hoe ga je om met kinderloze vriend(inn)en

A

ANONYMOUS_USERNAME

hallo,

ik ben mama van een heerlijk meisje van nu 7,5 maand. maar ik vind het lastig om met "druk" van mijn omgeving om te gaan. zo hebben wij vrienden die zelf kinderloos zijn en ons vertellen geen initiatief te tonen want tenslotte is alles nu zo moeilijk sinds wij een baby hebben. das natuurlijk flauwekul alhoewel het idd een feit is dat er zaken veranderd zijn! wij zijn niet meer met osn tweeen maar drieen. andere vriendinnen vinden het tijd dat ik baby maar eens lekker thuis laat om leuke dingen weer te gaan doen.

het voelt zo geforceerd alsof ik moet bewijzen dat ik nog steeds een goede/leuke vriendin ben.... met het gevolg dat ik me erg onzeker voel.

dit geld ook voor mijn werk alle druk die ik voorheen met een makkie aan kon raak ik nu in de stress bij het zien van de bekende werkdruk....

wie herkent dit en hoe ga je er mee om?
 
Hoi,

Dat is wel vervelend ja.. ik merk ook dat ik bepaalde vriendinnen niet meer zie met eigenlijk als reden dat ik kinderen heb, terwijl andere kinderloze vriendinnen en vrienden me juist steunen en snappen dat ik of wij eigenlijk niet zomaar ergens naar toe kunnen..
Je zou je tegenover echte vriendinnen/vrienden niet hoeven te bewijzen, hun hoeven het ook niet altijd te begrijpen dat is gewoon moeilijk tot jezelf meemaakt wat het met je leven doet, maar je kunt je kind niet gaan wegbrengen omdat je je onder druk gezet voelt, waarnaar je vervolgens de hele tijd over je kind twijfeld, het liefs daar wilt zijn.
Wil je een middenweg zoeken hierin, nodig dan een avondje wat vrienden thuis uit, zet het gourmett stel op tafel, flesje wijn erbij..jou kind kan gewoon lekker thuis slapen en jullie hebben een gezellige avond!
Maar nogmaals als het echte vrienden zijn proberen ze zich wel in jou te verplaatsen, ook al snappen ze dit nog niet!

Gr MJ
 
Hoi,

Ik denk er precies zo over als Mary Jane.

Ik heb het zelfde hier, nu ik een zoontje heb is mijn leven zo veranderd. Ik heb zelf ook niet meer de drang om te gaan stappen ofzo.
Zo nu en dan gaan we eens een vrijdag avond wat drinken, warme choco met appelgebakje, wat kletsen, en dan weer richting huis. Ik hoef niet zo nodig weg.
Thuis vermaak ik me ook prima.

Vriendinnen hebben we hier ook voor laten vallen, maar goed, dat waren dan ook geen echte vriendinnen. Ik ga nu nog regelmatig met 2 meiden om, zij zijn nu beide ook moeder. En dat gaat toch wat beter..

Nens
 


quote: snoetetoet schreef document.write(friendlyDateTimeFromStr('22-11-2008 21:05:13'));

hallo,

ik ben mama van een heerlijk meisje van nu 7,5 maand. maar ik vind het lastig om met "druk" van mijn omgeving om te gaan. zo hebben wij vrienden die zelf kinderloos zijn en ons vertellen geen initiatief te tonen want tenslotte is alles nu zo moeilijk sinds wij een baby hebben. das natuurlijk flauwekul alhoewel het idd een feit is dat er zaken veranderd zijn! wij zijn niet meer met osn tweeen maar drieen. andere vriendinnen vinden het tijd dat ik baby maar eens lekker thuis laat om leuke dingen weer te gaan doen.

het voelt zo geforceerd alsof ik moet bewijzen dat ik nog steeds een goede/leuke vriendin ben.... met het gevolg dat ik me erg onzeker voel.

dit geld ook voor mijn werk alle druk die ik voorheen met een makkie aan kon raak ik nu in de stress bij het zien van de bekende werkdruk....

wie herkent dit en hoe ga je er mee om?



hey!
ook ik zie veel vrienden niet meer.
dit omdat er bij de meeste in huis gerookt wordt, en ik niet wil dat mijn kleine meid in die rook zit.
naar mij toe hebben ze geen zin in, om dat ze dan op het balkon moeten roken.
nou, dan is het heel simpel bij mij: dan niet!
mijn kind is mn alles en als hun mijn wensen niet respecteren, dan is het heel snel over.

vind het ook erg leuk dat mensen altijd voor andere denken.
zoals jij zei dat je vriendinnen vinden dat je er weer eens tussen uit moet, zonder je kind.
als jij daar geen behoefte aan heb, moet je dat vooral niet doen.
en t is idd makkelijker gezegd dan gedaan, als je niet weet hoe het is om met een kindje te leven.
je moet wel voor een oppas zorgen, die je vertrouwt enz.
ik ben 1 keer weggeweest, samen met mn vriend en had nathalia (nu bijna 10 maanden) bij een goede vriendin neer gezet ( die zelf ook een kindje heeft)
ik voelde me niet prettig, dat wij weg gingen en nathalia daar achter lieten. ik vertrouwde mn vriendin hoor, dat wel, maar je moedergevoelens gaan ook mee spelen ( tenminste, bij mij wel)
echte vrienden zijn schaars en kan je meestal op 1 hand tellen.
je kan proberen met je vriendinnen te praten, over wat je dwars zit?!

ik zou gewoon zeggen, doe wat jij wilt. en luister niet te veel naar anderen. zeker als ze niet weten hoe het is om een kindje te hebben!

liefs, do


 
mijn beste 2 vriendinnen hebben allebei geen kinderen en willen deze (op dit moment) ook niet. Ik denk altijd dat ik teveel over mijn kereltje praat en dat ze dat niet interessant vinden. Opzich zijn wel natuurlijk erg geinteresseerd maar ik denk wel dat je als kersverse moeder (mijn zoontje is 3 maanden, dus alles is nog nieuw en spannend voor mij) soms wel oogkleppen op hebt en je volledig focust op je kindje. Dus ik probeer erg veel aan hun te vragen over hun dingen... dus evenveel interesse te tonen in hun dingen.

Afspraken met ze maken doe ik natuurlijk nog wel gewoon, maar het is soms wat lastiger, en dat weten ze en respecteren ze!
 
Ik denk dat je vriendinnen wel eerlijk zijn. Ze zeggen het tenminste, en dat je daar onzeker van wordt is logisch. Maar je zou ook bij jezelf kunnen denken, als ik een echte vriendschap heb met deze meiden dan heb je het er voorover om dus wel te blijven investeren en ook kritisch naar jezelf te kijken. Het kan toch niet zo zijn dat je helemaal geen behoefte meer hebt om op stap te gaan of even lekker weg zonder je kind? Dat je dat eerst een tijdje hebt, is logisch.
maar je vriendinnen zeggen het niet voor niets, en daar moet over te praten zijn, ook van jou kant moet je je gevoelens uitspreken dat je daar onzeker van wordt.
Misschien komt er wel te veel van hun kant, en wordt je zo in beslag genomen door je kind, dat dat dus wel opmerkelijk is.
Ik heb altijd gezegd: je oude leven gaat echt wel door hoor, het moet niet zo zijn dat ineens er zóveel veranderd.... je leven pas je hier en daar wel wat aan aan je kind. Je moet gewoon wat meer organiseren en regelen. Nou én?!
Ik moet er niet aan denken dat mijn leven zo ontzettend veranderd, dat je dat zo ervaart. Ik blijf wie ik was, er komt alleen een nieuw stukje bij in je ouden leven wat je moet inpassen.
En moederschap, betekent ook loslaten! Dus ook je kind eens aan een ander toe vertrouwen, dat is juist heel gezond. Als je daar moeite mee hebt, is het juist goed om daar aan te werken. Bouw het rustig op, laat je kind eerst eens een paar uurtjes, dan een dag en dan eens een nachtje bij iemand.
Trouwens, heb je een partner? Dan lijkt het me gewoon niet zo moeilijk dat hij voor jullie kind zorgt en dat jij weg kan met je vriendinnen. En andersom natuurlijk ook!
Succes ermee!
 
Hoi,
Ik herken me volkomen in wat je schrijft. Toen ik mijn eerste kind kreeg, hadden mijn vriendinnen nog geen kinderen. Aan uitgaan etc. had ik de eerste tijd echt geen behoefte en daarnaast was ik voordurend bek af. Sommige vriendinnen snapten dat, anderen niet. Ik liet het maar zo. Maar soms voelde ik me wel een beetje een buitenstaander worden. Ook later toen de behoefte om uit te gaan terug kwam, bleef mijn wereldje toch heel anders dan dat van vriendinnen zonder kinderen.
Weet je wat het is, toen ik een kind kreeg, veranderde ik zelf, mijn behoeften, mijn gevoelens en mijn leefsituatie en uiteindelijk veranderde dus ook mijn vriendschappen. Veel vriendinnen krijg je trouwens na een tijdje weer terug als ze zelf kinderen krijgen. Dan begrijpen ze ook hoe jij je toen voelde toen je zelf net een kleintje had gekregen. Het is namelijk ook niet uit te leggen aan iemand die geen kinderen heeft, hoe die ervaring je kan beinvloeden en hoe het je leven verandert.
Ik heb inmiddels vier kinderen en mijn leven en mijn vriendschappen hebben zich aangepast en zijn nu weer in evenwicht. Het is allemaal anders, maar zeker niet minder.
Ivy
 
bedankt voor jullie verhalen. tuurlijk is het niet zo dat niets kan, en zeker met partner kan je zaken regelen en ik ga zelfs een weekend weg met 1 vriendin maar voor sommige is dat nog niet geneog want dan volgt het andere...

ik heb me idd voorgenomen om los te laten, ik doe wat ik kan, heb interesse, leef mee ga de stad in en stuur een kaartje, heb ook vrienden uitgenodigd om te fonduen heel geslaagd maar wel de opmerking: volgende keer moeten we echt weer eens uit eten. niet dat ik dat niet wil, (heb dat ook een keer met partner gedaan beviel uitstekend)maar het lijkt of op die manier de grenzen steeds verlegd worden en door andere bepaald, vond dit heel moeilijk maar nu ik het door heb is het een kwestie van grenzen stellen...

groetjes!
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan