Hoe komt dat toch...??

A

Anoniem

Guest
Dat zoveel van ons last hebben van depresieve gevoelens en dipjes en niet lekker in je vel zitten en .....noem maar op???
Dat was ik me dus net af aan het vragen...
Er zijn wel heeeeel veel (te veel!) mama's (en ook papa's hoor!) die hier veel last van hebben he?!
Kan toch niet gezond zijn...
Zou dat altijd al geweest zijn (maar nooit over gesproken??) of zou dat toch iets zijn wat met deze tijd ofzo te maken heeft...
Weet het ook niet namelijk...vraag het me echt af hoe dat komt..
"Vroeger" hadden mensen het toch ook druk bijvoorbeeld?? Nog veeel drukker eigenlijk, zonder wasmachines enz enz.... en toch leken de mensen happy...of lijkt dat maar zo?
 
Tja, denk ik ook weleens over, ik denk dat er nu meer over gesproken word, dat het minder taboe is; depressieve gevoelens, dipjes enz.
 Maar inderdaad, de mensen hadden het vroeger nóg drukker, minder tijd om bij die gevoelens stil te staan.
Ook denk ik weleens dat er vanuit de maatschappij een druk op gelegd wordt om vooral maar gelukkig te zijn en om zoveel mogelijk uitjezelf en het leven te halen (én kinderen, én een carriére, én een leuke relatie, én hobbies) Pff, word al moe als ik het op schrijf.
x Esther
 
Hoi,

Ik denk meer dat het tóch ook met tegenwoordig te maken heeft.
Er is meer prestatiedruk dan vroegaahhh, en veeeeeeeel meer haast.

Ja ok, er was geen wasmachine enz.enz. ook meer kinderen, maar ik denk vooral dat de druk meetelt.
Ook was er vroeger meer sociale controle dan nu, als ik nu bij de buren aanklop voor iets simpels als een kopje suiker... dan tikken ze al op hun voorhoofd van; die is gek!!

Ik moet je er ook heel eerlijk bij zeggen dat mijn moeder om 6.00 uur met mijn vader eruit ging, om het huishouden te doen. Dat doe ik dus écht niet.

En als het mooi weer was, en de boel nog niet (helemaal)  gedaan... dan liet ze het voor wat het was.. en ging er met ons op uit.


Groetjes Debby mv B'Elanna

 
Ik denk dat het alletwee is.
Vroeger werd er helemaal niet over gesproken, maar je wil niet weten hoeveel mensen, van de generatie van mijn moeder of zelfs ouder, mij aanspreken naar aanleiding van mijn boek.
Nu is het gewoon niet meer zo'n taboe en wordt er opener over gesproken en hoor je het dus sneller.
Maar er ligt tegenwoordig ook een veel grotere druk op het moeder zijn. Idd is het maar heel gewoon als je én én én doet.
Ik merk het nu ik ontslag heb genomen. het eerste wat mensen vragen is; "En nu, heb je al een ander baan?"
Als ik dan zeg dat ik het wel zie en effe lekker thuis wil zijn, krijg ik regelmatig vreemde blikken. Want het wordt als normaal gezien als je moeder bent én werkt enz. enz.
Sil
 
Tja dat denk ik idd ook wel, EN er word makkelijker over gepraat EN er word gewoon heeeeel veel van je verwacht! (en wij zijn zo "dom" om daarin mee te gaan vaak...)
Maar, ik vraag me ook wel eens af eerlijk gezegt, of er niet te makkelijk word gezegt : je hebt een depressie?
Ik hoop dat ik hier niemand pijn mee doe, met deze uitspraak, want dat is echt niet mijn bedoeling! Maar er word naar mijn idee zo snel gezegt dat je een depressie hebt en medicijnen voorgeschreven etc etc...  of ligt dat aan mij?

Er zei laatst iemand tegen mij: "in amerika hoor je er al niet meer bij als je GEEN depressie hebt en geen terapeut hebt (vooral al die bekende mensen, hebben allemaal een terapeut om mee te praten, was laatst op de tv) en dat komt hier ook steeds meer"
En daar vond ik eigenlijk wel wat inzitten eerlijk gezegt....

Ik zie het zoooveel om me heen....hier, mijn vriend, een goede vriend van ons, mijn beste vriendin, haar moeder, haar broer......ikzelf zit af en toe behoorlijk in de knoop..... tja.....
 
Daar ben ik het wel een beetje met je eens hoor 4dec.
Er wordt nu heel snel een stempel op je gedrukt en medicijnen worden nog sneller voorgeschreven.
Het is van het ene uiterste in het andere uiterste. Eerst werd het van tafel geveegd en nu ben je gelijk maar depressief.
Maar ik  ben ook van mening dat er niet te gemakkelijk over gedacht moet worden. Er wordt ook vaak gezegd;  Ach joh, kop op, het zit even tegen, effe doorbijten en  niet zeuren.
Sil
 
Eerlijk gezegd denk ik dat het vroeger ook wel zo was maar toen had je geen forums hihi. Nee serieus, als ik met moeders spreek "live" word dit toch niet vaak uitgesproken. Er ligt nu nog steeds een taboe op want hier lees ik heel andere dingen. Ik merk zelf ook dat ik huiverig ben om in mijn directe omgeving aan te geven dat het echt niet alleen maar leuk is. Mensen reageren daar vaak raar op. Je hoort het nog steeds "leuk" te vinden. Hier kun je heerlijk anoniem je hart luchten.  Bij mezelf weet ik dat die gevoelens vooral worden veroorzaakt door een veranderende hormoonhuishouding en vermoeidheid.

Daarnaast had je vroeger veel mantelzorg en werd je opgevangen door zussen, buren, moeders enz. Nu moet je alles toch alleen doen doen. Ik merk dat ik daardoor vooral aanspraak mis. En daarbij ligt er ook  meer druk om naast supermamma ook supercarriere vrouw te zijn. Ik leg zelfs mezelf nog weleens die druk op. En waarom .

He Sil wat voor een boek heb jij geschreven?? Puur interesse hoor!
 
volgens mij is het een combinatie van van alles: we stellen zeer hoge eisen aan onszelf en dat wordt ook verwacht: je moet supermoeder, geweldige echtgenote en carrierevrouw tegelijkertijd zijn. Dat is nogal wat!! Maar zou het ook niet iets fysieks zijn? Is het niet zo dat de veranderingen in de hormoonhuishouding en alles wat er in je lijf omgaat iets met de chemicaliën in de hersenen doet waardoor depressieve gevoelens ontstaan.
Ik zie trouwens in mijn werk  dat er heel snel antidepressiva worden voorgeschreven. Op zich kunnen die medicijnen nodig zijn, maar het is alleen symptoombestrijding: als er verder niets aan het onderliggende probleem gedaan wordt, heeft het weinig zin.

groetjes Mie
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan