Hoe gaan jullie hiermee om?

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hoi allemaal,
Zoals ik al eerder schreef, ben ik niet zo actief op het forum maar vind ik het wel leuk om met jullie mee te lezen..

Ik ben net een beetje aan het opkrabbelen na mijn 4e miskraam, en ik moet zeggen dat alles nu heftiger is dan de vorige keren.
Gisterenavond kwamen onze beste vrienden op bezoek met, jawel, de mededeling dat ze zwanger zijn.. van hun eerste kindje. Als ik geen mk zou hebben gehad zouden we 2 weken schelen.
BAM dat was echt een ongelofelijke klap. Ik was ook zo bang dat ze binnenkort met dit nieuws zouden komen,,
Natuurlijk ben ik ontzettend blij voor ze, maar ik vind het zo moeilijk.
Ben nu ook even thuis van het werk, het lijkt wel alsof alle shit van de afgelopen miskramen er nu uitkomt. Normaal ben ik heel sterk en kan ik veel handelen, maar nu is het even op..

Hoe gaan jullie om met het dubbele gevoel van znwageren is je omgeving?

Liefs Janneke
 
Hallo Janneke,

Het enige wat ik kan zeggen is dat ik me erg in jouwn verhaal herken en het ook heel moeilijk vind als ik een zwangere vrouw zie. Mijn collega is hoogzwanger en dan voel ik me, als ik haar zo happy met dikke buik zie, ontzettend k*t. Ik weet eigenlijk niet hoe ik mijn gevoelens kan omschrijven, het is in ieder geval heel verwarrend en ik kan ook moeilijk omschrijven hoe ik ermee om ga. Kan gelukkig wel mijn hart luchten bij mijn man en dan hebben we het ook over die gevoelens, dus dat scheelt in ieder geval. Erover praten helpt in ieder geval iets, wees open en eerlijk over je gevoelens bij iemand die je begrijpt.

Het is herkenbaar en heeft denk ik veel tijd nodig voordat het minder wordt.

Sterkte ermee!

Liefs, Hiltje
 
Hoi Janneke,

Ik was tegelijk zwanger met mijn schoonzusje en een collega. Bij mij is het dus mis gegaan en mijn schoonzusje is 24 wk zwanger. Dit vindt ik wel heel erg moeilijk. Wat op zich weer fijn is, is dat we heel goed met elkaar kunnen opschieten en mijn hart ook bij haar kan uitstorten. Ik kan nu weer een beetje genieten en vraag haar dan ook de oren van het hoofd. Mag mee naar de vk en hand op haar buik doen. Dat maakt het voor mij wel makkelijker. Op het werk is het moeilijker, maar dan ben ik wel afstandelijker.

Toch schiet er geregeld door mijn hoofd, waarom zij wel en ik niet. Dat blijf je denk ik houden.

Sterkte, Yvonne
 
Hoi Janneke,

ik vind het heeeeel moeilijk nu nog steeds om er positief op te reageren....tuurlijk gun ik een andere vrouw een zwangerschap, maar mijzelf nog het meeste!!

Mijn missed abortion bij 11 weken was in juni en ben pas eind juli gecurreteerd en sindsdien lukt het maar niet om zwanger te raken, dus de frustratie loopt soms hoog op bij mij en mijn man....

Gister weeeeeeer ongi geworden, dus ook deze maand weeeeeeer niet gelukt.

Dan zeggen de mensen om je heen wel leuk, je moet er niet zo mee bezig zijn. Nee, maar moet toch mijn ei in de gaten houden, anders wordt je helemaal niet zwanger, of mis ik wat???

Nou ja, ook ik zit op een kamer met een dikke zwangere buik van een collega en om eerlijk te zijn ben ik blij wanneer zij met verlof is, dan zie ik het niet meer dagelijks...

Gooi mijn frustratie er ook gewoon uit tegen manlief, heeft er gelukkig alle begrip voor en dta lucht wel op!!

Sterkte met het verwerken van al je miskramen, pfff heb er "maar" 1 gehad, maar dat vind ik al te veel...

gr Yosha
 
Hoi hoi,
 
sja, wij hebben dan wel zelf de besissing genomen om de zwangerschap af te breken (onze dochter had een open schedeltje) maar ik kan me alleen maar bij jullie verhalen aansluiten. Om ons heen is er een ware babyboom,en dat doet zeer......... Zowel ik als mijn man kunnen bijna geen zwangere buik meer zien, zonder het gemis te voelen. Maar ja, je gunt iedereen het geluk van een gezond kindje. En inderdaad, jezelf nog het allermeest. Het kan soms zó oneerlijk verdeeld zijn in de wereld.........
 
hey janneke,
ik snap helemaal hoe je je voelt!
in september is bij mij een missed abortion vast gesteld en daarna volgde een hele kermis van ziekenhuisbezoeken, eerst cytotec en daarna alsnog curretage.Wat een drama! De vrucht zat goed vast
Toe ik midden in deze kermis zat kwam mijn collega vertellen dat ze zwanger was en wel tegelijk met mij als ik geen mk gehad had. Nou dit kwam ook hard aan! Verschrikkelijk vond ik het, idd net wat al eerder genoemd is je gunt het een ander maar jezelf het meest.Klinkt raar maar   het is wel waar
Om de collega te zien vind ik nu nog steeds best wel moeilijk, ben dan ook blij dat we elkaar niet zoveel treffen op het werk, we werken in de zorg en beiden parttime. Ik heb ook besloten straks niet op kraambezoek te gaan bij de collega.Te pijnlijk. Ik had zelf ook weer moeder kunnen zijn tegen die tijd
Maar dat is niet alles om me heen zijn veel zwangeren allemaal in het voorjaar, nu kan ik het goed handelen maar dit is wel anders geweest in het begin. De verweking van de mk maakt het er niet makkelijker op met zoveel zwangeren om je heen
Maar tijd heelt alle wonden en voor jou gaat het zonnetje ook weer schijnen!
veel sterkte meid
 
Hoi Janneke,

Je verhaal is ook voor mij herkenbaar....net zoals de anderen die reageren.

Eind sept bij 11 wkn echo  een ma geconstateerd. Een week erna beviel mijn schoonzus. Ik heb toen alle moed bij elkaar verzameld en ben op kraambezoek geweest.  Ik gun hun geluk, maar ik wordt er nog steeds verdrietig van om hun te zien.
Inmiddels zit ik nu tussen twee zwangere collega's. Met een collega zou ik tegelijk zijn uitgerekend. Helaas kan ik ze niet ontlopen....zou willen dat het kon, want ik wordt verdrietig van hun blije verhalen......verzamel veel moed bij elkaar en 's avonds maar een flinke huilbui.

Wat nog meer pijn doet, is dat sommige mensen echte rotopmerkingen kunnen maken. Gister wensde een andere collega me maar een snelle verwekking toe na de nieuwe zwangere collega  te hebben gefeliciteerd. Ik kan het nog steeds niet geloven en ben er echt kapot van.
 
Hey allemaal,
Jeetje wat een herkenning hier! Tja, ik kan me alleen maar aansluiten. Vlak voor op 11 -9 mijn 2e MA werd geconsteerd is mijn schoonzus bevallen en op 11-9 beviel mijn naaste buuf van een dochter, een groot bord in de tuin en heel veel blijdschap, maar soms wilde ik het liefst de gordijnen dichttrekken en onder de dekens kruipen, lekker zielig zijn.... Maar ik heb mezelf gedwongen om toch direct op kraamvisite te gaan en dat voelde heel goed! Mijn buuf en buurman waren heel begripvol en lief en dat zijn ze eigenlijk nog steeds, ik mag komen zovaak ik wil en ze komen de kleine meid soms ook ff brengen zodat ik op kan passen. Op mijn werk barst het ook van de zwangeren en dat is inderdaad erg confronterend! Gelukkig heeft iedereen begrip voor mij en lompe opmerkingen worden dus niet gemaakt.
Dat het na meerdere mk's moeilijker lijkt te zijn herken ik ook wel, wat niets afdoet aan de 1e mk trouwens, want iedereen gaat op zijn eigen manier met zijn verdriet om en dat is dus ook niet te vergelijken. Ik dacht met de 2 mk; ach, ik weet wat me te wachten staat, ik ga gewoon afwachten en anders wordt het een ingreep, ach ja, ik had toch rekening gehouden met een nieuwe mk enz, enz.... De eerste weken ging t ook heel goed, ik was heel sterk(bijna gevoelloos..., is dus niet ok weet ik achteraf), maar na de curretage ging t helemaal verkeerd. Ik moest het van mezelf allemaal maar aankunnen en mij mankeerde lichamelijk niks, dus ik kon ook wel werken. Ik kan je vertellen, dat hou je een tijdje vol, maar je raakt jezelf kwijt als je dat te lang probeert. Wat mij heeft geholpen is toegeven voor mezelf dat het niet makkelijk is en dat ik in een verwerkingsproces zit, waar ik de tijd voor mag nemen. Ik kon als enige bepalen hoe ik daar mee om gaan, anderen most ik maar gewoon laten lullen.... Toen ik het onder ogen ging zien en ik meer steun uit mijn omgeving ging vragen, ging het al snel veel beter. En nu gaat het eigenlijk heel goed, ik kan heerlijk met mijn zwangere collega's en buuffen kletsen over zwangerschapskwaaltjes en kinderwagens en ik geniet daar ook echt van.
Mijn tips: ontken je verdriet niet, wees lief voor jezelf maar daag je gemoed soms ook uit. Je bent veel sterker dan je zelf nu misschien denkt!
Dat was mijn verhaal, oeps, een beetje lang geworden.....
Liefs, Karin
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan