat je het liever even voor wat het is..

Ik hoop dat ik je niet al te hard aan het denken heb gezet met mijn stelling. Het is niet mijn bedoeling je er mee te schockeren, maar is meer als eye-opener bedoelt..
Maar ik geloof dat je het zo ook hebt opgepikt.

Ik ben erg benieuwd naar het verloop dus hou ons op de hoogte!

Esmé mv Kay




 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan