Hier ook iemand, die het verhaal van mamamijn moeilijk los kan laten. Je weet dat je er niks aan kan doen om het te voorkomen. Het gebeurt gewoon en op die manier is even de kleine uk voelen heel erg fijn, maar na een paar uur zonder een trapje of hikje, vraag ik me gelijk af of het wel goed gaat.
Hier ongelooflijk veel werkstress. Ik ga pas eind mei met verlof (nu ruim 25 weken), dus ik heb nog wel eventjes, maar ik wil zo graag dit project nog afronden en dat af hebben en zus en zo. Ik werk me te pletter, maar ik merk dat mijn lichaam mijn wilskracht niet zo goed bij beent. Als ik thuis ben, dan doe ik niet veel en de weekeinden doe ik lange middagdutjes samen met mijn dochter. Dat is wel lekker! Ik mis mijn meiden en tijd met ze doorbrengen. Ik weet ook niet echt wat wijsheid is. Ik snap dat ik het op een bepaald punt moet loslaten, maar ik voel me heel erg verantwoordelijk. Ik begeleid momenteel twee studenten en heb deze week nog een anderhalve dag met een practicum moeten helpen. Volgende week is het weer hetzelfde liedje. Ik hou daardoor minder tijd over voor mijn eigen werk. Heel irritant. Nog op mijn donder gekregen vandaag omdat ik een van mijn studenten alleen een van de apparaten liet bedienen, die we al een aantal keer gebruikt hadden. Pfff, als ik ook nog eens continu hun handjes vast moeten houden, dan kan ik echt niks meer voor mijn eigen projecten doen. Grmbl. Gelukkig stond mijn baas volledig achter me en zou hij wel even praten met de baas van mijn belager. ;-) Soms is mijn baas ook wel heel lief. Hij regelt graag dingen voor je. Ik weet niet of hij door heeft hoe zwaar ik het heb. Ik probeer ook heel erg stoer over te komen. Ik klaag niet en praat in principe niet over mijn zwangerschap. Zo heb ik zware zwangerschapsdementie te pakken, wat het werk ook nog eens een stuk moeilijker maakt. Briefjes schrijven, de agenda van mijn telefoon vol zetten met alarms voor elke afspraak of presentatie, incl. kliko aan straat zetten dagen, en dan nog steeds het gevoel dat ik vanalles vergeet. En weet je wat ik het ergste vind?! In de hectiek van alledag, vergeet ik af en toe compleet dat ik zwanger ben.
