Hoi allemaal.
Ik heb in maart een missed abortion gehad (op de 12 wkn-echo zagen we dat het vruchtje na 7 weken "gestopt" was). Gelukkig kreeg ik al snel een curettage, die overigens 100% meeviel (geen pijn, geen bloedverlies).
De curettage is nu 8,5 week geleden.....en nu wacht ik dus op een menstruatie.
Echter:
Drie weken geleden dacht ik een eisprong gehad te hebben, en ik voelde me ook écht zwanger. Alle symptomen! Het zeurderige gevoel in m'n onderbuik, de gevoelige borsten, m'n huid die reageerde....ik denk zelfs beter te ruiken.
Maar na (enkele) zwangerschapstesten (gisteren de laatste) moet ik concluderen dat ik mezelf voor de gek heb gehouden.
Niet zwanger....nog geen menstruatie.
Ik zit nu in een niemandsland, en het maakt me verdrietig en twijfelachtig. Ik merk dat het z'n weerslag heeft op m'n relatie. Ik ben humeurig, een beetje teveel met mezelf bezig.....
Is er iemand die hierop wil reageren?
Ik kan wel een beetje positiviteit gebruiken ;-)
Groetjes Jaine
p.s. En ja ik weet het allemaal, al die cliché's: er niet teveel aan denken (lukt niet), gelukkig zijn met de 2 schatten van kinderen die je al hebt (ben ik ook!), maar ondertussen zie ik met lede ogen aan hoe de buiken in mijn omgeving groter en groter worden, en de mijne leeg is....
Sorry voor het zeurderige verhaal
Ik heb in maart een missed abortion gehad (op de 12 wkn-echo zagen we dat het vruchtje na 7 weken "gestopt" was). Gelukkig kreeg ik al snel een curettage, die overigens 100% meeviel (geen pijn, geen bloedverlies).
De curettage is nu 8,5 week geleden.....en nu wacht ik dus op een menstruatie.
Echter:
Drie weken geleden dacht ik een eisprong gehad te hebben, en ik voelde me ook écht zwanger. Alle symptomen! Het zeurderige gevoel in m'n onderbuik, de gevoelige borsten, m'n huid die reageerde....ik denk zelfs beter te ruiken.
Maar na (enkele) zwangerschapstesten (gisteren de laatste) moet ik concluderen dat ik mezelf voor de gek heb gehouden.
Niet zwanger....nog geen menstruatie.
Ik zit nu in een niemandsland, en het maakt me verdrietig en twijfelachtig. Ik merk dat het z'n weerslag heeft op m'n relatie. Ik ben humeurig, een beetje teveel met mezelf bezig.....
Is er iemand die hierop wil reageren?
Ik kan wel een beetje positiviteit gebruiken ;-)
Groetjes Jaine
p.s. En ja ik weet het allemaal, al die cliché's: er niet teveel aan denken (lukt niet), gelukkig zijn met de 2 schatten van kinderen die je al hebt (ben ik ook!), maar ondertussen zie ik met lede ogen aan hoe de buiken in mijn omgeving groter en groter worden, en de mijne leeg is....
Sorry voor het zeurderige verhaal