hoe staat het bij iedereen ervoor?
ik heb even zo'n baalmoment:
vanaf 8 weken al in de ziektewet, maand 3 en 4 bijna compleet bedlegerig geweest, sinds de herfstvakantie gestart met 4 uur werk en nu moet dat zelfs minder.
Naast het moe en beroerd zijn van de hormonen doen ook weer die borsten zeer en dus ook de borstkas, aangezien die rondingen weer groeien en zwaarder worden.
Daarnaast dubbele heuppijn, de gewrichten doen zeer, net alsof er zand tussenzit bij het lopen en de rest van de heup doet zeer bij liggen en zitten.
Bukken doet zeer in de buik en ik heb net vorige week weer geaccepteerd dat ik nog minder kan, kan ik vervolgens nog weer minder dan dat.
Nu ben ik vorig jaar juni bevallen van mijn 1e, netjes jaar gewacht om te herstellen maar blijkbaar vond mijn lichaam dat nog te kort.
Zo vroeg naar bed en kijken wat rust kan doen.
Vrolijk worden we er niet van, maar ja. Het duurt gewoon lang, nooit gedacht dat ik een jaar van de groep zou zijn. En het gaat maar door, dat maakt het zwaar.
Het beste lichtpuntje is dat het met de baby heel goed gaat hoor, die doet goed zijn best en schopt en slaat de hele dag! Daar doen we het voor. En onze dochter is zon heerlijke dreumes, ook al maakt zij mij juist zo moe, haar lach de hele dag is prachtig. Veel hulp van vrienden en familie en manlief en het is tijdelijk. Maar soms vergeet je dat gewoon en is het puur overleven
ik heb even zo'n baalmoment:
vanaf 8 weken al in de ziektewet, maand 3 en 4 bijna compleet bedlegerig geweest, sinds de herfstvakantie gestart met 4 uur werk en nu moet dat zelfs minder.
Naast het moe en beroerd zijn van de hormonen doen ook weer die borsten zeer en dus ook de borstkas, aangezien die rondingen weer groeien en zwaarder worden.
Daarnaast dubbele heuppijn, de gewrichten doen zeer, net alsof er zand tussenzit bij het lopen en de rest van de heup doet zeer bij liggen en zitten.
Bukken doet zeer in de buik en ik heb net vorige week weer geaccepteerd dat ik nog minder kan, kan ik vervolgens nog weer minder dan dat.
Nu ben ik vorig jaar juni bevallen van mijn 1e, netjes jaar gewacht om te herstellen maar blijkbaar vond mijn lichaam dat nog te kort.
Zo vroeg naar bed en kijken wat rust kan doen.
Vrolijk worden we er niet van, maar ja. Het duurt gewoon lang, nooit gedacht dat ik een jaar van de groep zou zijn. En het gaat maar door, dat maakt het zwaar.
Het beste lichtpuntje is dat het met de baby heel goed gaat hoor, die doet goed zijn best en schopt en slaat de hele dag! Daar doen we het voor. En onze dochter is zon heerlijke dreumes, ook al maakt zij mij juist zo moe, haar lach de hele dag is prachtig. Veel hulp van vrienden en familie en manlief en het is tijdelijk. Maar soms vergeet je dat gewoon en is het puur overleven