hoe lang mag je verdrietig zijn?!?

A

ANONYMOUS_USERNAME

3 weken geleden heb ik ook al een bericht achtergelaten, die bewuste abortus.........Na een zware bevalling werd onze zoontje van 21 weken dood geboren, ik heb er heel bewust voor gekozen om hem niet te zien.Ik had zoiets van stel dat ik aan hem niet kan zien dat hij iets mankeert aan de buitenkant, dan zal ik mezelf helemaal verwijten dat ik hem niet wilde houden. Aan de andere kant als het echt heel duidelijk te zien zou zijn dan zal dat het laatste beeld zijn wat ik van hem herinner......... Wij hebben er wel voor gekozen om afdrukjes te laten maken van zijn kleine handjes en voetjes, wat zijn ze schattig....... Er zijn ook foto ´s gemaakt voor het geval dat we er later toch spijt van krijgen dat wij hem niet gezien hebben. Nu, bijna drie weken later, voel ik me nog steeds zo ellendig, laatst zei mijn vriend tegen me;"waarom ben jij nog steeds zo verdrietig? het is al meer dan twee weken voorbij!!!" Wat voelde ik me toch boos!!! Hoezo 2 weken?!??!? Mag ik maar 2 weken rouwen???? Is dat het???? Ik denk dat het me voor altijd nog pijn zal doen als ik eraan terug denk......Ik heb me de afgelopen weken als grootgehouden als er anderen bijzijn, maar ik mag toch wel huilen als ik alleen thuis zit, of is dat overdreven???? Ik heb hem 21 weken gedragen!!!! Ik heb hem gevoeld!!!! Dat kan ik toch niet zomaar vergeten??? Het is niet dat ik spijt heb dat ik het gedaan heb, want hij zal niet van zijn leven kunnen genieten, dat is wat zeker is, maar dan nog mag ik er toch wel om rouwen???? Soms vraag ik me echt af of ik er ooit wel overheen zal zijn..... Hoe moet ik er tegen aan kijken???? Hoe moet ik ermee leren leven???
Hoe, hoe, hoe?????
 
hoi anoniem

wat erg dat je die beslising heb moeten nemen.
Maar je mag echtwel langer dan tweeweken verdriet hebben hoor maar voor mannen ligt het toch anders die voelen niet wat jij voelt misschien is het een tip om hulp te zoeken als je het echt niet meer aankan want ik weet ook niet hoe het is om voor een abortus te moeten kiezen ik heb 16jan een miskraam gehad en heb ook nog moeilijke dagen. Denk dat je je man moet proberen uit teleggen hoe jij je voelt ik hoop voor jou dat je het een plaatsje kan geven en als je verdriet heb probeer je dan niet groter voor te doen vanwegen wat een ander zegt gewoon huilen als het nodig is ik wens je heel veel sterkte in de toekomst.
groetjes heleen
 
ik heb in 2002 een miskraam gehad op 4 maanden. ik heb intussen een gezond zoontje maar steeds als ik rustig naar hem kijk moet ik er aan denken hoe de ander nu geweest zou kunnen zijn. ik wil je niet ontmoedigen maar helemaal weg gaat het nooit, het verdriet. maar je leert er na een tijdje wel weer mee omgaan. het krijgt een plaats in je leven. ik vind het echt afschuwelijk dat je hebt moeten kiezen om je kindje op te geven. ik heb er veel bewondering voor dat je het kon, echt. veel sterkte gewenst nog
het beste
groetjes tinne
 
hai
ik sta nu in de zelfde schoenen als jij toen ik heb gister te horen gekregen dat mijn kind niet goed is,ik ben nu 22 weken en 4 dagen,donderdag weer een echo om het te bevestigen en daqn zullen ze het weg halen,ik weet niet goed hoe ik met mijn verdriet heen moet,gelukkig kunnen mijn man en ik er goed over praten,maar het ergste komt nog als het moet komen,het is zo ongelovelijk dat het gebeurt en je snapt niet dat het met jou kan gebeuren he
Ik wens jou in indergeval veel sterkte met het verlies daar staat geen tijd voor hoor hoelang je rouwt,je vergeet het toch je hele leven niet
groetjes Babs
 
Hallo,
natuurlijk mag je rouwen en zolang als jij dat nodig hebt. ik heb zel feen kindje verloren tijdens de geboorte en daar ben ik nog lang niet "overheen" als dat al kan. laat je niet opjagen, neem de tijd, het is wel jouw kindje dat overleden is, al was het nog niet geboren. ik kan je aanraden om met lotgenoten te praten of nog makkelijker te mailen er zijn verschillende sites voor. Bijvoorbeeld herfst in mijn hart.
het helpt mij heel goed, iedereen op de lijst heeft min of meer het zelfde mee gemaakt en begrijpt je ook.

Sandra
 
Ons zoontje bleek na 17 weken zwangerschap te zijn overleden. het was een hele zware en pijnlijke bevalling. Mijn man was er bij en ook voor hem was het allemaal zeer pijnlijk. sorry dat ik het zo hard zeg maar je verdriet zal nooit over gaan, de scherpe kantjes gaan ervan af dat wel je leert er mee leven, hij krijgt een plekje in je leven. Maar dat je man zo reageerd vind ik echt onbegrijpelijk, het was waarschijnlijk beter geweest als hij hem wel had gezien dan had hij geweten waar hij over praten.

Kijk een op www.lieve-engeltjes.nl
onder het kopje geen keuze. Daar staan diversen verhalen van lotgenoten en ooks taan er foto's bij zodat je een idee krijgt hoe je zoonjte eruit gezien kan hebben.
Ik heb foto's gemaakt van ons zoontje en die kijk ik ook nog met regelmaat, vooral nu ik wederom zwanger ben.
Ik mis hem vreselijk en moest er erg aan wennen dat dit weer een jongen gaat worden. Ik wens je heel veel sterkte
 
Je mag rouwen en verdriet hebben zolang jij wilt en nodig hebt. Laat je niet opjutten dat je ermee moet ophouden, dit gaat dan tenkoste van jezelf.
Ik ben afgelopen november bevallen, na een zwangerschap van 27 weken. Ons zoontje had een chromosomenafwijking die niet verenigbaar met het leven was. Na een onmenselijk keuze hebben wij de zwangerschap moeten afbreken.
Je bent er al op geattendeerd op de site van Lieve Engeltjes. Ons verhaal staat daar ook ( onder het kopje G-een Keuze) en dan bij Kevin. Er staan ook foto's bij, dus mocht je de behoefte hebben om deze verhalen telezen dan moete je dat zeker doen.
Ik mail zelf ook bij Lieve Engeltjes, met meiden die hun zwangerschap hebben moeten afbreken, en ik kan je zeggen dat dat mij heel veel doet.
Je krijgt zo je erkenning, en ze helpen je met je verdriet want niemand weet precies wat jij voelt en doormaakt mits ze hetzelf hebben meegemaakt. Ik hoop dat je kracht vindt om door tegaan.
 
ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet.maar dit is me zelf nog geen 9 maanden zelf ook over komen.maar bij ons is het mis gegaan bij 28 weken.het ging allemaal heel snel de bevalling was niet echt makkelijk en ging dan ook zeer moeizaam.ik wist niet of ik mijn kindje wou zien na de bevalling maar ik kan zeggen dat ik blij ben dat ik het gedaan heb.ik ben nu zwanger van mijn tweede en ik ben over 5 weken uit gerekent ondanks de geboorte van mijn dochtertje in mei 2003 heb ik deze zwangerschap heel erg in twijfel en onzekerheid gezeten.dat wil niet zeggen dat ik niet meer rouw om mijn dochtertje ik denk nog vaak aan haar en bekijk dan ook geregeld de foto's nog.wat mij heel erg geholpen heeft in het begin is om er over te schrijven,ik schreef in een dagboek iedere dag op wat ik voelde en hoe ik me voelde af en toe lees ik daar zelf weer in en als ik die verhalen dan weer lees lucht het op dat ik dat gedaan heb.wij hebben heel veel herrineringen aan ons dochtertje maar het leven gaat door hoe hard het ook klinkt.het verdriet blijft maar wordt wel minder laat ik het zo zegen en iedereen neemt zijn eigen tijd ervoor de een doet er jaren over en de ander doet er minder lang over.maar twee weken is wel erg kort om over zoiets te rouwen mijn vriend en ik zijn nog steeds bezig met rouwen maar wel minder dan in het begin.zelfs mijn vriend vindt het belachelijk dat hij je zo iets durft te vragen zoiets weet je toch.Ik zou zeggen neem je tijd ervoor en praat met mensen die het ook hebben meegemaakt of schrijf je gevoelens op dat kan ook helpen.Ik wens je veel sterkte toe
 
Je moet ingelogd zijn om te kunnen reageren. Log in | Registreer
Terug
Bovenaan