Hoe een miskraam verwerken?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi meiden,

ben een tijdje niet op het forum geweest omdat ik begin september een miskraam heb gehad. Vond het te confronterend om hier te kijken.

Nu heb ik mn leventje weer opgepakt en probeer en zo weinig mogelijk aan te denken. Ook op advies van mijn omgeving, maargoed die hebben allemaal lekker makkelijk praten, mn vriend en ik zitten er mee.

Nu heb ik onlangs van mijn collega gehoord dat zijn vriendin zwanger is. Zij is 3 mei uitgerekend en ik toen +/- 5 mei. Dit is voor mij erg confronterend. HIj is blij heeft het er veel over en net zijn eerste echo gehad. Ik ga mezelf hiermee vergelijken (ik weet dat ik dat niet moet doen maar dat gaat automatisch). Mijn beste vriendin is net bevallen van een gezonde zoon en mn andere collega gaat binnenkort met zwangerschapsverlof.
Heb er dus de laatste weken weer veel moeite mee.
Nu heb ik het hier met mijn psycholoog over gehad (liep ik al een tijdje, niet vanwege miskraam) en zij adviseert mij om het juist niet te verstoppen maar het een plekje te geven.Desnoods een naam eraan geven.

Ik weet wel dat onze tijd ook komt en heb onderzoek in het ziekenhuis gehad en zag er allemaal perfect weer uit, maar het is zo moeilijk om dit moment.

Nu vraag ik mij af hoe jullie dit verwerkt hebben. Hebben jullie iets speciaals hiervoor? Bv een bedeltje extra aan armbandje (noem maar iets)  Of juist niet omdat het dan te confronterend is.
Zou graag van jullie horen hoe jullie dit verwerken...

 Maenca
 
Hoi Maenca(wat een moeilijke naam, maar wel mooi en bijzonder),

ik ben het wel met je psycholoog eens dat je dingen een plekje moet geven en dat dat niet kan door het te vergeten en weg te stoppen. aan de andere kant moet je je verdriet ook niet koesteren.
Ik heb zelf een heel boekje met foto's en 1 in een lijstje in de slaapkamer(voorheen in de huiskamer, maar de kast moest voor ruimte weg), wij hebben ook een grafje op de begraafplaats. Voor mij is het goed wat tastbaars te hebben ook naar anderen toe zodat mensen beseffen dat het een stukje van mij is.
Jouw kindje was niet zover,dus zul je het anders moeten doen.
Ik weet niet of je een echofoto had? kun je misschien mooi inlijsten(nooit sealen, heb ik ergens gelezen)
Als je niks tastbaars hebt kun je inderdaad zoiets doen als een bedeltje aan je armband, als je een tuin hebt een speciaal plekje maken, plantje, boompje ofzo planten. Of een mooi beeldje zoeken om ergens neer te zetten.
Het zijn maar ideeen.....
Praat er wel over met mensen die het aan willen en kunnen horen. En ja....daarna moeten we allemaal verder, maar ook jou kan dat lukken!

Veel sterkte
 
Hoi,

wat jij hebt mee gemaakt lijkt me nog erger. Zoveel weken zit het in je buike en dan is het er ineens niet meer. Veel sterkte

Ik was nog maar een paar weken, ik gok zo'n 6 weken, dus heel erg pril, maar voelde me wel zwanger, de kwalen kwamen steeds meer en meer en toen ineens was alles weg!Mn lichaam is nog zeker een maand erna van slag geweest.
Ik vind een bedeltje aan een armband ook een erg mooi gebaar, ik denk dat ik zeker naar zoiets uit ga kijken.

Bedankt voor je lieve reactie!
 

Maenca,

tja hoe verwerk je zoiets. Daar is geen kant en klare oplossing voor. Er zijn hier de afgelopen maanden heel wat dingen de revue gepasseerd, waarvan ik denk, dat zou voor mij niet werken, maar voor die personen werkte het blijkbaar wel.

Alleereerst denk ik dat je bij een miskraam met 6 weken (vruchtje is dan dus al veel eerder afgestorven) er niet aan moet denken dat je een kindje bent verloren, maar dat je je droom  kwijt bent. Namelijk je droom om begin mei moeder te worden.

Daarnaast als het je eerste zwangerschap was en je hebt nog geen kinderen dan kan je angst dat het je nooit zal lukken ook meespelen, en die angst is vaak nog groter dan het verdriet van dat het misging.

Na mijn eerste miskraam (met 13 weken) was ik heel blij dat ik na 3 maanden weer zwanger was. Ik was zwanger op het moment dat ik had moeten bevallen, ik richtte me op alles wat nog ging komen, en hield me zelf voor dat ik het lekker allemaal nog voor het eerst mocht meemaken, terwijl mijn vriendin (zij was 2 weken eerder uitegekend, dan ik  was voor de miskraam) alles al had meegemaakt. Ik mocht er nu van genieten en het was bijzonder, want nu was ik de enige die zwanger was. Terwijl we anders de aandacht waarschijnlijk hadden moeten delen (in de vriendenkring). Het is een manier van er tegen aankijken die mij hielp.

Zelf ben ik er niet voor om na een miskraam er een naam aan te geven. Je maakt het er heel concreet mee, en iedere keer als jij die naam hoort dan heeft dat een beladen betekenis. Dat zou het in ieder geval voor mij persoonlijk zijn.

In april ben ik bevallen na 18 weken zwangerschap. Ik ben positief in de toekomst blijven kijken, natuurlijk met mijn mindere momenten, maar die positiviteit richting  de toekomst  heeft mij er doorheen gebracht. Nu ben ik alweer bijna 19 weken zwanger, voel ik leven en geniet ik van het idee een lentekindje te krijgen.

Ik heb het geluk dat ik makkelijk zwanger word, en ondanks de angst toch gewoon hoop heb. Laat je zelf in ieder geval niet de put inpraten door anderen, door  je partner en al helemaal niet door jezelf. Zoek naar iets wat voor jou werkt.

Wij hebben niets speciaals voor ons kindje gedaan, maar overwegen wel om op het geboortekaartje van ons kindje ook een sterretje te zetten voor het overleden kindje.
Dit omdat ondanks het verdriet ons kleintje ook veel positifes heeft gebracht. Wij weten namelijk dat we dit kunnen doorstaan samen, we zijn er samen sterker door geworden, en dus was het niet voor niets.

Sterkte met verwerken en weet daar ergens schijnt ook een straaltje zonlicht voor jou. Blijf dromen, want dromen zijn je hoop voor de toekomst.

Kus
Miep
 
Hoi Maenca

Ik kwam laatst deze site tegen http://home.hetnet.nl/~sterretjes/

Zelf heb ik 3 miskramen gehad bij 9 weken. Ik ging er altijd vanuit dat het dan niet goed was om te blijven.
En dat het niet zo was bedoeld te zijn.

Nu heb ik een mannetje van 15 mnd. Ik had zelf zoiets als ik voor mijn 32e niet zwanger ben dan laat maar. En op mijn 32e verjaardag was en bleef ik zwanger, dit voelt als 'it was meant to be'

Sterkte
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan