Ik denk niet dat dit de geschikte plek is, maar aan de andere kant: ik ben zwanger, dus waarom ook niet.
Mijn leven ligt in puin.. en heel misschien tref ik hier iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten, en er is uit gekomen. Ik heb hoop nodig.
Ik ben bewust jong moeder geworden. Na het behalen van mijn diploma en een aanvullende cursus, een vette verre reis en een jaar werkervaring te hebben opgedaan, kozen mijn vriendje (al snel man) en ik er voor een kindje op de wereld te zetten. Het bedrijf waar ik werkte ging failliet, maar een thuis-moeder worden vonden we beide geen slechte optie. Fijn voor het kind juist! Ik besteedde tijd aan mijn kindje, en als het sliep, schreef ik verder aan mijn boek. We kwamen prima rond, en als dat een keer niet zo was - hadden we de creditcard. Af en toe ging ik voor een tijdelijk baantje, nooit iets langdurig. Zo was ons leven toen.
Hij is nooit de beste echtgenoot geweest. Ik was op mijn beurt niet de perfecte vrouw. Maar we waren wel beste maatjes, op de een of andere manier werkte het.
Twee jaar geleden besloten we toch uit elkaar te gaan. Hij ging richting een andere stad, en omdat ik opnieuw aan het studeren was, nam hij tot ik beter voor ons (mijzelf en kind) zou kunnen zorgen, mijn zoontje mee. Als vader was hij erg ten goede veranderd, en mijn zoontje heeft het goed bij hem. In de weekenden is hij bij mij, en qua aandacht komt hij dan niets te kort!
Omdat ik op geen enkele manier de hypotheek van ons huis alleen kon betalen, werd het met de tijd verkocht. Ik trok "tijdelijk" in bij mijn moeder. Even wat centjes sparen, tot rust komen, genieten van het samen zijn met mijn mama (schat van een vrouw).
Toen ontmoette ik hém, (vul naam in). En ik was helemaal verliefd. Om een lang verhaal kort te maken kwam ik er pas achter dat ik zwanger was toen ik zó niet meer verliefd was op hém. Nog beter: ik MOEST uit die energie-zuigende-relatie zien te komen en dat ging een stuk sneller dan ik dacht. Hij was op de hoogte van mijn zwangerschap: heeft niets meer van zich laten horen sindsdien.
Ja, mensen: ik woon bij mijn moeder. Ik ben op advies van mijn mentor gestopt met mijn studie (uitgerekend in examentijd), solliciteer me suf naar een baan, ik heb 421 euro op de bank - als ik geen geschikte vacature meer zie om op te solliciteren vind ik mijzelf weer liggend op bed. Ik slaap de tijd weg. Soms denk ik even dat ik moet huilen, maar het zet nooit door. Ik wil even niet bestaan. Stomme, stomme ik.
Met mijn moeder ben ik naar de eerste afspraak bij de VK gegaan. Op de echo zag ik het kleine nieuwe mensje bewegen. Handjes, voetjes.
Ik heb het gevoel dat ik hem / haar nu al teleurstel.
Zorgen. Wat moet ik nu toch in vredesnaam doen? Wat als ik niet zo snel een baan vind? Wat als ik niet snel als eerste eindig op de wachtlijst bij sociale huurwoningen, maar steeds weer als tweede of derde?
Ik weet dat jullie hier ook geen antwoord op kunnen geven hoor.. maar misschien is er iemand die dit leest die mij iets van goede raad kan geven?
Mijn leven ligt in puin.. en heel misschien tref ik hier iemand die in een soortgelijke situatie heeft gezeten, en er is uit gekomen. Ik heb hoop nodig.
Ik ben bewust jong moeder geworden. Na het behalen van mijn diploma en een aanvullende cursus, een vette verre reis en een jaar werkervaring te hebben opgedaan, kozen mijn vriendje (al snel man) en ik er voor een kindje op de wereld te zetten. Het bedrijf waar ik werkte ging failliet, maar een thuis-moeder worden vonden we beide geen slechte optie. Fijn voor het kind juist! Ik besteedde tijd aan mijn kindje, en als het sliep, schreef ik verder aan mijn boek. We kwamen prima rond, en als dat een keer niet zo was - hadden we de creditcard. Af en toe ging ik voor een tijdelijk baantje, nooit iets langdurig. Zo was ons leven toen.
Hij is nooit de beste echtgenoot geweest. Ik was op mijn beurt niet de perfecte vrouw. Maar we waren wel beste maatjes, op de een of andere manier werkte het.
Twee jaar geleden besloten we toch uit elkaar te gaan. Hij ging richting een andere stad, en omdat ik opnieuw aan het studeren was, nam hij tot ik beter voor ons (mijzelf en kind) zou kunnen zorgen, mijn zoontje mee. Als vader was hij erg ten goede veranderd, en mijn zoontje heeft het goed bij hem. In de weekenden is hij bij mij, en qua aandacht komt hij dan niets te kort!
Omdat ik op geen enkele manier de hypotheek van ons huis alleen kon betalen, werd het met de tijd verkocht. Ik trok "tijdelijk" in bij mijn moeder. Even wat centjes sparen, tot rust komen, genieten van het samen zijn met mijn mama (schat van een vrouw).
Toen ontmoette ik hém, (vul naam in). En ik was helemaal verliefd. Om een lang verhaal kort te maken kwam ik er pas achter dat ik zwanger was toen ik zó niet meer verliefd was op hém. Nog beter: ik MOEST uit die energie-zuigende-relatie zien te komen en dat ging een stuk sneller dan ik dacht. Hij was op de hoogte van mijn zwangerschap: heeft niets meer van zich laten horen sindsdien.
Ja, mensen: ik woon bij mijn moeder. Ik ben op advies van mijn mentor gestopt met mijn studie (uitgerekend in examentijd), solliciteer me suf naar een baan, ik heb 421 euro op de bank - als ik geen geschikte vacature meer zie om op te solliciteren vind ik mijzelf weer liggend op bed. Ik slaap de tijd weg. Soms denk ik even dat ik moet huilen, maar het zet nooit door. Ik wil even niet bestaan. Stomme, stomme ik.
Met mijn moeder ben ik naar de eerste afspraak bij de VK gegaan. Op de echo zag ik het kleine nieuwe mensje bewegen. Handjes, voetjes.
Ik heb het gevoel dat ik hem / haar nu al teleurstel.
Zorgen. Wat moet ik nu toch in vredesnaam doen? Wat als ik niet zo snel een baan vind? Wat als ik niet snel als eerste eindig op de wachtlijst bij sociale huurwoningen, maar steeds weer als tweede of derde?
Ik weet dat jullie hier ook geen antwoord op kunnen geven hoor.. maar misschien is er iemand die dit leest die mij iets van goede raad kan geven?