<p><span style="background-color: rgba(255, 255, 255, 0);">Ik ben gewoon eens nieuwsgierig hoe jullie het leven ervaren met een 2-jarige peuter. Wat vliegt de tijd voorbij! Van baby tot peuter en zo’n lekker sterke eigen wil ineens. We zijn nu lekker als gezinnetje op vakantie in eigen land. Heerlijk even uit onze omgeving weg. Het grappige is ook wel dat je dan samen terugdenkt aan de vakanties vroeger zonder kind en verlang je daar stiekem ook wel weer is naar terug. De lange avondjes nog lekker slenteren door stadjes. Het lang tafelen in een restaurant. We realiseren ons heel goed dat die tijd wel weer komt als hij ouder is. Wij hebben nou eenmaal een kind met weinig zitvlees, dus ergens lang zitten is een hele uitdaging en dus ook niet echt een succes. Maar prima, het is zoals het is.<br /><br />Maar jeetje wat kan ik genieten van de momenten nu zo met elkaar. De peuterpuberteit is volop begonnen en dus ook wel pittig vind ik. Spelen in de speeltuin? Nee! Lekker even zwemmen? Nee! Om vervolgens 5min later dat allemaal juist wel weer te willen haha. Hij kan zo ontzettend humeurig en dramatisch zijn (wat ik stiekem ook wel weer lachwekkend vind). Maar hij is ook zo’n lekker kroelkipje, komt lekker bij je knuffelen en kusjes geven en praat ineens zoveel en hij kan zo genieten als we gezellig met elkaar spelen. Heerlijk die momenten samen ?. <br /><br />Wat ik dus eigenlijk wil zeggen is.... ik kijk soms echt uit naar het feit dat hij weer wat ouder is, zelfstandiger en wij ook weer wat meer kunnen, maar anderzijds wil ik helemaal niet dat hij zo hard groeit. Maar die peuterpuberteit, die mag snel voorbij zijn haha</span></p>