Onze peuter is 3,5 jaar en sinds de geboorte van zijn zusje (2maanden) erg brutaal en zoekt grenzen. Nu zetten wij hem altijd na 2 waarschuwingen op de gang (voor maar een paar seconde om het gedrag te doorbreken en weer in contact te komen) maar hij laat zichzelf steeds vallen als ik hem bij zijn hand pak. Daardoor moet ik hem naar de gang slepen. Want ja, eenmaal de strijd aangaan is ook afmaken. Alleen voelt dit alsof ik hem mishandel. Dat gesleep aan zijn armen. Hoe doen jullie dit? Hoe corrigeren jullie je kind bij gedrag dat echt niet kan?
Hoe corrigeer jij je peuter?
- Onderwerp starter Gebruiker10102650
- Startdatum
Oeh dat klinkt heel vervelend voor jullie allebei.
Ik werk zelf in de zorg en moet in bepaalde situaties de cliënten waarmee ik werk begeleiden naar een andere situatie of ruimte. Dit klinkt heel beladen, maar dat hoeft het niet te zijn. De emoties mogen er zijn, maar wel binnen een setting die veilig is voor hun en de omgeving. Hierbij neem ik ze mee door samen zij aan zij er naartoe te lopen. Duwen en trekken creëert strijd en ook een negativiteit en weerstand die totaal niet steunend is voor het doel van je interventie. Wel heel begrijpelijk hoor, tis zeker geen waardeoordeel! Wat ik wil meegeven als tip is dat je het moet zien als dansen, wat jouw lichaam doet neemt een ander mee in zijn bewegingen. Aan iets trekken roept tegendruk op, samen met een arm om de zij in een vloeiende beweging met de blik op je eindbestemming verloopt vaker wat soepeler. Daarbij ook het samen centraal houden en juist zelf neutraal in emoties zijn. Het mag er zijn, maar dan wel op de plek waar dat even mag zijn, in de gang. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en heel eerlijk, dit is wat ik weet van werk en ik hoop dat zodra ik voor de hete vuren van een 3-jarige met compleet eigen plan sta ik ook nog steeds mijn eigen woorden onthoudt. Het blijft een uitdagende leeftijd en als alles dan ook even net anders is met een nieuw gezinslid, feest!
Ik werk zelf in de zorg en moet in bepaalde situaties de cliënten waarmee ik werk begeleiden naar een andere situatie of ruimte. Dit klinkt heel beladen, maar dat hoeft het niet te zijn. De emoties mogen er zijn, maar wel binnen een setting die veilig is voor hun en de omgeving. Hierbij neem ik ze mee door samen zij aan zij er naartoe te lopen. Duwen en trekken creëert strijd en ook een negativiteit en weerstand die totaal niet steunend is voor het doel van je interventie. Wel heel begrijpelijk hoor, tis zeker geen waardeoordeel! Wat ik wil meegeven als tip is dat je het moet zien als dansen, wat jouw lichaam doet neemt een ander mee in zijn bewegingen. Aan iets trekken roept tegendruk op, samen met een arm om de zij in een vloeiende beweging met de blik op je eindbestemming verloopt vaker wat soepeler. Daarbij ook het samen centraal houden en juist zelf neutraal in emoties zijn. Het mag er zijn, maar dan wel op de plek waar dat even mag zijn, in de gang. Ik hoop dat je hier iets aan hebt en heel eerlijk, dit is wat ik weet van werk en ik hoop dat zodra ik voor de hete vuren van een 3-jarige met compleet eigen plan sta ik ook nog steeds mijn eigen woorden onthoudt. Het blijft een uitdagende leeftijd en als alles dan ook even net anders is met een nieuw gezinslid, feest!
Als het kan, zou ik hem dan optillen. Hier gaat dat nog wel, maar hij word ook wel al zwaar. Bij ons werkte het uit de ruimte plaatsen absoluut niet, gedrag werd erger en hij verdrietiger.
Wij ervaren minder (fysieke) tegengas door hem (4 jaar) in dezelfde ruimte even een time out te geven op de poef. Even tot bedaren komen en binnen onze kaders en aanwezigheid toch ruimte om opstandig, boos of verdrietig te zijn (want vaak schuilt er verdriet of boosheid achter opstandig gedrag). Althans bij ons. Want hoe lief en leuk hij zijn zusje (8maanden) ook vind, aan de andere kant vind hij het ook heel moeilijk. Ineens niet meer alleen, veel rekening houden met de baby etc.
Achteraf praten we erover.
Als dat echt niet werkt, gaat hij naar z'n kamer maar dat gebeurd zelden en bied ik hem een keuze "zelf lopen of getild worden". Vaak loopt hij dan al zelf. En anders til ik hem op.
Wij ervaren minder (fysieke) tegengas door hem (4 jaar) in dezelfde ruimte even een time out te geven op de poef. Even tot bedaren komen en binnen onze kaders en aanwezigheid toch ruimte om opstandig, boos of verdrietig te zijn (want vaak schuilt er verdriet of boosheid achter opstandig gedrag). Althans bij ons. Want hoe lief en leuk hij zijn zusje (8maanden) ook vind, aan de andere kant vind hij het ook heel moeilijk. Ineens niet meer alleen, veel rekening houden met de baby etc.
Achteraf praten we erover.
Als dat echt niet werkt, gaat hij naar z'n kamer maar dat gebeurd zelden en bied ik hem een keuze "zelf lopen of getild worden". Vaak loopt hij dan al zelf. En anders til ik hem op.
We proberen onze peuter altijd in de situatie te laten, leggen uit waarom iets niet kan en daarna waar mogelijk het negatieve gedrag negeren. Makkelijker gezegd dan gedaan.
Herkenbare situatie hoor! Hier ook een peuter van 3,5 en nu een baby van ruim 5 maanden.
Wij hebben een 'time-out stoel' in de woonkamer staan. Het is eigenlijk een gewoon stoeltje die onze dochter zelf ook pakt bij het spelen, dus er lijkt geen negatieve associatie aan te zitten.
Als ze iets doet wat niet mag of niet luistert, krijgt ze 2x een waarschuwing en als ze dan nog doorgaat niet luistert is het de 3e keer op het stoeltje zitten. Vooral om haar even uit de situatie te halen en haar opnieuw de keuze te geven. Als ze iets moet doen, maar luistert niet (bijv handen wassen), moet ze op het stoeltje blijven zitten totdat ze wel gaat handen wassen. De keuze ligt dus bij haar. Ze kan er in een seconde weer af zijn, als ze haar handen ook echt gaat wassen. Als ze iets doet wat niet mag, zet ik haar ook op het stoeltje. Of nou ja, ze moet er zelf heen gaan, ik ga niet aan haar slepen. Ik probeer op rustige en neutrale toon te zeggen dat ze op het stoeltje moet zitten. Na 30 seconden (of zoiets, kort in elk geval) ga ik naar haar toe en vraag ik haar waarom ze op het stoeltje moet zitten en praten we erover. Dan nog sorry zeggen of een knuffe.of wat dan ook en spelen we weer verder.
Soms luistert ze ook dan niet en wil ze niet op her stoeltje zitten. Als dat zo is krijgt ze 1 waarschuwing en als ze dan niet op het stoeltje zit, moet ze naar haar kamer. Zove ris het nog nooit gekomen, want 'dreigen' met haar kamer is genoeg. Dat klinkt blijkbaar vreselijk en wil ze echt niet. Terwijl ze eigenlijk graag op haar kamer speelt. Maar mocht het zover komen, zal ik haar er naartoe tillen en niet slepen. Gelukkig is ze een dunne dame dus nog te tillen. ?
Ik probeer de 'straffen' vooral zo neutraal mogelijk te zeggen en mijn frustratie/boosheid aan de kant te zetten (lukt niet altijd hoor!) Ze kent de procedure, ze wordt voldoende gewaarschuwd, ze krijgt te horen wat er gaat gebeuren als ze niet luistert/stout doet. De laatste tijd komt her stoeltje eigenlijk niet meer aan de orde. Dat was een paar maanden terug wel anders hoor!
Hopelijk heb je er wat aan. Succes, want het is altijd weer een puzzel om uit te vinden wat bij je eigen kind werkt, zonder in een negatieve spiraal te komen. Bij onze dochter werkt sinds een weer de zin 'we gaan niet discussiëren, je gaat gewoon....doen, dat weet je', heel goed. Vraag me niet waarom, maar zodra ik zeg 'we gaan niet discussiëren', luistert ze ineens ?
Wij hebben een 'time-out stoel' in de woonkamer staan. Het is eigenlijk een gewoon stoeltje die onze dochter zelf ook pakt bij het spelen, dus er lijkt geen negatieve associatie aan te zitten.
Als ze iets doet wat niet mag of niet luistert, krijgt ze 2x een waarschuwing en als ze dan nog doorgaat niet luistert is het de 3e keer op het stoeltje zitten. Vooral om haar even uit de situatie te halen en haar opnieuw de keuze te geven. Als ze iets moet doen, maar luistert niet (bijv handen wassen), moet ze op het stoeltje blijven zitten totdat ze wel gaat handen wassen. De keuze ligt dus bij haar. Ze kan er in een seconde weer af zijn, als ze haar handen ook echt gaat wassen. Als ze iets doet wat niet mag, zet ik haar ook op het stoeltje. Of nou ja, ze moet er zelf heen gaan, ik ga niet aan haar slepen. Ik probeer op rustige en neutrale toon te zeggen dat ze op het stoeltje moet zitten. Na 30 seconden (of zoiets, kort in elk geval) ga ik naar haar toe en vraag ik haar waarom ze op het stoeltje moet zitten en praten we erover. Dan nog sorry zeggen of een knuffe.of wat dan ook en spelen we weer verder.
Soms luistert ze ook dan niet en wil ze niet op her stoeltje zitten. Als dat zo is krijgt ze 1 waarschuwing en als ze dan niet op het stoeltje zit, moet ze naar haar kamer. Zove ris het nog nooit gekomen, want 'dreigen' met haar kamer is genoeg. Dat klinkt blijkbaar vreselijk en wil ze echt niet. Terwijl ze eigenlijk graag op haar kamer speelt. Maar mocht het zover komen, zal ik haar er naartoe tillen en niet slepen. Gelukkig is ze een dunne dame dus nog te tillen. ?
Ik probeer de 'straffen' vooral zo neutraal mogelijk te zeggen en mijn frustratie/boosheid aan de kant te zetten (lukt niet altijd hoor!) Ze kent de procedure, ze wordt voldoende gewaarschuwd, ze krijgt te horen wat er gaat gebeuren als ze niet luistert/stout doet. De laatste tijd komt her stoeltje eigenlijk niet meer aan de orde. Dat was een paar maanden terug wel anders hoor!
Hopelijk heb je er wat aan. Succes, want het is altijd weer een puzzel om uit te vinden wat bij je eigen kind werkt, zonder in een negatieve spiraal te komen. Bij onze dochter werkt sinds een weer de zin 'we gaan niet discussiëren, je gaat gewoon....doen, dat weet je', heel goed. Vraag me niet waarom, maar zodra ik zeg 'we gaan niet discussiëren', luistert ze ineens ?
Wij corrigeren ook met hetzelfde doel. Even gedrag doorbreken om daarna weer in contact te komen.
Als ons kind dan een meltdown krijgt, en zichzelf of de anderen geen pijn doet, dan laten we het eventjes eruit komen. Afhankelijk van de situatie dan benoem ik de boosheid of verdriet. "Ik zie dat je boos bent. Is dat omdat je niet aan de haren mag trekken?" "Als je klaar bent met boos zijn, dan praat/knuffel ik weer met je."
Dat herhalen we tot die voldoende gekalmeerd is en dan leggen we weer uit waarom we het gedrag niet goedkeuren en dat het consequenties heeft.
Als ons kind dan een meltdown krijgt, en zichzelf of de anderen geen pijn doet, dan laten we het eventjes eruit komen. Afhankelijk van de situatie dan benoem ik de boosheid of verdriet. "Ik zie dat je boos bent. Is dat omdat je niet aan de haren mag trekken?" "Als je klaar bent met boos zijn, dan praat/knuffel ik weer met je."
Dat herhalen we tot die voldoende gekalmeerd is en dan leggen we weer uit waarom we het gedrag niet goedkeuren en dat het consequenties heeft.