<p>Ronde 14, en weer niet gelukt. </p><p>Waarschijnlijk herkenbaar voor velen, maar ik ben nu echt aan het zoeken hoe ik dit kan loslaten.</p><p>elke maand teleurstelling, elke maand bijhouden wanneer we moeten vrijen, elke maand de signalen en elke maand hoop.</p><p>hoe doen jullie dit? </p>
Hoe ga je om met de maandelijkse teleurstelling?
- Onderwerp starter Lydia
- Startdatum
Hoi Lydia,
Heel herkenbaar. Wij zijn in augustus 2017 begonnen met proberen. Eerst heel relaxed, zonder te veel erover na te denken (had ook rekening gehouden met een paar maanden ontpillen), maar na een half jaar gaat er toch iets knagen. Na een jaar, afgelopen zomervakantie, brak er iets in me. Toen ik mijn moeder erover vertelde (ik had het tot toen toe geheim gehouden omdat ik ze wilde verrassen) en in tranen uitbarstte, gaf zij me aan dat het tijd werd om erover te praten met een gynaecoloog. Ik vond de stap heel spannend, en mijn man voornamelijk onnodig ("We hebben toch geen haast, laat het gewoon los.") maar ik kon er echt niet meer mee dealen, elke keer weer de teleurstelling.
In september/oktober hebben we de gesprekken gehad (eerst huisarts, toen ZH, toen bloedonderzoek/spermaonderzoek en inwendige echo). Uiteindelijk bleek dat er in basis niks mis was. Ze wilden wel een cyclusmonitoring-maand doen bij mij, omdat ze bij de onderzoeken hadden gezien dat ik meer dan gemiddeld eiblaasjes produceerde (en dat dus invloed kan hebben op je eisprong).
In november heb ik mijn cyclus laten monitoren. Meerdere malen een inwendige echo, bloedonderzoek en precies mijn eisprong kunnen zien ontstaan en verdwijnen. Heel bijzonder! Bij de laatste echo gaf ze aan dat ik op 20 december kon testen of ik zwanger zou zijn. Ik, natuurlijk knalonzeker als ik was, twijfelde of ik dit uberhaupt wel wilde doen. Kan toch net zo goed wachten tot ik weer ongesteld ben?
Toch op de 20e getest. En geen twijfel over mogelijk: Ik was zwanger! Mijn nagesprek in januari om de cyclusmonitoring te bespreken werd plots dus omgepland naar een eerste echo (7wk). En warempel, het zijn er twee! Alsof onze lichamen zoiets hadden van "Hoezo testen?! Zal 'ns laten zien wat we kunnen!"
Inmiddels 11 weken zwanger en het gaat tot nu toe prima!
Lang verhaal kort: Ik zou als ik jou was de stap zetten om erover te praten, eerst met de huisarts maar daarna vooral voor een doorverwijzing gaan naar de gynaecoloog. Gewoon doen! Misschien neemt het net die twijfel weg die je mentaal tegenhoudt... Ik weet niet of dat er bij mij mee te maken heeft gehad, of dat het puur toeval was, maar ik vind het wel heel bijzonder, haha!
Heel herkenbaar. Wij zijn in augustus 2017 begonnen met proberen. Eerst heel relaxed, zonder te veel erover na te denken (had ook rekening gehouden met een paar maanden ontpillen), maar na een half jaar gaat er toch iets knagen. Na een jaar, afgelopen zomervakantie, brak er iets in me. Toen ik mijn moeder erover vertelde (ik had het tot toen toe geheim gehouden omdat ik ze wilde verrassen) en in tranen uitbarstte, gaf zij me aan dat het tijd werd om erover te praten met een gynaecoloog. Ik vond de stap heel spannend, en mijn man voornamelijk onnodig ("We hebben toch geen haast, laat het gewoon los.") maar ik kon er echt niet meer mee dealen, elke keer weer de teleurstelling.
In september/oktober hebben we de gesprekken gehad (eerst huisarts, toen ZH, toen bloedonderzoek/spermaonderzoek en inwendige echo). Uiteindelijk bleek dat er in basis niks mis was. Ze wilden wel een cyclusmonitoring-maand doen bij mij, omdat ze bij de onderzoeken hadden gezien dat ik meer dan gemiddeld eiblaasjes produceerde (en dat dus invloed kan hebben op je eisprong).
In november heb ik mijn cyclus laten monitoren. Meerdere malen een inwendige echo, bloedonderzoek en precies mijn eisprong kunnen zien ontstaan en verdwijnen. Heel bijzonder! Bij de laatste echo gaf ze aan dat ik op 20 december kon testen of ik zwanger zou zijn. Ik, natuurlijk knalonzeker als ik was, twijfelde of ik dit uberhaupt wel wilde doen. Kan toch net zo goed wachten tot ik weer ongesteld ben?
Toch op de 20e getest. En geen twijfel over mogelijk: Ik was zwanger! Mijn nagesprek in januari om de cyclusmonitoring te bespreken werd plots dus omgepland naar een eerste echo (7wk). En warempel, het zijn er twee! Alsof onze lichamen zoiets hadden van "Hoezo testen?! Zal 'ns laten zien wat we kunnen!"
Inmiddels 11 weken zwanger en het gaat tot nu toe prima!
Lang verhaal kort: Ik zou als ik jou was de stap zetten om erover te praten, eerst met de huisarts maar daarna vooral voor een doorverwijzing gaan naar de gynaecoloog. Gewoon doen! Misschien neemt het net die twijfel weg die je mentaal tegenhoudt... Ik weet niet of dat er bij mij mee te maken heeft gehad, of dat het puur toeval was, maar ik vind het wel heel bijzonder, haha!
Ik herken je gevoel, wij zijn 12 maanden bezig geweest en begon er aan te twijfelen of het überhaupt ooit nog zou lukken. Iedereen om me heen leek zwanger te worden alleen bij ons leek het niet te lukken. Toen hadden we besloten om naar de huisarts te gaan en deze had zelf de onderzoeken aangevraagd, de week voordat we voor de uitslagen terug moesten had ik een positieve test. Ik kon het gewoon niet geloven.. Precies op t moment dat ik het gewoon niet meer verwachtte. Mij heeft het toen geholpen dat ik in ieder geval met mensen die dicht bij mij stonden te vertellen dat we ermee bezig waren en mijn gevoel te kunnen delen, ik had het idee er niet meer helemaal alleen voor te staan. Nu ondertussen 13 weken zwanger. Ik vond het toen der tijd fijn als afleiding leuke dingen te plannen zoals weekendjes weg enz. Ik hoop dat het bij jullie ook snel raak is en ik zou proberen er iig over te praten met iemand. Wellicht een keer naar de huisarts om onderzoek te laten doen. Misschien geeft dat al een geruster gevoel.
Ik ga er ook steeds moeilijker mee om. Wij zitten in ronde 20 (eerste ronde IUI). Elke maand denk je dingen te voelen, zijn er weer mensen om je heen zwanger, en is het bij jezelf weer mis.
Deze ronde is gevaarlijk voor mij. Ik heb namelijk écht wat meer hoop door de betere omstandigheden van IUI. Het gaat nu echt een grote teleurstelling worden, ben ik bang. Ook de gedachte dat we weer een nieuwe ronde IUI moeten doen, wat ik toch wel heftiger vond dan verwacht (vooral hoe mijn lichaam reageert op de hormonen).
Helaas heb ik dus niet het antwoord voor je. Daar ben ik zelf ook naar op zoek
Deze ronde is gevaarlijk voor mij. Ik heb namelijk écht wat meer hoop door de betere omstandigheden van IUI. Het gaat nu echt een grote teleurstelling worden, ben ik bang. Ook de gedachte dat we weer een nieuwe ronde IUI moeten doen, wat ik toch wel heftiger vond dan verwacht (vooral hoe mijn lichaam reageert op de hormonen).
Helaas heb ik dus niet het antwoord voor je. Daar ben ik zelf ook naar op zoek
Ik ben ook sinds juli 2017 ongeveer gestopt met de prikpil. Eerst een hele tijd relaxt geweest maar op een gegeven moment deed het me zo'n verdriet... Al die mensen (zeker 10) die ons in de afgelopen anderhalf jaar hebben "ingehaald" qua zwangerschappen en kinderen krijgen.
Vorige week een gesprek gehad bij de huisarts en bij ons gaan ze beginnen met sperma onderzoek. Over een week kan ik bellen voor de uitslag. Vond het best een stap maar zou het erg fijn vinden om of uit te kunnen sluiten dat er iets niet optimaal is, of dat we er wat aan kunnen gaan doen.
Ik praat er best wel veel over met vriendinnen omdat het me gewoon echt bezig houdt. Ook om pijnlijke vragen en opmerkingen gewoon voor te zijn want na een poosje kon ik echt in huilen uitbarsten als het over zwanger en kinderen ging
Nu nog steeds hoor haha maar dat is ook oké.
Vorige week een gesprek gehad bij de huisarts en bij ons gaan ze beginnen met sperma onderzoek. Over een week kan ik bellen voor de uitslag. Vond het best een stap maar zou het erg fijn vinden om of uit te kunnen sluiten dat er iets niet optimaal is, of dat we er wat aan kunnen gaan doen.
Ik praat er best wel veel over met vriendinnen omdat het me gewoon echt bezig houdt. Ook om pijnlijke vragen en opmerkingen gewoon voor te zijn want na een poosje kon ik echt in huilen uitbarsten als het over zwanger en kinderen ging
Nu nog steeds hoor haha maar dat is ook oké.