Hoe gaat je omgeving om met jouw miskraam/miskramen??

A

ANONYMOUS_USERNAME

Hallo,

Ik ben Bianca en   ben nu 34 jaar. Begin 2005 hadden   mijn man en ik   het gevoel dat we er klaar voor waren om kinderen te krijgen. Zo'n 4 maanden nadat ik met de pil gestopt was, was het raak. Maar helaas na 10 weken begon ik met bloedverlies. In 1e instantie heb ik het voor me gehouden. Maar de dag erna bleef ik licht bloedverlies houden. Ik heb toen de verloskundige gebeld en die gaf aan even bij de huisarts mijn urine te laten onderzoeken op blaasontsteling. De uitslag had ik vrij snel binnen, geen blaasontsteking. De verloskundige regelde met spoed een echo, en daarop konden we zien dat het niet goed was. Het vruchtje leefde niet meer. 3 Dagen later zette de miskraam door. Ik voelde me geestelijk enorm ellendig. En van veel mensen de goedbedoelde opmerkingen: dan was er ook iets mis met het kindje.
2 Maanden later was ik weer zwanger. Met 7 weken een echo, en toen bleek dat we een tweeling zouden krijgen. We waren al meteen aan het plannen geslagen, we vonden het allebei ontzettend spannend. Continu tijdens de controles hadden ze het over de tussenwand van de tweeling, deze zou aan de dunne kant zijn. Met 12,5 week werd ik 's ochtends wakker met een enorme buikpijn. Ik kon niet bewegen van de pijn. Op het toilet gekomen, zag ik bloed in de wc   en in mijn ondergoed...niet goed dus. In het ziekenhuis gekomen, bleek tijdens de echo dat 1 kindje niet meer leefde. Ons werd meteen gezegd dat de kans   heel groot was dat het 2e kindje het ook niet zou halen.Das was inderdaad de dag erna een feit toen ik weer een echo kreeg. Ik moest op een natuurlijke manier de miskraam krijgen, maar ik zag dat helemaal niet zitten. Uiteindelijk is de tweeling via een curretage weggehaald. Mijn   man en ik hebben een bloedonderzoek laten doen, maar hier kon met niets vinden wat de eventuele oorzaak kan zijn van de miskramen. ook de tweeling was opgestuurd naar een pataloog, ook hier kwam niets uit.
Mijn geestelijke gesteldheid was niet echt goed te noemen.....uiteindelijk ben ik bij een maatschappelijk werker hulp gaan zoeken. Dit heeft zo'n 8 maanden geduurd.
Alleen na mijn 2e miskraam heb ik pas echt de mensen leren kennen die om me geven en die er voor me zijn in moeilijke tijden. Alleen mijn bloedeigen moeder en zusje en broertje hebben me laten barsten. Ik moest maar blij zijn dat de vrouw vab mijn   broer zwanger was. Het leven ging verder.
Tuurlijk gaat het leven verder. Maar dan mag je toch ook nog je verdriet hebben?! Is het dan zo moeilijk te begrijpen voor hun? Ze   hebben geen enkele moeite gedaan om mij er boven op gekregen. Dankzij goede vrienden en andere familieleden ben ik er weer goed bovenop gekomen en ben nu de gelukkige en trotse moeder van een zoon van 15 maanden en ben ik weer 18 weken zwanger. Tuurlijk kan het dus allemaal wel goedkomen, maar op het moment dat het misgaat, geloof je daar niet meer in.

Wie heeft iets soortgelijks meegemaakt,  dat  je familie en/of vrienden  kwijtraakt,  omdat ze niet kunnen of willen omgaan met jou verdriet?

groetjes, Bianca  
 
hoi Bianca,
wij zijn vanaf februari 2006 bezig met onze kinderwens. Helaas staan we nu nog met lege handen. In oktober 2006 was ik zwanger, maar dat werd diezelfde maand nog een miskraam. Omdat dit allemaal zo snel gebeurde hebben we het eigenlijk aan niemand verteld.
In augustus 2007 werd ik weer zwanger. Nu leek alles goed te gaan. Alleen bleek bij de 20-weken echo dat de nieren van mijn zoontje vergroot waren. dit kon nog goedkomen, maar bij een echo met 23 weken, bleek het de verkeerde kant op te zijn gegaan. Met pijn in ons hart hebben wij ons mannetje geboren laten worden... Dit was begin januari 08.
In mei 2008 was ik weer zwanger, helaas bleek dit een leeg vruchtzakje. 2,5 week geleden heb ik een curretage gehad.

Een heel verhaal dus al. En tsja, hoe reageert de omgeving. Mijn twee vriendinnen zijn fantastisch. Daar kan ik alles bij kwijt en zij steunen mij ook. Mijn moeder en mijn zus zijn een ander verhaal. Die ben ik nog niet kwijt, maar geen idee hoe het gaat verlopen. Vlak voor de uitgerekende datum van Bas* belde mijn moeder en zei 'dat ze haar dochter terugwilde en dat mijn zus haar zus terugwilde'   met andere woorden, kan je weer normaal gaan doen. Dan ben je voor jezelf blij dat je voor je idee je leven weer in de hand hebt. Het werken ging weer en thuis kon ik ook het huishouden erbij doen. Ik was trots dat ik al zover was. Ja de sociale contacten stonden op een erg laag pitje, maar daar had ik de energie nog niet voor. Zeker niet om zelf contact te zoeken. En dan krijg je zo'n reactie.

Ik ben er nog steeds geirriteerd over. Het contact wordt er ook niet spontaner van. Het voelt nu meer verplicht en daar heb ik geen zin in. We zullen zien waar we uitkomen...... Nu mag ik tenslotte weer anders doen, want nu heb ik net weer een mk achter de rug. Maar hoe lang ik dat mag??

Daarbij is mijn zus in september bevallen van een zoontje. Ik vind het moeilijk om hem te zien. Ook werkt niet echt mee dat mijn zus over hem kan klagen. Dan denk ik, ik had zo graag mijn zoon willen hebben, en jij klaagt in mijn buurt over de jouwe. Daar kan ik niet goed tegen.
Maar ja spreek dat maar eens uit....

liefs
Patricia mama van Bas*
www.basvanbeek.vlindersite.nl (tussen beek en vlindersite staat een punt)
 
Lieve allemaal,

Wat is het vreselijk om een miskraam te krijgen. Zelf heb ik in november 2008 een miskraam gehad met 6 weken. Al je dromen zijn in één klap weggevaagd. het was bij ons de eerste, na 5 maanden van wachten op een zwangerschap. Toen we erachter kwamen dat we zanger waren was ik heel gespannen, het voelde allemaal niet goed. Ik verloor geen bloed maar de test wilde niet heel duidelijk worden en ik was alleen mar bang dat het fout zou gaan. Ik kon me niet ontspannen. Na anderhalve week verdwenen ineens al mijn klachten (zere borsten, misselijkheid) en na 3 drie dagen ging het fout. toen ik de miskraam kreeg heb ik alleen maar gehuild. De pijn was nog wel te verdragen maar ik was zo verdrietig. Vooral het feit dat ik niets van het vruchtje terug zag en grote stolsels door de wc moest spoelen. Ik voelde me zo'n slechte moeder.  Elke keer begon ik weer opnieuw te huilen, het kindje was zo enorm gewenst.
We hadden het nog aan niemand verteld en het is niet leuk om te vertellen dat je een miskraam hebt gehad. Vooral als mensen het bagataliseren: 'Je bent nog jong!" of "Er komt vast wel een volgend kindje" of "Het is nog erger als je verder was geweest!" "Je was maar 2 weken over tijd!" alsof je niet 6 weken zwanger bent.
na twee weken kregen we een controle-echo om te kijken of ik helemaal schoon was. wat bleek? er was  nog wat  te zien maar geen leven. Het zou ook weefsel kunnen zijn.  We werden over twee weken terug verwacht, dan zou er leven moeten zijn als het  de baby  was. het waren de langste twee weken van ons leven. Je rouwproces stopt, want misschien zou er nog een babay kunnen zitten. Een week na de controle-echo lang er tijdens het plassen een rond wit-grijs balletje (5 mm)  in de wc. toen wist ik al: als er niets meer te zien is op de echo dan zal dit het kindje zijn. het was een heel gek moment toen ik toch maar de wc doorspoelde, ja wat moet je.
na die twee weken was er inderdaad niets meer te zien. toen konden we pas echt verder met ons rouwproces. Het was ook wel een opluchting dat we wisten waar we aan toe waren, maar de klap was opnieuw groot. In het begin ben je alleen maar bezig met jezelf. Je huilt maar en elke maand is het toch een teleurstelling als je weer ongesteld wordt en een confrontatie, want je weet dat je niet ongesteld zou zijn als alles goed was gegaan. Zelfs familie kon dat soms niet begrijpen. Eén zus vond het zelfs alleen  maar vervelend dat ik soms stil was of dat ze kon zien dat ik gehuild had, als ze me zag. "Dat gaf zo'n domper op de gezelligheid." zei ze. dat heeft me enorm veel pijn gedaan en de band ook losser gemaakt, want als je bij zussen nog niet eens jezelf mag zijn, bij wie kan dat nog wel dan. Bij eeen hartsvriendin kon ik dat wel, ik mocht er uren over praten met haar... heerlijk om je hart te luchten en begrip te onvangen.
En na een aantal maanden als collega's om je heen zwanger worden wil je wel blij zijn voor hen, maar het deed zo'n pijn omdat het bij ons nog niet zover was. De onzekerheid of het nog eens zo ver zou komen en of het dan goed zou gaan , dat vrat aan me. Ik was boos op mensen die zomaar ongewenst zwanger werden en dan voor een abortus kozen, of jaloers op mensen die gelijk zwanger werden na het stoppen met anti-conceptie. Ik telde de maanden: nu zou ik zover in mijn zwangerschap  zijn, nu zou ik het misschien al kunnen voelen.
Je vertrouwt je eigen lichaam niet meer, kan ik wel weer zwanger worden en gaat het dan wel goed of is er iets mis met mij of mijn man? En onderzoeken kun je nog niet doen want dat doen ze niet na één miskraam en als je nog maar korter dan een jaar bezig bent om zwanger te worden. Bij sommige mensen kon ik dit niet uitspreken. Alsof je zeurt, het was gewoon een natuurlijk proces dat het was afgestoten en natuurlijk zou er een volgende keer komen. Maar voor mij was het allang niet vanzelfsprekend meer.

Toen ik 6 maanden na de miskraam toch weer zwanger werd, waren we helemaal door het dolle. Het was toch weer gelukt. Daar hoefde ik me nu geen zorgen om te maken. Maar daarna begon de spanning, ondanks dat deze zwangerschap heel goed voelde. Ik was al bang als ik een dag geen klachten had, dan dacht ik: nu gaat het fout. Vlak voor de echo kon ik het niet meer uithouden, ik zag al zo voor me dat de echo helemaal fout zou uitpakken, geen beweging of hartactie. Ik heb toen gevraagd of ik iets eerder kon komen omdat ik het niet meer uithield. dat mocht omdat ik bij de eerste een miskraam had gehad, dat vond ik geweldig, Bij de echo werden we geholpen door de verloskundige die ons ook had geholpen bij de miskraam, het voelde daarom heel veilig. Toen ze het apparaat erop zetten zei ik gelijk: "daar zit het!" Ik zag gelijk een kindje en de verloskundige zag ook gelijk beweging en het hartje. het was een droom voor ons. Een gezonde zwangerschap, wat een wonder. daarna ga je op een roze wolk naar huis, ik durfde eindelijk zonder bijgevoelens een blad te lezen, zonder angst. Maar na 2 weken werd ik toch weer bang, zou het nog wel leven? Zou het hartje nog kloppen. toen we bij 13 weken het hartje mochten luisteren gaf dit opnieuw een enome opluchting toen ik het hoorde. Alles was nog goed. Ik heb nu bijna 16 weken en kan me soms enorm zorgen maken, heb ik wel goed opgelet met eten? Zaten er geen bacterien in? Leeft het nog? gelukkig heb ik het kindje al een paar keer voelen bewegen. Ik was totaal verrast want ik had het niet verwacht zo vroeg. Maar ik ben er heel blij mee omdat het een deel van mijn zorgen wegneemt.
Want een nieuwe zwangerschap na een miskraam is echt geen roze geur en maneschijn. Je weet hoe fout het kan gaan, je weet hoeveel pijn het doet om met lege handen te staan. En het doet nog steeds pijn, al maakt een nieuwe zwangerschap ook veel goed. ik probeer nu ook te genieten omdat het nu allemaal goed lijkt te zijn. het gaat vaker goed dan fout, alleen mijn emoties willen niet altijd luisteren naar mijn verstand. Ik zal pas echt gerust zijn als ik het heel duidelijk voel bewegen of als de baby gezond geboren is.
Zo, dit was mijn lange verhaal. weet dat er dus meer mannen en vrouwen zijn met een stil verdriet over wat je verloren hebt. Ik hoop dat mijn verhaal een beetje steun kan geven. en daarbij wil ik ook zeggen dat ons geloof in Jezus de Zoon van God ons heel veel steun heeft gegeven. Hij kent ons kindje, het heeft kort geleefd, maar heeft het nu veel beter bij Hem. Wij mogen vertrouwen dat deze moeilijke tijden ons dichter gebracht heeft bij Gods liefde en ons geleerd heeft ons leven in Zijn handen te leggen.
 
Bijna anderhalf jaar geleden ben ik een tijdje actief geweest op dit forum. Na een zwangerschap van 25 weken zijn mijn man en ik toen  ons dochtertje verloren. Zij heeft 8 uurtjes gevochten voor haar leven, maar was er nog niet klaar voor. Na 6 maanden te hebben gewacht was ik meteen alweer zwanger. Geluk en verdriet liggen op zo'n moment heel dicht bij elkaar. Deze zwangerschap eindigde na 10 weken in een miskraam. Wat heb ik mij de afgelopen anderhalf jaar vaak verbaasd over de reacties van familie, collega's, vrienden en vriendinnen.. Het verdriet is al zo groot en de dingen die mensen tegen je kunnen zeggen in zo'n situatie... dat maakt het vaak niet makkelijker. Ik ben ook wel een aantal keer volledig overstuur thuis gekomen omdat mensen denken dat als je normaal doet, je je kennelijk ook weer normaal voelt. Nee, ik zit niet (meer) de hele dag te huilen, maar er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan mijn dochtertje denk en ja, bij elke dikke buik voel ik het oergevoel in mij dat zo graag weer zwanger wil zijn. En nu na anderhalf jaar tijd lijkt iedereen te vergeten wat er is gebeurd en is het makkelijker voor iedereen als je het er maar niet meer over hebt (want jemig wat schrikken sommige mensen als ik haar naam noem..). Ja, ik doe heel vaak vrolijk, maar de pijn die blijft. Ik probeer altijd vooruit te kijken en positief te blijven, het glas is altijd halfvol, maar soms lukt dat gewoon niet en dan huil ik als een klein kind om het verlies wat in mij zit en wat mij maakt tot wie ik ben. Een verlies is een verlies met verdriet, hoe klein of groot dan ook.
Alles is veranderd voor altijd, ik, mijn leven en daarmee alle relaties die ik op wat voor manier dan ook heb (collega's of vriendinnen). Bij de 1 is dat een verdieping en dus verrijking, maar bij velen een hele grote teleurstelling!
 
Hallo meiden,

Allereerst vind ik het erg knap van jullie allemaal dat jullie je verhaal hier doen. Wat me het meeste opvalt is de reacties die jullie van de mensen om je heen krijgen.
Ik heb zelf (gelukkig) geen miskraam gehad, maar moest gewoon even reageren. Wij zijn ontzettend blij dat onze dochter na een fijne zwangerschap gezond is geboren. Wij beschouwen haar ook echt als een groot kado.
Vrienden van ons hebben helaas ook al twee keer een miskraam gehad terwijl een kindje zo gewenst is. Ook het verdriet is bij hun heel erg groot, maar ik vind het ook knap hoe ze ermee omgaan. Onze dochter is hen heel erg dierbaar en daar raak ik steeds door ontroerd. Ik vind het ook erg belangrijk om dingen met mijn vriendin alleen te doen en dan gewoon gezellig over alles te praten. Ze praat nog vaak over haar verdriet, maar dat is alleen maar goed. Je moet het toch op de een of andere manier verwerken.

Ik wens jullie dat ook allemaal erg veel sterkte met het verwerken. Maar ik wens jullie vooral veel geluk voor de toekomst en dat jullie binnen niet al te lange tijd ook zo'n wonder in jullie armen mogen houden.

Veel liefs Anninas
 
hallo bianca,

wat je verteld over dat je moeder, zus en broer je hebben laten barsten.
Juist op het moment dat je ze zo hard nodig hebt. komt mij bekend voor alleen heb ik het dan gehad met collega's en vrienden.
meestal is het wel zo dat deze mensen niet weten hoe ze er mee om moeten gaan of wat ze moeten zeggen.
ik heb tot 2 x toe een "miskraam" gehad. 1x met 16 wk en 1x met 25 wk.
en ik ben er achter gekomen dat mensen heel vaak niet weten dat er nog een kindje uit je komt, waar vaak al alles op en aan zit.
mijn zus zei tegen mij  bij de 2e keer,( toen we een afscheidsavond hadden gepland).
Ik had er geen idee van dat het al een heel kindje zou zijn. youri was 870 gr en 36 cm lang.
en dat deed mij toen heel erg pijn. want zelfs met het kindje van 16 wk kon je alles zien. de oren, vingertjes.
ik heb het toen tegen mijn zus gezegd dat mij dat heel erg heeft gekwetst.

ik zou, als je nog contact hebt met je moeder, zus en broer, het benoemen en gewoon zeggen dat het niet even is dat je een miskraam krijgt en weer verder gaat.
maar dat je een kind verloren bent en of   hoe hun het zien. misschien vinden ze het juist wel heel moeilijk om jou zo te zien en als je het benoemt misschien dat ze dan meer begrip hebben voor je gevoelens. en ik zou zeggen maak het gewoon bespreekbaar hoe moeilijk het soms ook is.
ik vind het zelf heel belangrijk dat mensen weten dat je niet "zomaar" even je gevoel opzij zet omdat voor de mensen om je heen de wereld wel doorgaat.
jij hebt je kindje verloren en je hebt er tijd voor nodig om dit te verwerken en ik vraag mij wel eens af hoe jou moeder het zou ervaren als 1 van jullie zou overlijden daar is ze ook niet binnen een jaar overheen. ik heb 2 jaar lang begeleiding gehad in het ziekenhuis nadat ons kindje met 25 weken overleed. dus het is niet gek dat je  het nog niet verwerkt hebt. ik heb echt een super begeleiding gehad en mijn omgeving kon het heen en weer krijgen als ze het niet begrepen. want er is veel onbegrip, tegen mij werd wel gezegd je hebt je kind toch niet gekend? je hebt het niet horen huilen?
maar ik heb wel 2 kinderen op een natuurlijke manier op de wereld gezet en kon ze meteen weer wegbrengen en DAT snappen mensen niet. moest je gewoon bevallen? werd mij dan gevraagd. ik heb wel eens gevraagd: hoe denk je dan dat het kindje eruit komt? en toen zei iemand: ooh ik dacht dat LOST WEL OP!! nou dan weten mensen niet waar ze het over hebben. misschien zien jou moeder, zus en broer het ook wel heel anders dan dat het is.

heel veel sterkte en ik zou het gewoon vragen hoe hun het zien.
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan