A
Anoniem
Guest
Zo nog vers in het geheugen natuurlijk maar op zich vond ik het reuze meevallen (de hechtingen vind ik nu het vervelendst haha)
Ik vond het zo raar dat je zo snel kan vergeten hoe benauwd je het hebt en hoe fijn persen kan zijn...dat vond ik dus geen pijn doen (op het hoofdje na dan)
Echt waar toen Dean op mijn buik lag was ik alles spontaan vergeten, alleen de dagen erna waren even ships omdat Dean in de couveuse lag en ik last van mijn rug had e.d.
Persen vond ik dus ook super alleen viel me tegen dat het niet sneller ging, ik dacht 2-3 keer persen en het ligt eruit (ging nog snel hoor maar had gedacht NOG sneller hihi)
Weeenopwekkers vond ik dus NIET fijn, vooral dat non stop gedeelte, je komt dan niet meer bij en raakt erg snel moe MAAR ze deden hun werk goed want toen ging het balletje goed rollen
Wat me erg opviel was hoe rustig ikzelf bleef en zelfs alles aan mijn vriend deed uitleggen als er weer eens een piepje afging of het hartslagje even wegviel (door slecht aangesloten apparaatje!)
Ik had zo met mezelf afgesproken geen gilwijf te gaan zijn maar was wel bang dat ik dit niet onder controle zou hebben maar dat is me dus reuze meegevallen, zelfs het personeel vond me rustig en koel en vond DAT enorm fijn omdat ze al gillers genoeg hadden gehad die avond was het een aangename verandering
Ook qua luisteren is gewoon aan te raden om niet eigenwijs te zijn maar echt goed te luisteren naar VK/gyn of ander medisch personeel, dat helpt enorm en laat hun echt veel beter hun werk doen. En gillen of panisch worden helpt echt niet maakt alles alleen maar erger...je moet het natuurlijk wel kunnen, ik had zoiets van ik ga mijn vriend even trots maken en laten zien dat het niet zo gaat als op televisie (hij was erg blij met me melde die achteraf) hij heeft wel honderd keer verteld hoe trots ie op me was en dat hielp me echt er doorheen! Mannen kunnen dus zeker wel wat doen al is het niet veel alleen maar ondersteunen!
Mijn moeder was ook bij de bevalling, die heeft gefilmd, foto's gemaakt en vond het een heerlijk idee dat zij er ook bij was (al heb ik haar niet gehoord hihi) ik heb zoveel medische shit meegemaakt ALTIJD met haar met zijn drietjes hebben we onze Dean op de wereld gezet en vind het een fantastische herrinering op deze manier, heel erg "gezellig" en "intiem"...ondanks dat het in het ziekenhuis was.
Mijn tip voor de dames die nog moeten, is rustig blijven, luisteren naar de mensen om je heen en niet (te) eigenwijs zijn, probeer niet te gillen (kost alleen maar onnodige energie die je echt niet hebt) en wie JIJ er bij wilt hebben OF niet, het is JOUW bevalling dus JIJ bepaald, en maakt je enorm op je gemak als dat goed geregeld is...
Het is leuk om te filmen (vanuit een juiste positie dus je hoeft geen horror film te hebben) je mist alleen enorm veel en dat is leuk om terug te zien ook het gedeelte als jij je placenta eruit aan het werken bent en je niet ziet wat ze met de beeb aan het doen zijn is leuk om te filmen / fotograveren...
Ik wil in elk geval iedereen veel succes wensen het is het allermooiste op aarde (wat raar klinkt voor iets wat veel pijn doet) maar echt waar je bent het echt zo vergeten (uitzonderingen hier gelaten)
Ik vond het zo raar dat je zo snel kan vergeten hoe benauwd je het hebt en hoe fijn persen kan zijn...dat vond ik dus geen pijn doen (op het hoofdje na dan)
Echt waar toen Dean op mijn buik lag was ik alles spontaan vergeten, alleen de dagen erna waren even ships omdat Dean in de couveuse lag en ik last van mijn rug had e.d.
Persen vond ik dus ook super alleen viel me tegen dat het niet sneller ging, ik dacht 2-3 keer persen en het ligt eruit (ging nog snel hoor maar had gedacht NOG sneller hihi)
Weeenopwekkers vond ik dus NIET fijn, vooral dat non stop gedeelte, je komt dan niet meer bij en raakt erg snel moe MAAR ze deden hun werk goed want toen ging het balletje goed rollen
Wat me erg opviel was hoe rustig ikzelf bleef en zelfs alles aan mijn vriend deed uitleggen als er weer eens een piepje afging of het hartslagje even wegviel (door slecht aangesloten apparaatje!)
Ik had zo met mezelf afgesproken geen gilwijf te gaan zijn maar was wel bang dat ik dit niet onder controle zou hebben maar dat is me dus reuze meegevallen, zelfs het personeel vond me rustig en koel en vond DAT enorm fijn omdat ze al gillers genoeg hadden gehad die avond was het een aangename verandering
Ook qua luisteren is gewoon aan te raden om niet eigenwijs te zijn maar echt goed te luisteren naar VK/gyn of ander medisch personeel, dat helpt enorm en laat hun echt veel beter hun werk doen. En gillen of panisch worden helpt echt niet maakt alles alleen maar erger...je moet het natuurlijk wel kunnen, ik had zoiets van ik ga mijn vriend even trots maken en laten zien dat het niet zo gaat als op televisie (hij was erg blij met me melde die achteraf) hij heeft wel honderd keer verteld hoe trots ie op me was en dat hielp me echt er doorheen! Mannen kunnen dus zeker wel wat doen al is het niet veel alleen maar ondersteunen!
Mijn moeder was ook bij de bevalling, die heeft gefilmd, foto's gemaakt en vond het een heerlijk idee dat zij er ook bij was (al heb ik haar niet gehoord hihi) ik heb zoveel medische shit meegemaakt ALTIJD met haar met zijn drietjes hebben we onze Dean op de wereld gezet en vind het een fantastische herrinering op deze manier, heel erg "gezellig" en "intiem"...ondanks dat het in het ziekenhuis was.
Mijn tip voor de dames die nog moeten, is rustig blijven, luisteren naar de mensen om je heen en niet (te) eigenwijs zijn, probeer niet te gillen (kost alleen maar onnodige energie die je echt niet hebt) en wie JIJ er bij wilt hebben OF niet, het is JOUW bevalling dus JIJ bepaald, en maakt je enorm op je gemak als dat goed geregeld is...
Het is leuk om te filmen (vanuit een juiste positie dus je hoeft geen horror film te hebben) je mist alleen enorm veel en dat is leuk om terug te zien ook het gedeelte als jij je placenta eruit aan het werken bent en je niet ziet wat ze met de beeb aan het doen zijn is leuk om te filmen / fotograveren...
Ik wil in elk geval iedereen veel succes wensen het is het allermooiste op aarde (wat raar klinkt voor iets wat veel pijn doet) maar echt waar je bent het echt zo vergeten (uitzonderingen hier gelaten)