Ik heb een prachtige zoon van 18 maanden.
Vanaf 3 maanden van mijn zwangerschap kreeg ik zware bekkeninstabiliteit. Ik ben nu ruim 2 jaar verder vanaf het moment dat het begon. En ben nog steeds niet in de buurt van hersteld. Het lijkt af en toe alleen maar erger te worden.
Ik krijg nu meerdere onderzoeken om te kijken wat er precies aan de hand is.
Wij hadden nu al heel graag zwanger willen zijn van onze 2de wonder. Maar dit hadden we uitgesteld tot ik een jaar pijnvrij was.
Ik heb pas geleden een afspraak gehad bij de gynaecoloog. Daar vroeg ik of ik na mijn herstel weer zwanger mocht worden. Aangezien een vriendin van mij te horen heeft gekregen dat als ze weer zwanger zou raken zij in een rolstoel kon belanden.
Mijn gyn. zei dat ze dat nooit zou zeggen omdat ze weet hoe groot een kinderwens kan zijn. Maar er is wel een kans van 90% dat ik weer zo erg bekkeninstabiliteit en pijn zou hebben of erger.
Dus als we reeel gaan nadenken is het beter nooit meer zwanger te worden.
Ik kan maar niet aan het idee wennen om nooit meer zoiets moois te voelen. Mijn zoon geen broertje of zusje kan schenken.
Ik kan en wil het niet accepteren.
Zijn er mensen die ook hun kinderwens op hebben moeten geven?? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan??
Ik voel me af en toe een zeur als ik het er over blijf hebben.
Ik weet ook dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik in ieder geval al mijn zoon heb. Maar ik wil er zo graag nog 1.
Vanaf 3 maanden van mijn zwangerschap kreeg ik zware bekkeninstabiliteit. Ik ben nu ruim 2 jaar verder vanaf het moment dat het begon. En ben nog steeds niet in de buurt van hersteld. Het lijkt af en toe alleen maar erger te worden.
Ik krijg nu meerdere onderzoeken om te kijken wat er precies aan de hand is.
Wij hadden nu al heel graag zwanger willen zijn van onze 2de wonder. Maar dit hadden we uitgesteld tot ik een jaar pijnvrij was.
Ik heb pas geleden een afspraak gehad bij de gynaecoloog. Daar vroeg ik of ik na mijn herstel weer zwanger mocht worden. Aangezien een vriendin van mij te horen heeft gekregen dat als ze weer zwanger zou raken zij in een rolstoel kon belanden.
Mijn gyn. zei dat ze dat nooit zou zeggen omdat ze weet hoe groot een kinderwens kan zijn. Maar er is wel een kans van 90% dat ik weer zo erg bekkeninstabiliteit en pijn zou hebben of erger.
Dus als we reeel gaan nadenken is het beter nooit meer zwanger te worden.
Ik kan maar niet aan het idee wennen om nooit meer zoiets moois te voelen. Mijn zoon geen broertje of zusje kan schenken.
Ik kan en wil het niet accepteren.
Zijn er mensen die ook hun kinderwens op hebben moeten geven?? En hoe zijn jullie daar mee omgegaan??
Ik voel me af en toe een zeur als ik het er over blijf hebben.
Ik weet ook dat ik mezelf gelukkig mag prijzen dat ik in ieder geval al mijn zoon heb. Maar ik wil er zo graag nog 1.